Dat je dat durft, 10 uur vliegen… pfoeh! De reacties waren niet van de lucht. Tja, we waren er zelf in eerste instantie ook niet zo blij mee. Dat wil zeggen, vooral manlief niet. Hij vond mijn idee om naar de zon te gaan best aardig, en hij snapte ook wel dat je winterzon niet heel dichtbij vindt. Maar tien uur vliegen? Met onze projectielen?
Je weet, ze zijn niet altijd makkelijk. Ze zijn aanwezig, slapen slecht, zijn veeleisend. In vakanties zit ik soms met mijn handen in het haar. Waarom zou ik mezelf zo straffen en 10 uur vliegen met mijn kids? Wel, om de enige echte reden: ik had zon nodig. En veel zon ook.
De kinderen waren wisselend enthousiast over het idee om naar Curaçao te gaan. Natuurlijk, ik selecteerde de mooiste plaatjes en ja, dat zag er wel goed uit. Maar 10 uur vliegen? Zoon 1 had zijn twijfels. Hij herinnerde ons aan die rampzalige zwarte zaterdag van afgelopen zomer, waarop we terug van vakantie vijf uur in de file stonden. Dit zou twee keer zo lang zijn! Zoon twee zag het wat zonniger in. In een vliegtuig zijn tenslotte wc’s. Je kunt er rondlopen. En ach, eigenlijk zit hij op een vakantiedag toch al 10 uur achter zijn tablet. Dus waarom niet in een vliegtuig?
Dochter hoefde ik alleen maar lekker te maken met het vooruitzicht om met dolfijnen te zwemmen. Ja, ik heb zo mijn trucjes.
Toen was het vier tegen één en hoppa, meeste stemmen gelden. De dame van het reisbureau verzekerde dat deze vlucht fantastisch zou zijn. Het toestel van KLM lijkt in niks op de Transavia bussen-zonder-wielen waarin we normaal gesproken met onze benen in de nek binnen Europa vliegen, en waar je 3 euro moet neertellen voor een kartonnen bekertje oploscappuccino. Overigens is het bij eventuele vertragingen ook een stuk eenvoudiger om bij KLM een vergoeding te claimen dan bij veel andere vliegtuigmaatschappijen.
En hell, was she right. Na mijn vroegere verre reizen naar Japan, Australië en Thailand was ik alweer vergeten hoe het is om op een compleet verzorgde vlucht te zitten. Allereerst mochten we al bizar veel bagage meenemen, zomaar gratis. Vroeger vonden we dat logisch, nu zien we dat als een luxe. Daarnaast bleek het een week van te voren toch mogelijk om zitplekken te reserveren. Ideaal, al had ik niet per se naast mijn kinderen hoeven zitten.
De grootste verrassingen kwamen echter aan boord. Elke stoel bleek uitgerust met een compleet entertainment gebeuren. Niet met drie films om uit te kiezen, maar minstens 100. De kinderen joelden verrukt toen we nog niet eens waren opgestegen. Ze wilden nooit meer anders!
Dus nu zijn ze verpest. En: eerlijk is eerlijk: ik ook. Ik heb nog nooit zoveel me-time gehad als in die 10 uur in dat vliegtuig. En dat terwijl er niemand geslapen heeft. Of toch wel: mijn man.
De vliegreis was een social detox, me-time en een opvoedkundig hoogtepunt ineen. Zelden ben ik zo trots geweest op mijn kinderen. En op mijn eigen opvoedskills. Want: de kids gingen zonder morren door de security, gedrild door mijn fantastische voorbereiding. Vervolgens zochten ze in het toestel netjes hun plek op, startten eigenhandig het entertainment gebeuren op, plugden hun koptelefoons in en gingen kijken. De ene film na de andere. Af en toe afgewisseld met wat rammen op de tablet.
De tijd vloog voorbij. Ik las de Linda, keek een filmpje, typte twee blogs en keek nog een filmpje. Ik deed me te goed aan een paar wijntjes, wat snacks en een heerlijke maaltijd. Met mijn kookkunsten ligt de lat niet hoog natuurlijk, en ik ben al tevreden als ik niet hoef af te wassen.
Ik had naast een zak met krentenbollen en een zak snoep niets eetbaars bij me. Wonder boven wonder aten mijn kinderen ook wat ze voorgezet kregen. Heb ik hier opvoedkundig de plank misgeslagen of juist niet? Ik heb eigenlijk liever dat ze thuis zeiken en ergens anders braaf eten dan andersom. Ze probeerden vanalles en het ging er best in!
De dochter kleurde verder enthousiast met de gekregen KLM kleurtjesset en liep af en toe een rondje door het vliegtuig om de stewardessen even gedag te zeggen.
Ik heb tien uur lang geen onvertogen woord gehoord. Zelfs de man had niets te klagen.
Oké, het moment dat een van de kids besloot dat zijn kies er wel uit kon, net toen het eten werd gebracht, was niet heel handig met kwijl en spuug en bloed enzo. Toen de ander tijdens de turbulentie (met teken stoelriemen vast) ineens naar de wc rende werd het ons ook vergeven. En ze mocht alsnog uitplassen voordat ze weer naar haar plek moest.
Al met al dacht ik na die 10 uur vliegen: zijn we er nu al? De complimenten voor mijn lieve, rustige en luisterende kinderen heb ik glimlachend in ontvangst genomen. Zo zie je maar dat het loont om ze te laten wennen aan onbeperkt achter een beeldscherm zitten…
De uitgelichte afbeelding herken ik dus niet. Die komt van shutterstock.
Briljant! Ik vlieg liever met kind dan een autoreis, dat “vast” zitten vind Niel echt vele malen erger. Ik heb al helemaal zin om weer te gaan. Dit jaar staat Portugal al vast, misschien komt Curacao er nog bij… (verwacht in Maart baby en moeten even kijken hoe het gaat) en volgend jaar willen we voor onze zoon 5 wordt nog een lange reis maken. Bali, Japan of America… kan alleen nog niet kiezen hihi! Wat een problemen he?
je hebt groot gelijk , opvoedkundig maken ze waarschijnlijk gehakt van je, maar die hebben zelf altijd van die brave kinderen, die nooit janken of nu iets willen, en niet straks, er gaat niets boven tijd die je eens lekker kunt ontspannen, als moeder, niets geen gezeur heerlijk .