Zit je met goede voornemens op de bank? Geen zin om te gaan hardlopen en knieblessures te riskeren of tussen de spierbundels in de sportschool te vertoeven? Ga wandelen. Het kan op elk moment, is gezond en voor iedereen te doen.
Debbie van den Nieuwendijk, schrijfster van het boek ‘dat overkomt mij weer’ schrijft hilarische columns op facebook. Ze is ook fan van mijn website, en schreef voor mij een stukje over haar wandelavonturen. Tip: ga eerst wandelen en lees dan pas de column, anders is het misschien gelijk over met de goede voornemens…
35 KM??
Wandelen. Wij houden er van. We doen het ook vaak op een doordeweekse avond. Na het eten, even de benen strekken en dan lekker een uur de buitenlucht in.
In het weekend gaan we meestal voor de grote afstanden. Dan gaan we het duin in. Het duin begint in De Zilk en je kan helemaal doorlopen naar Zandvoort. Dat vonden wij een beetje té fanatiek. Wij maakten meestal een wandeling van 10 km. Toch lekker twee uur in een prachtige omgeving. Heerlijk.
Omdat ik van een uitdaging hou en mij soms niets te gek is, kocht ik een boek met wandelroutes in Nederland om mee te beginnen. We kozen een leuke wandeling in Drenthe uit. Deze was volgens het boek 15 km. Een mooie route met veel bezienswaardigheden. De hunebedden waren op deze route hét hoogtepunt. We hadden een huisje in de omgeving geboekt. Dit werd onze eerste officiële wandelvakantie. Wie weet zouden er nog vele volgen… ik droomde al van prachtige wandelvakanties in de Alpen.
Borger
We hadden onze wandelschoenen aan en gingen naar het startpunt. Deze bevond zich (volgens de kaart) bij het VVV kantoor in het plaatsje Borger. Ik ging naar binnen en vroeg waar het startpunt van onze wandeling was. Mevrouw vertelde mij dat ik naar buiten moest lopen. Daar moest ik me omdraaien, zodat ik met mijn rug naar de deur stond en daar zou ik dan een bordje zien. Ik bedankte haar hartelijk en we liepen naar buiten. Ik deed wat me was opgedragen en ja, daar stond het bordje. Onze wandeltocht begon.
Omdat ik wegenkaarten goed kan lezen, mocht ik de wandelroutekaart vasthouden en de route aangeven. Jammer genoeg was dat teveel vertrouwen in dit persoontje. Ik had de kaart niet op de juiste manier vast, waardoor we de verkeerde richting in liepen. Ik vond de kaart ook lastig te ontcijferen. Een fout was al snel gemaakt. Uiteindelijk durfde ik na 15 km wandelen (de hunebedden hadden we nog steeds niet gezien) toe te geven, dat de route niet helemaal goed was. Alle ogen richtten zich op dat moment op de kaart. Grappig hoe iedereen dan een aparte mening heeft over welke kant we op moesten. Omdat we er niet meer uit kwamen, vroeg ik een voorbijganger hoe we moesten lopen. We moesten nog 5 km lopen om bij de auto te komen.
Lage Vuursche
Onze voeten waren hier niet blij mee. Over ons humeur wil ik het niet eens hebben. Toch bleven we fanatieke wandelaars, want hoe vaak kon het mis gaan? We gingen de keer erna naar de Lage Vuursche om te wandelen. Ik kwam daar vroeger heel vaak als kind en twee jaar geleden hebben we daar nog heerlijk gefietst.
Ik durf dus te beweren dat ik de omgeving van de Lage Vuursche wel ken. We hadden de auto geparkeerd en begonnen aan onze route. Nou ja, route. Eigenlijk was er niet echt een route. Er stonden alleen paddenstoelen die aangaven op hoeveel kilometer plaatsen van ons verwijderd waren. Ik stelde daarom voor gewoon het bos in te lopen en lekker te gaan wandelen. We zagen nog meer wandelaars. Ik zei tegen mijn man dat we die gewoon achterna moesten lopen. Opeens gingen deze mensen dieper het bos in. Voordat wij hun achtervolgden, zagen we een geel bordje met een pijl die kant op wijzen. Hee, dat is handig. Er is dus toch een route voor wandelaars. We besloten die te volgen..
Gele pijlen volgen
We liepen een flink eind door de bossen. En we bleven braaf de gele pijlen volgen. Na ruim anderhalf uur vroegen we ons toch wel af waar we naartoe aan het wandelen waren. We hadden al gezien dat de wandelaars een kaart in hun handen hadden. Die hadden wij niet. Sinds het voorval in Borger kreeg ik sowieso geen kaarten meer.
Op een gegeven moment vroeg ik aan een man hoe lang de wandeling was die was uitgezet. De man vertelde ons dat deze uitgezette wandeltocht maar liefst 35 km zou duren.
35 km?
Mijn man stopte abrupt, terwijl ik nog mee liep met de wandelaar. Ik wilde toch meer weten. Waarom hij zo’n lange tocht maakte. Waarom hij dit in zijn eentje deed. Hoe laat hij was begonnen. Wat hij aan eten heeft meegenomen. Waar hij kan plassen.
Ineens word ik aan mijn arm getrokken. Ik stop en draai me om. Het is mijn man die me vastpakt. Hij kijkt me aan en zonder dat hij iets hoeft te zeggen, draai ik me automatisch om. We beginnen aan de terugtocht naar de auto. Die, volgens de paddenstoel, bijna 9 km van ons verwijderd is.
Dit wordt een lange, zwijgzame wandeling.
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Geef een reactie