Nu kan ik natuurlijk 21 blogs gaan wijden aan het geslacht van mijn kind. Dat is namelijk hip onder bloggers, uitbuiten die handel. Met een blog over de echo, een blog over een dichtgeplakte envelop, een blog over wat je hoopt dat het zal zijn, een blog over wat je denkt dat het zal zijn, een blog over waarom je hoopt dat wat je denkt dat het zal zijn het niet is, etcetera. En natuurlijk een gender reveal party met een blog en een vlog en een plog waarbij de lezers NIET in de reacties mogen zetten wat het geslacht uiteindelijk blijkt te zijn, want dan leest niemand de blog meer.
Nou, het wordt bij ons een jongen. Zo. Spoiler is eruit. Nu konden jullie dat al weten aangezien het kind al bijna 10 is. En voor de kenners is het misschien te zien op de uitgelichte foto, al was de echo 10 jaar geleden een stuk onduidelijker. Er zat ook net een plakker van de nieuwe rol echopapier op dé plek. Maar goed, het bleek ook op volgende echo’s overduidelijk een jongen. Ook 10 jaar geleden deden wij niet hysterisch, geheimzinnig of wat dan ook. We bakten geen taart met blauwe binnenkant (had nooit iemand van gehoord, een gender reveal party of babyshower) en we kochten gewoon neutrale spullen. We wilden immers nog meer kinderen. Lees hier hoe de (onverwachte) geslachtsbepaling verliep.
Dinsdag 23 januari: 17+4
Deze dag is een drukke dag qua toekomstige baby. Allereerst moet ik naar de verloskundige, voor de derde keer. Vandaag heb ik E, dat weet ik al. Hoewel ik E. goed ken en al voor de derde keer ga, ben ik toch weer een beetje zenuwachtig. Niet omdat ik me afvraag of alles goed zal zijn, maar gewoon om daar te zitten en om alle vragen te beantwoorden. Zal ik niets vergeten te melden? En wat gaan ze ook alweer vragen deze controle? Daar aangekomen blijkt dat er ook een vierdejaars student meeloopt met het spreekuur. Maar ik ken E. zo goed van mijn eerdere stage, met haar maakte ik mijn eerste bevalling mee, dat de student er nauwelijks tussen komt. Ze mag nog net mijn bloeddruk meten. Het is gelijk heel gezellig. Ze zijn benieuwd hoe ik alles met school ga doen, ik beval tenslotte tussen het derde en vierde schooljaar. Ik leg uit dat ik van plan ben zo weinig mogelijk te missen. E. denkt dat ik het wel zal redden, en dat vind ik fijn om te horen. Want heel soms raak ik toch een beetje gestresst, dan vraag ik me af of ik het allemaal ga redden. Het vierde jaar wordt erg pittig met een kleintje erbij. Maar goed, ik zou niet anders meer willen!
Onverwachte echo
Omdat de cliënt na mij is uitgevallen en er daarna een pauze volgt, heeft de verloskundige alle tijd. En er staat een echo-apparaat… ik durf het natuurlijk niet te vragen maar ze komt er zelf al mee: zullen we even kijken?? Ja, natuurlijk! Eerst voelt ze aan mijn buik die al aardig gegroeid is. De baarmoeder is hoog en smal, daarom komt hij al tot aan mijn navel. Op de echo blijkt gelukkig dat het kind niet extreem groot is of dat er veel vruchtwater is, dus dat gaat prima. En wat een mooie echo! Alles is heel duidelijk te zien, en de baby is alweer gegroeid ten opzichte van de vorige echo. Wat gaat dat toch hard. Hij zwaait zelfs mooi naar de echo. Later die dag lees ik in het Tijdschrift voor Verloskundigen in een column van een echoscopiste dat kinderen op de echo van hun ouders allerlei karaktereigenschappen en hobby’s toebedeeld krijgen. Ik doe dat ook direct: ‘oh, kijk, wat is tie lenig, en wat zwaait ‘ie leuk!’ Toen ik later die column las moest ik dus wel lachen. Ik ben een echte standaard ouder. Maar de mijne zwaaide echo leuk. Je kon de handjes goed zien en zelfs de vingertjes en teentjes al tellen.
Lenig
De baby ligt in onvolkomen stuit, dus met de tenen bij de neus. Daar moet je best lenig voor zijn, lijkt me. Dat heeft het kind natuurlijk van mij. Superleuk om het te zien bewegen, en natuurlijk het hartje te zien kloppen. Op de een of andere manier stelt dat toch meer gerust dan alleen luisteren. E. is nog niet zo bekwaam met de echo, dus ze kan mooi oefenen op mij, en bekijkt alles van alle kanten. Hoe langer hoe beter wat mij betreft!
E. heeft tijdens een les op school ooit eens verteld dat ze een halfuur heeft zitten zoeken bij mensen die per se het geslacht van hun kind wilden weten. Die mevrouw was toen al 30 weken, maar E. had geen flauw idee waar ze naar moest kijken. Ik denk dus niet dat ze het bij mij zal zien, en weet nog niet eens of ik het wel wil weten. Maar wat denk je: de baby gaat direct met de benen wijd liggen. Ik zag het, en zag de stagiare en E. naar me kijken. Ik vroeg nog: wat is dat?!?! Maar ja dat was duidelijk: een jongen!!!
Geen 100%
Geen 100% zekerheid, waarschuwden ze me nog. Maar dit was wel erg duidelijk. Hoewel ik voorheen altijd zei dat ik het niet wilde weten, wist ik dat er een kans was dat ik het zelf zou kunnen zien op de echo. En nu vind ik het superleuk om te weten! Vanaf dag 1 had ik al het gevoel dat het een jongen zou worden, dit klopt dus. Na de afspraak rijd ik direct naar de winkel om iets jongensachtigs te kopen: een superman t-shirt.
Papa is er dit keer niet bij, maar we hadden afgesproken dat als ik het zou zien hij het ook wilde weten. Hij vindt het supertof! Hij begint wel gelijk over de jongensnaam die ik had bedacht, die vindt hij niet stoer genoeg. Binnen 5 minuten hebben we een andere naam, dus dat is opgelost. Aan het eind van de dag noemen we het kind al bij zijn naam. Nu maar hopen dat het niet toch een meisje wordt!
Erkennen
Ook gaan we vandaag onze zoon erkennen. We zijn namelijk niet getrouwd, en op deze manier zorgen we dat vriendlief ook de wettelijke vader wordt van het kind. Ik heb een afspraak gemaakt op het gemeentehuis zodat we niet voor niets komen. Gelukkig is het ook rustig en we worden heel snel geholpen. De ambtenaar is erg vriendelijk en feliciteert ons uitbundig. Binnen tien minuten staan we weer buiten met de akte van erkenning in onze handen. We hebben beslist dat de baby de achternaam van vriendlief gaat krijgen. Emancipatie is leuk, maar je moet niet doorslaan. Blijkbaar moeten we ook de ouderlijke macht nog regelen, ik dacht dat dit bij de erkenning direct geregeld werd. Dit moet ik nog even goed uitzoeken. Wat een gedoe!
Vanmiddag verf ik nog een wand van de babykamer. Gelukkig gaat het vrij snel. Ik vond het van te voren een leuk idee om alles zelf te verven, maar nu merk ik dat het best inspannend is. En het moet per se nu, omdat er eind van de week behangen wordt. Dat is snel, dan alleen nog vloerbedekking en gordijnen en het kamertje is klaar. De schilder is ondertussen beneden bezig, en om 15.00 uur roept hij me voor koffie. Haha, nog even aan wennen dat dit mijn huis is, eigenlijk moet ik dit regelen. De schilder voelt zich hier meer thuis dan ik.
Zwangerschapszwemmen
’s Avonds ga ik ook nog naar zwangerschaps zwemmen in onze nieuwe woonplaats. Ik heb soms last van mijn rug, dus dit leek me wel goed. Toen ik belde voor informatie moedigde de instructrice me aan zo snel mogelijk te beginnen, om conditie op te bouwen. Nou, dat kan ik wel gebruiken. Zondag ging ik fietsen naar het nieuwe huis. Slechts twee kilometer maar wel met volle tegenwind, ik heb nog een halfuur uit moeten hijgen.
Het zwemmen blijkt intensief te zijn, maar wel leuk. Ik ben niet de enige met een kleine buik, er zijn meer mensen die pas rond de 20 weken zijn. Er wordt actief gesport en niet gemeut, daar houd ik van. Ik merk wel dat mijn bikini al erg strak zit. Bij de andere vrouwen lopen sommige met een heel dikke buik nog in een normale bikini, maar dat gaat bij mij niet lukken. Ik moet toch eens achter een positiebadpak aan. Na het zwemmen mogen we nog 5 minuten lekker drijven op ontspannende muziek. Moeilijk, ik houd graag controle en dat kan niet als je naar het plafond moet kijken. ’s Avonds ben ik erg moe en slaap ik heerlijk!
Lees alle delen van mijn zwangerschapsdagboek:
- Zwangerschapsdagboek #1: 10 weken en 3 dagen
- Zwangerschapsdagboek #2: op bezoek bij de tweeling en het hartje luisteren
- Zwangerschapsdagboek #3: de 13e week: avondje oppassen
- Zwangerschapsdagboek #4: shoppen voor de babyuitzet en op zoek naar een kinderdagverblijf
- Zwangerschapsdagboek #5: klussen in het nieuwe huis en de babykamer is er!
- Zwangerschapsdagboek #6: we luisteren het hartje en ik voel de baby bewegen!
- Zwangerschapsdagboek #7: het geslacht is bekend!!!
- Zwangerschapsdagboek #8: 18 weken, de hormonen slaan toe
- Zwangerschapsdagboek deel #9: ik haat de klusjesmannen, de wieg is af en het werken wordt zwaar
- Zwangerschapsdagboek deel 10: de 20 weken echo valt tegen…
- Zwangerschapsdagboek deel #11: op de helft van de zwangerschap!
- Zwangerschapsdagboek deel #12: stage op de couveuseafdeling en een extra echo
- Zwangerschapsdagboek deel #13: verhuizen en de stage is nutteloos
- Zwangerschapsdagboek deel #14: de babykamer is ingericht!
- Zwangerschapsdagboek deel 15: een dikke buik maar geen dikke baby
- Zwangerschapsdagboek deel 16: drie bevallingen
- Zwangerschapsdagboek deel 17: stage in den Haag en stuitligging
- Zwangerschapsdagboek deel 18: de kinderwagen is binnen en de buik zit in de weg
- Zwangerschapsdagboek deel 19: de baby in stuitligging en oefenen op de baarkruk
- Zwangerschapsdagboek deel 20: verlof is saai en de baby blijft een draaikont
- Zwangerschapsdagboek deel 21: nesteldrang en een zeil in bed
- Zwangerschapsdagboek deel 22: 38 weken zwanger, en het is een rommeltje
- Zwangerschapsdagboek 23: verveling aan het einde van de zwangerschap
- Zwangerschapsdagboek deel 24: de uitgerekende datum!
- Zwangerschapsdagboek extra editie: de ontknoping ofwel bevalling!!
De gender reveal party’s… daar krijg ik echt jeuk van, haha.
Patricia onlangs geplaatst…Positiekleding… is dat nu echt nodig?