Ik begrijp altijd alles en iedereen. Wat handig, zou je denken. Want dan hoef je nooit boos te worden. En inderdaad, dat klopt. Ik ben zelden boos. Maar is dat wel helemaal gezond? De laatste tijd vraag ik me dat soms af. Is het niet beter als ik af en toe eens iemand níet begrijp, en even flink uit mijn panty ga?
Empathie
Natuurlijk heb ik dit gegoogeld, want hey, ik ben een millenial. De conclusie van mijn zeer uitgebreide onderzoek is dat ik blijkbaar teveel empathie heb. Best mooi om dat over jezelf te kunnen zeggen, want het klinkt heel nobel. En echt, het is ook handig. Ik kan me enorm goed inleven in vrijwel iedereen en in alle standpunten. Alleen, wat ik zelf ergens van vind, dat sneeuwt nog wel eens onder. Of dat wisselt, want ik weet het vaak niet zo goed. Ik denk een mening te hebben over iets, om dan vervolgens een ander standpunt te horen en te denken ‘daar zit ook wel wat in’. Tja, zo blijf je een beetje ronddolen in meningloosland. Lekker veilig en rustig. Er zijn dan echter weer mensen die vinden dat je gewoon een punt moet maken. En daar zit natuurlijk ook wat in.
Een voorbeeld. De vertraagde vlucht van Ibiza door een kapot vliegtuig, waardoor de aansluiting heel rot was. We gingen verhaal halen bij de balie van Air France, al was online al duidelijk geworden dat er niet echt een eerdere vlucht beschikbaar was en dat we de 6,5 uur overstap in Parijs zouden moeten ondergaan. Maar joh, wie weet! Helaas troffen we een nuffige Franse medewerkster die niks voor ons kon doen. We konden ook geen tegoedbonnen voor eten krijgen. Ik denk dan: oké, laat maar. Maar wat bleek: met enig doorzetten kon je wél eetvouchers krijgen. Het is dat we dat hoorden van een andere reiziger, anders hadden we nooit voet bij stuk gehouden. Ik niet tenminste. Want ik denk dan: ach, het is zoals het is, die vrouw kan er ook niks aan doen. Sterker nog, ik heb medelijden met haar, dat zij op een klantenservice moet werken met van die vervelende klanten.
Je bent jezelf aan het pesten
Het probleem: als je wél boos wordt op zo’n moment, krijg je dingen voor elkaar. Neem zwemles. Is er ooit een kind dat zijn of haar diploma heeft gehaald zonder dat de ouders verhaal gingen halen bij de zwemjuf waarom het zo lang duurde? Nee, precies. Ben je altijd braaf, zoals ik, dan ben je vooral aan het wachten en jezelf aan het pesten.
Nu ik erop let, kom ik deze situaties steeds vaker tegen. Gisteren sloot ik nog netjes achteraan in de file naar een afrit, terwijl er ongeveer 2000 auto’s doorreden tot vooraan en hun auto er dan tussen propten. Blijkbaar wordt het bestraft om je netjes te gedragen en achterin de rij aan te sluiten. Of misschien niet bestraft, maar je bent dan wel een beetje een lulletje en een dief van je eigen tijd.
Het gezellig houden
Ik hou het gewoon graag gezellig, dat is het. Als iemand zijn stem verheft, krijg ik hartkloppingen en zweethanden. Als ik er al aan denk dat ik zelf iemand ergens op moet aanspreken, ren ik het liefst de andere kant op. Laat mij geen multinational leiden, ik zou niemand durven ontslaan. Natuurlijk merken mijn kinderen dit ook in de opvoeding, de keren dat ik boos word, zijn op één hand te tellen. Het maakt dan overigens wel indruk, dat is wel weer een voordeel. Maar ik communiceer gewoon liever vanuit verbinding, en om eerlijk te zijn, denk ik dat ik daar ook best goed in ben. Het voelt voor mij heel onnatuurlijk om dat niet te doen.
Eens een keer goed boos worden? Soms maak ik me ergens heel erg druk om. Dat hoopt dan zo op, dat ik ontplof. Maar ja, dan wordt het vaak geen effectief geheel. Ik word dan onredelijk, of ga huilen, of krijg zo snel gelijk dat mijn opgekropte woede er nog lang niet allemaal uit is. Zonde en ook niet heel handig voor de wereldvrede.
Assertief zijn
Wat te doen? Ook daar geeft google oplossingen voor. Met een hoop open deuren, dat wel. Bespreek het direct als je het ergens niet mee eens bent. Doe het op een vriendelijke, doch duidelijke toon. Laat emoties niet opkroppen. Mindfulness zou kunnen helpen, of mediteren. Een andere oplossing is die van Berthold Gunster, de man achter Omdenken: maak geen probleem van het feit dat je een probleem hebt. Als ik boos op mezelf word omdat ik niet boos kan worden, is mijn probleem dubbel zo groot.
De oefening komt mogelijk vanzelf. De kinderen worden pubers, en ik merk al dat ik wat vaker op mijn strepen moet staan. En ik word ouder, als het goed is moet het me steeds minder gaan uitmaken wat mensen van me denken. Misschien moet ik op zo’n cursus, waarbij je verplicht moet schreeuwen naar een pop. Of op boksen. Tot die tijd geniet ik maar van de innerlijke vrede in mezelf.
Hoe denk jij hierover?
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Geef een reactie