De terugreis van vakantie verdient een aparte blog. Ik heb nog nooit zoveel meegemaakt op één dag. Niet alleen de terugreis, ook de uren ervoor waren al slopend. Het begon allemaal met het feit dat we zelf de stacaravan schoon moesten maken…
Maandag was de dag dat we terug naar huis zouden gaan. Dit werd een heel, heel drukke dag, kan ik wel zeggen. Allereerst moesten we achterlijk vroeg uit bed (8.00 uur!!) omdat die hele sleurhut schoon opgeleverd moest worden. Dat had nog wel wat voeten in de aarde. We sopten, boenden en schrobden dat het een lieve lust was.
Fout 1: boeken bij Vacansoleil
Ik wachtte bibberend op het eindoordeel van de vacansoleil mevrouw: geslaagd! De hut was schoon, we mochten vertrekken. De kinderen, die we voor de vierde keer naar de speeltuin hadden gestuurd omdat het anders zo rot dweilt, werden opgetrommeld en we maakten ons klaar voor de reis. Alleen nog even de sleutels inleveren. Ik besloot rustig richting uitgang te gaan wandelen met de sleutels, terwijl de rest de auto nam. Fout 1.
Aangekomen bij de tent die als receptie diende hoorde ik al een krakerig gesnerp over de portofoon van de meneer: ‘Borg niet teruggeven!! Helemaal vol met kaarsvet! Ik herhaal: helemaal vol met kaarsvet!’ Ik wilde bijna stiekem alsnog wegsluipen, maar nee, ik werd gegrepen door de campingpolitie. Er zat kaarsvet op de buitentafel dus de €150 euro borg kreeg ik niet terug. Maar oké, ik kreeg nog een kans. Een laatste. Ik moest het alsnog verwijderen.
Gewapend met een föhn en beteuterd gezicht sjokte ik terug. Inderdaad, er zaten een paar kringetjes kaarsvet op de buitentafel. Omdat het buitenlicht niet werkte hadden we waxinelichtjes gebrand, en we hadden wat geknoeid. Omdat we geen krassen wilden achterlaten, hadden we dat laten zitten.
Onder het toeziend oog van de halve camping (die hadden cruella natuurlijk ook horen schreeuwen door d’r portofoon, eerlijk gezegd denk ik dat heel Saarland het heeft gehoord) hebben we een halfuur staan föhnen. Met resultaat, dat wel, en we werden vrijgelaten.
Fout 2 en 3: nog even langs REWE
Op naar huis dus! Maar dat ging zomaar niet. Zoon had nog een Lego set van ons tegoed, dus moesten we nog even langs de REWE. Prima, konden we daarna aan de reis beginnen. Wat maakte het nou uit of we direct vanaf de camping reden of vanaf de REWE? Fout 2.
Inmiddels was mijn (opgehoogde) internetbundel er volledig doorheen gejaagd, en kon ik dus niets opzoeken. Maar van de heenweg wisten we dat het laatste stukje navigatie goed klopte. Logische denkers die wij zijn, gingen wij er dus vanuit dat op de terugweg juist het éérste stuk goed zou kloppen. Fout 3.
Laat me nog iets vertellen over onze navigatie. Dat is dus een dvd die je in het systeem stopt. Toen wij de auto kochten was de auto al wat jaartjes oud, dus ik bestelde een nieuwe dvd. Deze wees ons de laatste jaren niet altijd de juiste richting uit. Om deze vakantie compleet zorgeloos tegemoet te treden bestelde ik weer een nieuwe cd. Die van 2017, de nieuwste der nieuwen.
Wat mailwisselingen met de verkoper leerde me dat BMW (ja, je zou zeggen met zo’n merk kan het niet fout, nou wel dus) de A4 om duistere redenen niet heeft toegevoegd aan hun navigatiesystemen, en dit pas eind 2018 gaat doen. Misschien geloofden ze niet dat die A4 er echt, werkelijk, heus, eindelijk was gekomen? Nou goed, voor de rest klopte de dvd redelijk, dus ik besloot te accepteren en op de navigatie te vertrouwen. Fout 4.
Voordat we op vakantie gingen bekeek ik de route voor de heenreis op Google maps. Deze heeft de meest actuele info, wat ik van mijn navigatie niet kan zeggen. Hij probeerde ons bij Antwerpen al via Luik te sturen, wat we stoïcijns negeerden.
Fout 5: de ruzie tussen BMW en google
Ook bij Brussel probeerde het kreng dit nog een keer en zelfs bij Luxemburg-stad waren Google en BMW het niet eens. Leve Google en leve de internetbundel die je nu ook in het buitenland kunt gebruiken, dit voorkomt een hoop ellende. Wel irritant dat ik, achterin gezeten, me over het geluid van twee dvd-spelers (ruzie om het soort oortjes dus demonstratief geen oortjes in) en de radio moest gillen, om de juiste aanwijzingen te geven. En dat ik al een beetje wagenziek ben, zeker achterin, en het dan niet helpt om op je telefoon te kijken. Maar goed, de heenreis ging vlekkeloos. Dan zou de terugweg een eitje zijn. Fout 4. 3. 5. Ik ben de tel al kwijt.
Vanaf de REWE werden we noordwaarts gestuurd. Vreemd, maar oké. Misschien een trucje om sneller op de snelweg te zijn? We volgden de navigatie en al snel zag ik wat deze van plan was: ons via Trier sturen. Een andere weg dus dan op de heenweg, maar ach. Trier is een grote stad, daar zouden we vast de ring kunnen pakken en dan vol gas door Luxemburg crossen.
Fout 6: denken dat Trier een ring heeft
Alleen… Trier heeft helemaal geen ring. We gingen midden door de stad, met bijbehorende stoplichten. Over het water en de bergen in, haarspeldbocht na haarspeldbocht. Een mooie stad, zeker, maar dit stukje sightseeing was niet helemaal de bedoeling. En nu?
Op de borden stond de snelweg aangegeven. Een paar kilometer verder kruisten we die ook. Er stonden borden Luxembourg. Zouden we die nu moeten pakken of zouden we dan juist weer helemaal teruggaan? De navigatie zei nog steeds rechtdoor, de B-weg volgen. Tegen de tijd dat ik man zijn telefoon had ontfrutseld, het ding op Google maps had gekregen (ik haat Apple. Echt waar) en de plaats had gevonden, waren we alweer kilometers verder. Kilometers ‘ik ben misselijk’ ‘zijn we er al’ ‘waarom zijn er zoveel bochten’ B-weg.
Maar gelukkig, na half Duitsland te hebben doorgecrosst, kwam daar dan de snelweg. Bij het plaatsje Bitburg, waar het heerlijke Duitse bier vandaan komt. Nu zou alles beter worden! We raceten de oprit op en… konden meteen in de remmen. Wegwerkzaamheden. En niet zo’n beetje. Spa, Luik, Hasselt, overal werd aan de weg gewerkt en was er slechts één baan beschikbaar. Met een slakkengang kropen we voort. En voort. En voort. Ik kan de Lego Movie, Trolls, Turbo de Slak en Frozen nu letterlijk meepraten. Om over zingen nog maar niet te spreken.
Fout 7: plassen bij een parkeerplaats zonder wc’s
Ineens moest er geplast worden. En de dame, die moet altijd NU. Er kwam vrij snel een parkeerplaats, toen ze pas twee minuten aan het krijsen was. We sprongen uit de auto. Op zoek naar de wc… die er niet was. Dit was het soort parkeerplaats waar je na zonsondergang beter niet kunt stoppen, zeg maar. De mannen deden het tegen een boom, maar ja, wij meisjes… omdat dochter altijd zo acuut moet plassen zijn we inmiddels heel handig in wildplassen geworden, ik weet hoe ik haar vast moet houden om de minste rommel te maken. Maar ikzelf… ik had al lang niet meer wildgeplast. Gewildplast. En ik moest al zeker anderhalf uur…
Dichterbij de grond werd het nog griezeliger. Overal lagen gebruikte tissues en verpakkingen van bepaalde attributen… anyway, niet denken, pissen en hup weer in de auto. Want het duurde allemaal al zo ongelooflijk lang..
Fout 8: de omleiding negeren
De borden Antwerpen kwamen in zicht. Antwerpen, bijna thuis!! Normaal gesproken vind ik het een hele rit, als ik op bezoek ga bij familie in Antwerpen, nu voelde het als bekend terrein. Maar we waren er nog niet. Zo’n 20 kilometer vóór Antwerpen belandden we in een monsterfile. Tevergeefs vroeg de navigatie ons of we een omleiding wilden plannen. NEE, stom ding. Wij luisteren nooit meer naar jou!! Stug bleven we de weg volgen zoals we die in eerste instantie hadden opgekregen van de navigatie.
Kijk, ik dacht, ik kan nu wel bijdehand gaan doen en zelf een soort omleiding gaan plannen met behulp van die minuscule Iphone, mezelf misselijk maken door op het scherm te gaan turen, ons over bochtige wegen langs diepe ravijnen laveren, maar weet je, doei. Deze ellende is eindelijk een keer niet mijn schuld. Ik kan hier HE-LE-MAAL niets aan doen. Dus ik doe gewoon niets, en accepteer heel mindful deze bende.
Nederland staat er niet om bekend, maar in Nederland reed het eindelijk door. Dit was het snelste stuk van de hele reis. Wat was het heerlijk om gewoon 130 te mogen en te kunnen. Wat was het heerlijk dat die nieuwe A4 er wel lag en dat we ons huis bereikten. Veilig en wel. En na het uitpakken van de koffers, het draaien van de vijf eerste wassen, het doen van boodschappen, het koken en eten en het op bed leggen van de kinderen, was ik kapot. Wat een dag.
Maar gelukkig, we hebben geen ruzie gemaakt over de route. We konden er tenslotte niets aan doen. Eigenlijk ben ik wel een beetje aan vakantie toe…
En de laatste fout: te hard rijden bij de wegwerkzaamheden
n.b.: inmiddels zijn we een paar maanden verder, en ligt er een brief van de Police Fédérale Namur op de mat. Die kleine stukjes waarbij we wel door konden rijden, daar werd geflitst. Dus.
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Ach ach wat een drama weer! Gelukkig kwam je in een schoon huis meis!
Wat een heerlijk verhaal. Zooo herkenbaar. Ik kan me voorstellen dat je dit wel móest opschrijven, om de adrenaline van de dag een beetje kwijt te raken.
En nu gezellig waxinelichtjes aan en een pul bier erbij, in je eigen tuin op je eigen tuintafel 😉