Hieronder lees je het verhaal van Laura van Wereld van Mama. Zij hoorde tijdens de echo’s dat alles goed was met haar zoon, maar hij bleek toch een afwijking te hebben. Haar vertrouwen in de echoscopie is dus behoorlijk afgenomen. Lees maar mee:
Mijn oudste is dit jaar alweer 11 geworden. De tijd vliegt en op de een of andere manier kan ik me de zwangerschap van hem behoorlijk goed herinneren. De eerste 3 maanden vond ik maar niks. Je voelt niks, je hebt nog geen buikje en soms vroeg ik me af of ik wel echt zwanger was. Daar kwam verandering in na 12 weken. Ik zag een hartje kloppen tijdens de eerste echo en was dolgelukkig. Ik werd moeder!
De 20 weken echo
Van 12 naar 20 weken duurde lang. Ik voelde nog vrij weinig, en ik kreeg pas een ieniemienie buikje met een week of 18. Ook voelde ik rond die periode de eerste schopjes. De 20 weken echo was bijzonder, want het betekende dat we even konden spieken hoe het met ons kindje was. Het was gewoon in het plaatselijke ziekenhuis en ik hield nergens rekening mee. Ik was me niet bewust van waar ze allemaal naar keken, ik keek gewoon naar die baby.
Tijdens de echo keek ik met de echoscopiste mee. Voetjes, beentjes, armpjes, handjes. Je zag zelfs de oogkasjes, de neus en het mondje. Zo mooi en zo duidelijk. De rug werd bekeken, het hartje en ga zo maar door. Er waren geen bijzonderheden en dus bleef ik lekker werken, en ik genoot.
3D-echo
Een 3D-echo was een extra kijkje in die bolle buik van mij. Deze echo’s zijn vrij prijzig, maar we besloten het toch te doen. Zo heel veel echo’s hadden we niet en dit was toch wel heel erg bijzonder. Wat als het bij 1 kindje zou blijven? Dan maakten we dit misschien nooit meer mee. Ook tijdens die 3D-echo werd onze baby uitgebreid bekeken. De woorden van deze echoscopiste galmen nog altijd door mijn hoofd. “Dit is het ruggetje, hartstikke mooi en het ziet er goed uit.” Of we wilden weten wat het geslacht was? Nee, dat wilden we niet. Het moest een verrassing zijn.
De geboorte
De avond voor de uitgerekende datum zat ik op de bank tv te kijken toen ik iets voelde weglopen. “Verdorie! Volgens mij heb ik last van incontinentie. Ik heb net in mijn broek geplast volgens mij.” mompelde ik tegen mijn man. Wat ik wel vreemd vond waren die buikkrampen die om de vijf minuten leken te komen. Toch maar even de verloskundige bellen…
Nog geen drie uur later had ik een klein mannetje op mijn buik liggen. Hij werd nagekeken en bleek een klein blaasje op zijn rug te hebben, ter hoogte van zijn bilnaad. De verloskundige dacht dat het misschien door de wrijving in het geboortekanaal kwam. De bevalling was toch vrij snel gegaan. Ze maakte een afspraak met de kinderarts, wat een standaard procedure was als er iets bij het kindje werd gevonden.
Onderzoekje hier en onderzoekje daar
Een jaar lang gingen we op controle bij de kinderarts. Hij wist niet wat er was. Het blaasje droogde in en werd een putje dat bleef. Er werden echo’s van de rug van mijn zoontje gemaakt, de arts maakte foto`s die hij meenam naar een congres, we kwamen bij een dermatoloog terecht die ons vertelde dat er een huidlaagje niet goed was aangemaakt en ondertussen ontwikkelde mijn zoon zich zoals elke andere baby.
Twee dagen na zijn eerste verjaardag moesten we weer op controle bij de kinderarts. Nu kwam de vraag of ons mannetje al liep. Vrijwel direct voelde ik me een onzekere moeder. Nee, hij liep nog niet. Moest dat dan? “Hij heeft wat vreemde voeten, zie je? Een baby die niet loopt heeft platvoeten. Jouw zoon heeft holvoeten. Misschien zijn er problemen met zijn rug?” Ik keek de arts verbaasd aan. Problemen met zijn rug omdat hij holvoeten heeft? Ik vond het maar raar. Verwarrend ook eigenlijk. De arts wilde graag een MRI-scan maken onder narcose. Daar wilde ik over nadenken.
Toch een MRI?
Mijn hoofd stond eigenlijk niet naar die MRI. Een dag na het bezoek aan de kinderarts kreeg ik een miskraam. Een paar dagen later liep zoonlief vrolijk door de kamer. In mijn beleving was er dus niks mis met die rug en we lieten het gaan. Hij was genoeg in het ziekenhuis geweest het afgelopen jaar.
Een gesprek met mijn broertje zorgde ervoor dat onze mening veranderde. Een MRI krijg je niet zomaar. Misschien moesten we het maar gewoon doen, dan wisten we in elk geval dat alles goed was. Dat was toch ook een geruststelling? Nadat we groen licht gaven, ging alles heel snel. Vier dagen later zaten we al in het ziekenhuis en lag onze zoon onder de MRI. “Dit gaat te snel.” zei ik nog tegen mijn man.
Een dag later werd ik gebeld door de kinderarts. Met spoed moesten we naar het Academisch Ziekenhuis. Onze zoon bleek spina bifida occulta en tethered cord syndroom te hebben. In Jip en Janneke taal: een verborgen open rug en het gekluisterd ruggenmergsyndroom. Hij had wervels in zijn rug die niet gesloten waren en zijn ruggenmerg zat vast in een vetophoping in zijn rug. We waren uit het veld geslagen!
De toekomst
Inmiddels is onze zoon dus 11 en zijn we vele ziekenhuisbezoekjes verder. Ook twee heel zware operaties trouwens. Zijn ruggenmerg is al twee keer losgemaakt van de vetophoping, maar helaas is dit van tijdelijke aard. Na verloop van tijd groeit dit weer vast, met alle gevolgen van dien.
Hij kan lopen, maar heeft voor langere afstanden zijn rolstoel nodig. Hij is zindelijk, maar slikt medicijnen voor zijn blaas omdat de druk in zijn blaas te hoog wordt. Daarnaast heeft hij nog een syrinx ontwikkeld: het hersenvocht is in het centrale kanaal van zijn ruggenmerg gaan zitten waardoor ook weer bepaalde problemen ontstaan.
Mijn volgende zwangerschappen
Na de geboorte van mijn zoon ben ik nog vijf keer zwanger geweest. Drie zwangerschappen eindigden in een miskraam. Tijdens de andere twee zwangerschappen kreeg ik extra echo’s. Onbezorgd ging ik die niet in. Echt vertrouwen had ik niet in de echoscopiste toen ze vertelde dat alles er goed uitzag. De woorden van de echoscopiste tijdens die allereerste zwangerschap hebben altijd in mijn hoofd gezeten. “Alles ziet er goed uit…”
Jeetje, wat een heftig verhaal! Als echoscopiste raakt dit mij enorm. Ik weet natuurlijk wat een spina bifida occulta is, en was altijd in de overtuiging dat dit op echo’s goed te zien is. Hier is het echter toch gemist. Ik schreef in mijn blog over mijn werk als echoscopiste al dat wij altijd ons uiterste best doen om alles goed in beeld te brengen, maar dat dit nu eenmaal niet altijd lukt.
Aan de andere kant zegt Laura zelf ook: als we dit van tevoren hadden geweten hadden we ons kind alsnog laten komen, maar was er wel veel ongerustheid geweest. Achteraf is het altijd makkelijk praten, het is niet gezien, en daar is niets meer aan te doen.
Bedankt Laura voor het delen van je verhaal!
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Jullie kunnen ook niet altijd alles zien………zo zou mijn laatste baby een jongetje worden. …Ze had het gezien en wist het heel zeker….Toen de baby geboren werd zei de dokter “gefeliciteerd, een meisje” Ik zei nog tegen haar “heb je wel goed gekeken, we zouden een jongetje krijgen”.
Een meer meisjes meisje als onze jongste is bijna niet te vinden. Wij moesten hals over kop een meisjesnaam verzinnen…..:-)