Je weet dat het gaat komen, de vakantie lijkt eindeloos maar dan opeens is het toch zo ver: de eerste dag van het nieuwe schooljaar. Bij middelbare scholieren valt die zelden op maandag, en ook mijn zoon had nog één dag respijt. Maar dinsdag was het dan echt zo ver: hij ging voor het eerst naar de brugklas. En dat was best een dingetje!
Nu lag hij er zelf niet wakker van. Ja, natuurlijk is het wel spannend. Maar hij was in juni al een keer op deze school geweest, had zijn klasgenoten en mentor ontmoet en wist al een beetje de weg. Knap, want ik was op de ouderavond die daarop volgde gruwelijk verdwaald. En we hadden alle benodigde schoolspullen al in huis. Daarbij stelde deze eerste dag niet al teveel voor: rooster en boeken halen. Hij ging dus zoals het een echte brugpieper betaamt met een enorme tas op zijn rug naar school. Nu is hij zelf gelukkig niet klein, dus het toonde aardig (foto’s mogen helaas niet gedeeld).
Hij fietste met een vriend en ook de route was geoefend. Appeltje eitje, zou je zeggen. Dat was het natuurlijk ook! De vriend was op tijd, ze fietsten goed, kwamen op tijd aan en werden natuurlijk opgevangen op het plein. Alle schrikbeelden die ik in mijn hoofd had (dat hij daar moederziel alleen rond zou dwalen enzo) sloegen nergens op, maar ja, zo gaat dat met moeders en schrikbeelden. Die slaan meestal nergens op, ze kosten je alleen je nachtrust.
Natuurlijk wilde ik het liefst klaa rzitten met thee en koekjes als hij thuis zou komen, maar ja, hier moet ook gewoon gewerkt worden. Het enige wat ik zag toen ik thuiskwam, was een stapel boeken die lukraak op tafel was gekwakt. En een appje: ‘ik ga nog even met die vriend mee, ben met etenstijd thuis’. Ja, daar sta je dan met je thee. Bij thuiskomst kon ik het niet laten een vragenvuur op hem los te laten, maar verder dan ‘het was wel oké’ kwam ik ook niet. Vervolgens ging hij zelf (!!) zijn spullen voor vandaag pakken, want vandaag begonnen de introductiedagen.
Ja, ik voelde me trots. En ook een klein beetje afgeserveerd. Want waar is de kleuter die na een schooldag in mijn armen springt omdat hij me gemist heeft? Waar is de scholier die vraagt of ik alsjeblieft een boterhammetje wil smeren en wil helpen met zijn tas inpakken? Natuurlijk, ik hou mezelf voor dat het door mijn fantastische opvoeding komt dat hij nu zo zelfstandig is. En gelukkig hoef ik me niet te vervelen, want ik heb nog meer kinderen. Waarvan er eentje morgen op het MBO begint, weer een andere fase.
Het is de start van een nieuwe tijd. De middelbare school is een bijzondere tijd waarin ze inderdaad steeds zelfstandiger worden, maar hun moeder soms ook nodig hebben. Gelukkig. Al is het maar om de fietsband te plakken…
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Geef een reactie