Boodschappen doen: het is niet mijn hobby. Althans, niet als ik veel nodig heb. Even naar de super lopen voor een pak melk vind ik prima, nu ik in het dorp woon vind ik dat zelfs een leuk uitje. Maar de grote boodschappen, inclusief gedoe met kratten, statiegeld en bedenken wat je moet eten? Dodelijk. Meer dan eens ga ik met een redelijk humeur de super in, maar kom ik er bloedchagrijnig vandaan. Ik zal eens vertellen waarom.
Het begint eigenlijk al met het parkeren. Want ja, die ‘grote’ boodschappen doe ik met de auto. Maar er is nooit een goeie plek vrij. Mensen parkeren schots en scheef of de plekjes zijn te krap, en in de parkeergarage staan grote, onhandige pilaren. Mijn boodschappenkar heeft meestal een blokkerend wieltje of geen houder voor de zelfscanner, waar ik pas achter kom als ik al door het poortje ben. En dan begint het pas! Eerst verbinden met de wifi, want ik heb het boodschappenlijstje in mijn app en er is geen bereik hier in de supermarkten.
Ondertussen sta ik natuurlijk gigantisch in de weg. Maar hallo, iederéén staat in de weg. Er is gewoon niet genoeg plek voor de 50 klanten per uur die binnenkomen, inclusief kar en/of rollator. Want ik kies meestal ook nog de momenten waarop de oudere medemens (en dan het liefst de hele generatie tegelijk) boodschappen doet. Mijn lijstje geopend ga ik aan de slag. Kriskras door de winkel, want mijn lijstje is nooit op volgorde van de schappen. Stom als ik ben, zet ik niet altijd alles op het lijstje. Omdat ik denk: ‘ik bedenk in de winkel wel wat ik morgen/overmorgen ga eten’. Dom! Mijn hersencapaciteit is na twee minuten in de winkel al tot bodemniveau gedaald. Zeker als er mensen om me heen lopen die práten.
Dan nog even het statiegeld. Een keer of drie loop ik langs de machine zonder erover na te denken. Vervolgens bedenk ik dat ik een krat met lege blikjes en flesjes in mijn kar heb staan. Ik loop er nog een keer of drie langs, minimaal drie klanten met een kuub aan blikjes in de rij staan voor het ding, wachtend op een medewerker want HET DING IS ALTIJD STUK. Als ik eindelijk genoeg heb gelanterfant bij de boekjes (ik had in deze extra tijd voor de rest van het jaar weekmenu’s kunnen verzinnen, als mijn brein me niet in de steek had gelaten) ren ik furieus naar het rustende apparaat. Nu ben ik aan de beurt! Met m’n kuub aan blikjes. Kleine blikjes, wel te verstaan. Van 150 ml. Die je Niet.Op.Een.Normale.Manier.In.Het.Apparaat.Kan.Krijgen. Of je doet ze te ver, of ze vallen eruit. Of je krijgt de melding dat je je hand er niet in mag stoppen, of dat het etiket onleesbaar is. WHY! Inmiddels onder de restjes cola en bier (want ik spoel die dingen nooit om, heb ik geen zin in) flikker ik van ellende de laatste blikjes keihard het apparaat in. Dat mag ook al niet, dan gaat hij loeien. En erger nog: krijg je geen bonnetje.
Tot slot ga ik naar de kassa. De zelfscankassa, welteverstaan. Uiteraard met als doel zo weinig mogelijk intermenselijk contact te genereren. Maar wat denk je? Leeftijdscheck. Waarbij ze helaas dan weer niet om mijn ID vragen, dat had deze dag nog een beetje goed gemaakt. Nee, maar wel een steekproef. Van slechts 40 producten. In de tijd dat ik het hele assortiment van de winkel al drie keer op de band had kunnen leggen, worden mijn producten opnieuw gescand. Ja, het is allemaal goed, dat wist ik. En nee, laat maar liggen, het was toch al niet systemisch ingepakt.
En weet je wat ik dan dus zo vervelend vind? Dan ben je klaar, zit alles in de auto, kom je thuis, moet je alles weer uitladen en opruimen. Ja, t is een luxeprobleem natuurlijk, maar bah!
Nou, je begrijpt, het is absoluut niet mijn lievelings. Toen ik nog een groter gezin had en buitenaf woonde bestelde ik vaak de boodschappen online. Dit heb ik in dit nieuwe huis eigenlijk nog niet gedaan, met het idee ‘ik woon toch vlakbij de winkels’. Toch heb ik inmiddels zoveel ergernis opgebouwd dat ik voor morgenavond de Appie heb besteld. Natuurlijk, ik zal altijd alsnog naar de winkel moeten voor vergeten spullen. Maar dat kan ‘even snel’ tussendoor en zonder kar, statiegeld en steekproef van 27 minuten.
Hebben jullie tips voor rustig boodschappen doen, of bestellen jullie ook gewoon online? Ik hoor het graag!
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Begrijp je frustratie