Ik ben dus verslaafd. Ik geef het toe, en ik heb er niet eens moeite mee. Nee, het is niets ongezonds als alcohol, drugs, of roken. En ik heb al helemaal geen sportverslaving, mocht je daar ooit bang voor zijn. Eigenlijk dacht ik ook gewoon dat ik niet verslavingsgevoelig was.
Tot nu. Tot Netflix, eigenlijk. Ik schreef pasgeleden al dat ik een bingewatcher ben geworden. The Good Wife beheerst op dit moment mijn leven. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed, zoals het een echte verslaving betaamt. Ik droom zelfs van rechtszaken, huiszoekingsbevelen en federale onderzoeken. Waarin ik altijd The Good Wife ben, natuurlijk. De coole, doordacht zelfstandige advocate. Net als Alicia in de serie.
Daarbij voel ik inmiddels een diepe vriendschap met de personages van de serie. Een collega van Alicia, Cary, ging eerder de strijd met haar aan voor een vaste baan. Toen hij verloor deed hij heel gemeen, waarvoor hij gestraft moest worden, zo vond ik. Maar ineens draaide hij weer bij. Tenminste, ik ben nu halverwege seizoen 4 en ik vind hem eigenlijk wel een toffe peer. Zo gaat dat dus, net het echte leven. Maar is dit wel helemaal normaal?
Ja. Dat gevoel van vriendschap met de personages uit een serie is te verklaren. Dat lees ik althans in de volkskrant. Er is zelfs een naam voor: De emotionele band die je opbouwt met je fictieve vrienden en vijanden wordt ook wel een ‘parasociale interactie’ genoemd. (…) Dit betekent dat we het personage uit series als een van onze gelijken gaan beschouwen en met hem of haar een eenzijdige relatie opbouwen.
Kijk, niet helemaal gek dus. Je voelt een soort vriendschap voor de personages op het scherm. Het voordeel is dat deze eenzijdige relatie ons nergens toe verplicht: we hoeven niet naar verjaardagsfeestjes van hun kinderen, geen Kerst met ze te vieren en geen ruzie met ze te maken. We kunnen uit de vriendschapsrelatie stappen wanneer we maar willen. Ideaal!
Een nadeel is dat fictie en realiteit soms moeilijk te scheiden zijn. Acteurs worden in het dagelijks leven aangesproken op de daden van hun karakter in een serie, en kijkers kunnen compleet van de kaart zijn als hun favoriete personage uit de serie stapt. Enige vorm van realiteitszin is dus wel gewenst als je je aan een serie verbindt, voordat het je leven gaat beheersen.
In psychologiemagazine lees ik over de achtergronden van verslavingen aan series. In dit artikel legt een mediapsycholoog van de VU in Amsterdam uit dat de personages in een serie de laatste jaren een meer gelaagder karakter hebben gekregen. Had je vroeger alleen de goede en de slechte, nu heeft de persoonlijkheid van een karakter meer diepgang, en kunnen we er als kijker meer mee: ‘We leren elke aflevering nieuwe kanten van ze kennen. Uit verschillende onderzoeken blijkt dat mensen steun en gezelschap vinden bij personages. Het is een comfortabele relatie: je leeft mee met zo’n karakter, maar alleen wanneer jij er zin in hebt.’
Ik heb dit één keer eerder meegemaakt, een verslaving aan een serie. Namelijk bij As the World Turns. Er zijn vast lezeressen die dit herkennen! Gut, wat hoopte ik dat Carly, ondanks haar wat vileine karakter, uiteindelijk lang en gelukkig met Jack zou leven. Ook Craig, begonnen als slechterik, bleek zijn goede kanten te hebben. En wat dacht je van de verwijfde Henry, die out of the blue aanpapte met Katie toen Brad doodging?
Ik was dan ook behoorlijk devastated toen ik hoorde dat As The World Turns ging stoppen. Eerst kwamen er geruchten, geruchten die steeds luider werden, en uiteindelijk bleek het waar. Het einde naderde. Ik zal niet zeggen dat ik erom gehuild heb, maar ik heb me wel direct aangesloten bij allerlei Facebookgroepen en petities die de stop van dit programma wilden tegengaan. Tevergeefs, helaas. Dus genoot ik van de laatste uurtjes met Lily en Holden, Carly en Jack en Margo en Tom. Wetend dat het einde nabij was.
Maar nu is er The Good Wife. En moest ik bij As The World Turns nog elke dag wachten tot 16.00 uur, of de herhaling de dag erna van 9.30 uur, nu kan ik kijken wanneer ik wil. On demand. Ik lig niet meer wakker van een cliffhangertje meer of minder, ik kijk gewoon nog even verder. Ja, ook ’s ochtends als ik toch wakker ben (tussen 4.00 en 8.00 uur kun je een hoop afleveringen kijken hoor) of tijdens de afwas.
Wel vind ik het jammer dat ik de belevenissen van Alicia en Will met niemand kan delen. De mensen die ik ken die deze serie ook kijken, lopen een stuk achter of zijn mij ver vooruit. Niet leuk om de verhaallijn te verklappen natuurlijk voor een ander, dus een ieder houdt zijn mond. Dat was bij As The World Turns wel anders, toen werden elke dag op weg naar de middelbare school de laatste ontwikkelingen besproken.
Maar ach, ik geniet ervan zo lang het duurt. Er zijn 7 seizoenen van The Good Wife, en ik zit nu in seizoen 4, wat betekent dat het einde al in zicht is. Gelukkig leeft Netflix mee: er worden nu al suggesties gegeven voor een nieuwe serie die lijkt op mijn favoriet. Zal ik die net zo leuk vinden?
Tot die tijd vermaak ik me met The Good Wife. En tot mijn grote vreugde blijk ik ook nog een vleugje As The World Turns mee te kunnen pakken! Zo af en toe wordt er een getuige opgeroepen voor de rechtbank, en blijkbaar hebben ze in dezelfde databank voor acteurs zitten vissen. Henry is al voorbij gekomen, net als John en Jack. Heerlijk om die weer even te zien, ik heb ze gemist, mijn vrienden!
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Oh ja, ik mis ze echt, de mensen van ATWT… we keken met zijn allen en waren allemaal verslaafd.
Ik heb nu ook wel een andere serie, waar we een soort “verslaafd”aan zijn, echter dat is maar één keertje in de week: op maandagavond “Het geheime dagb9ek van Hendrik Groen”…
Best griezelig dat wij ook al zo’n eind op deze weg zijn.. (maar dat begrijp je alleen als je ook kijkt 🙂 )
Als je deze serie hebt gehad is “Call the midwife”voor jou een echte aanrader het gaat over vroedvrouwen in de jaren 50.
Outlander ook een mustsee en echt verslavend.