Zwangerschapsdagboek deel 10: de 20 weken echo valt tegen…

In dit deel van mijn zwangerschapsdagboek beschrijf ik de 20-weken echo. Natuurlijk wist ik toen nog niet wat ik nu weet. Inmiddels maak ik zelf al jaren 20-weken echo’s, ook wel SEO genoemd. Dit is een medisch onderzoek, waarbij de baby helemaal wordt nagekeken. Het is serieus, en spannend, en als alles goed is gelukkig vaak ook leuk. De echo is niet bedoeld om het geslacht te bepalen, al is dat wel mogelijk.

Maar inderdaad, zo diep dacht ik daar in 2007 nog niet over na. Vanaf 2007 is de 20-weken echo pas onderdeel van de prenatale screening geworden en werd hij aan iedereen aangeboden. Voor mijn praktijk werden cliënten verwezen naar een echocentrum in een andere stad. Maar omdat ik al bekend was in het ziekenhuis, vanwege mijn intakegesprek bij prenatale diagnostiek, mocht ik de echo in het ziekenhuis laten doen. Ik voelde me daardoor wel heel speciaal en ik was dan ook vol verwachting…

Donderdag 8 februari: 19+6

vandaag de 20 weken echo! Het is het eerste waar ik aan denk als ik wakker word. Eerst een ochtendje werken, en dan moet ik om 14.00 uur in het ziekenhuis zijn. Er is een weeralarm afgegeven voor vandaag, de vierde in een paar maanden. Vorige keer was het best heftig, maar de keren daarvoor stelde het weeralarm geen snars voor. Nu zou het gaan sneeuwen, nou, ik moet het nog zien… 

Weeralarm

Tot het moment dat het 10.30 uur is en de sneeuw naar beneden dwarrelt. Hmm, niet handig. Het ziekenhuis is nog best een stukje rijden, ook over de snelweg. Het gaat steeds harder sneeuwen, en de sneeuw blijft ook liggen. Op mijn werk kijk ik om de haverklap naar buiten. Gelukkig rijdt de buurman nog vrij hard langs, dus het zal wel meevallen. Hier in het buitengebied wordt zelden gestrooid. De 10 tot 15 centimeter die was voorspeld ligt er nog niet. Mijn moeder werkt ook bij dit bedrijf, en ze gaat mee naar de echo. Ze verwacht dat de afspraak wel afgebeld zal worden, vanwege het weer. En later dat we maar beter niet kunnen gaan, dat het gevaarlijk is. Ik pieker er niet over om de afspraak te verzetten, ik kijk hier al 20 weken naar uit! Desnoods ga ik alleen. 

Tussen de middag zeggen ze op het nieuws dat iedereen die niet naar buiten hoeft, binnen moet blijven. Nou, toevallig moet ik wél naar buiten. Zo lang ze niet bellen van het ziekenhuis om de afspraak af te zeggen ga ik er gewoon heen. Die echoscopist was vast al lang voor de sneeuw binnen. Om 13.00 uur vertrekken we, mijn moeder durft het toch aan. Er is overal gestrooid dus het valt heel erg mee, we zijn ruim op tijd. Vijf minuten te vroeg worden we al naar binnen geroepen. Dat valt mee, meestal zit je in ziekenhuizen uren te wachten!

Na 10 minuten buiten

De echoscopist, een man, stelt zich voor. Ik ga vol spanning op de onderzoekstafel liggen, niet wetend dat ik binnen 10 minuten alweer buiten zal staan. Nog voordat ik goed en wel lig zet hij de probe op mijn buik. Mijn moeder vraagt of ze mag filmen, hij murmelt vaag een bevestiging. Hij begint direct te meten, en ondanks dat ik om uitleg heb gevraagd vertelt hij weinig. Een paar termen in vaktaal, die ik wel snap maar mijn moeder natuurlijk niet. Binnen vijf minuten heeft hij het kind bekeken. Hij meet het hoofdje en buikje, en op mijn vraag of de metingen kloppen is het antwoord: ‘hmmm’. Het geslacht denk ik onderweg te zien, maar daar zegt hij niets over.

Dan kijkt hij naar het hart, waar ik speciaal voor kom. Mijn zusje heeft immers een hartafwijking. Ik zie vier kamers, maar echt duidelijk is het niet. Binnen een minuut heeft de goede man gezien dat het hart in orde is. Hij gaat nog op zoek naar het geslacht, maar omdat het kind erg druk is kan hij dit niet goed meer in beeld krijgen. Hij denkt een jongen, maar weet het niet voor 100% zeker. Daar hebben we lekker veel aan! De brief gaat naar de verloskundige, en wij staan weer buiten. Om 14.10 uur. Met twee plaatjes waar je niets op ziet.

Wat een eikel

Wat een afgang! Het dringt nog niet helemaal tot me door dat dit de echo was waar ik al weken naar uitkeek. Waarvan andere moeders zeggen dat het zo mooi is, zo duidelijk. Zie ik nu het kind niet meer tot aan de geboorte? Ik heb niet eens handjes of voetjes gezien! Ik ben benieuwd wat er op die brief aan de verloskundige staat… Na een paar minuten begin ik stevig te balen. Ik begreep er amper iets van en mijn moeder al helemaal niet. En waarom stond er een halfuur voor deze afspraak? Wat is die vent voor eikel. Ik snap dat het een medische echo is maar een beetje sociale vermogens zou je dan toch wel moeten hebben? Volgende week maar eens bespreken met de verloskundige.

Als troost gaan we winkelen. Er zijn thuis weddenschappen afgesloten, dus iedereen wordt op de hoogte gesteld van het feit dat het (waarschijnlijk) een jongen is. In de stad kopen we matrasjes voor de wieg en voor het ledikant. Deze zijn spotgoedkoop, dat maakt mijn humeur weer iets beter.

Oneerlijk

‘s Avonds zie ik bij RTL Boulevard Leontien van Moorsel, die ook zwanger is en gelijk oploopt met mij. Ze haalt een rits echoplaatjes tevoorschijn, de ene nog duidelijker dan de anderen. Ik kan wel janken! Waarom heeft zij wel zo’n uitgebreide echo gehad? Omdat ze beroemd is? Ik ga hoe dan ook regelen dat ik een nieuwe echo krijg, hier laat ik het niet bij zitten!

Hoe mijn gesprek met de verloskundige over deze echo afliep, dat lees je later. Eén ding wist ik wel zeker: als ik later echo’s zou gaan maken zou ik dan anders doen. Vriendelijk. Met aandacht voor de zwangere, en begrip voor de spanning. En ik zou proberen er iets leuks van te maken. Volgens mij lukt dat me inmiddels aardig, misschien wel met dank aan deze herinnering.

Lees alle delen van mijn zwangerschapsdagboek:

1. Zwangerschapsdagboek #1: 10 weken en 3 dagen
2. Zwangerschapsdagboek #2: op bezoek bij de tweeling en het hartje luisteren
3. Zwangerschapsdagboek #3: de 13e week: avondje oppassen
4. Zwangerschapsdagboek #4: shoppen voor de babyuitzet en op zoek naar een kinderdagverblijf
5. Zwangerschapsdagboek #5: klussen in het nieuwe huis en de babykamer is er!
6. Zwangerschapsdagboek #6: we luisteren het hartje en ik voel de baby bewegen!
7. Zwangerschapsdagboek #7: het geslacht is bekend!!!
8. Zwangerschapsdagboek #8: 18 weken, de hormonen slaan toe
9. Zwangerschapsdagboek deel #9: ik haat de klusjesmannen, de wieg is af en het werken wordt zwaar
10. Zwangerschapsdagboek deel 10: de 20 weken echo valt tegen…
11. Zwangerschapsdagboek deel #11: op de helft van de zwangerschap!
12. Zwangerschapsdagboek deel #12: stage op de couveuseafdeling en een extra echo
13. Zwangerschapsdagboek deel #13: verhuizen en de stage is nutteloos
14. Zwangerschapsdagboek deel #14: de babykamer is ingericht!
15. Zwangerschapsdagboek deel 15: een dikke buik maar geen dikke baby
16. Zwangerschapsdagboek deel 16: drie bevallingen
17. Zwangerschapsdagboek deel 17: stage in den Haag en stuitligging
18. Zwangerschapsdagboek deel 18: de kinderwagen is binnen en de buik zit in de weg
19. Zwangerschapsdagboek deel 19: de baby in stuitligging en oefenen op de baarkruk
20. Zwangerschapsdagboek deel 20: verlof is saai en de baby blijft een draaikont
21. Zwangerschapsdagboek deel 21: nesteldrang en een zeil in bed
22. Zwangerschapsdagboek deel 22: 38 weken zwanger, en het is een rommeltje
23. Zwangerschapsdagboek 23: verveling aan het einde van de zwangerschap
24. Zwangerschapsdagboek deel 24: de uitgerekende datum!
25. Zwangerschapsdagboek extra editie: de ontknoping ofwel bevalling!!

• Over
• Laatste berichten

Lisette

Blogger bij Lisette Schrijft

Lisette (37) is de oprichter van Lisette Schrijft. Naast stukjesschrijfster is ze alleenstaande moeder van drie kids van 15, 12 en 10, echoscopiste en voormalig tuindersvrouw. Check ook Lisette Schrijft op social media om op de hoogte te blijven!

Laatste berichten van Lisette (alles zien)

• Mijn kinderen krijgen ontbijt op bed - 26/09/2022
• Ideeën voor mijn nieuwe achtertuin - 23/09/2022
• Weg met tegelterreur! Tegels inruilen voor planten - 22/09/2022