Ornithofobie ofwel vogelfobie. Jaja, er is een heuse naam voor mijn aandoening. Een vreselijk psychisch mankement, als je de term moet geloven. En dat klopt. Ik ben namelijk bang voor vogels.
Ik ben niet de enige met vogelfobie
Gelukkig ben ik niet de enige met vogelfobie. Grappig hoe dat altijd weer een beetje oplucht. Nee, ik ben niet gek, ik ben alleen maar bang voor vogels. Net als een heleboel andere mensen. Lotgenoten, zou je kunnen zeggen. Misschien moeten we samen in zo’n groepje.
Die vogelfobie beheerst mijn leven gelukkig niet. Nou ja, niet echt. Er zijn wel plekken die ik liever ontwijk. De Dam in Amsterdam bijvoorbeeld, met alle duiven. Een kippenhok. Avifauna. Roofvogelshows. Het vispaleis in Scheveningen of Hoek van Holland, als ik buiten op het terras moet zitten met die meeuwen met priemende oogjes die klaar zijn voor de aanval.
Daarin ben ik dus niet de enige. Er zijn mensen met ornithofobie die de deur niet eens uit durven. Die al schrikken van een dwarrelend blaadje dat van de boom valt, of van een vlinder. Dat lees ik tenminste op de website van IPZO, een angstbehandelingscentrum. En ook dat de aandoening vaak begint op jonge leeftijd, door een schrikervaring. Vogelfobie lijkt dus niet aangeboren te zijn.
Vogelfobie is zeldzaam
Ook Wikipedia heeft er een hele pagina aan gewijd, wat me dan toch wel weer geruststelt. Dan moet het wel iets heel veel voorkomends zijn. Nou, nee, wikipedia komt met cijfers. Veel onderzoeken richten zich op dierfobieën in het algemeen, daar heeft zo’n 4,7% tot 8% van de mensen last van. Het grootste gedeelte hiervan is bang voor slangen, spinnen en muizen. Belachelijk, zo vind ik. Ik bedoel, een spin die doet toch niks?
Toch is mijn vogelfobie (vogels doen toch ook niets? Zeggen die spinnenfreaks dan, nou jawel, die fladderen) nog veel zeldzamer. Na de spinnen, slangen en muizen komen namelijk de angst voor honden en katten, en dan pas de vogels. Eigenlijk ben ik heel bijzonder. Al heb ik het ook niet zo op honden, dat mag gezegd worden.
Want dat is het probleem. Het fladderen, de onverwachte bewegingen van vogels die een schrikreactie veroorzaken. Plus het pikken van de snavel, wat ook vaak niet zachtzinnig gaat. Denk eens aan het gefladder van kippen, de scherpe snavel van een reiger of de sterke vleugels van een zwaan? Brrr. Ik heb zelfs eens drie kilometer extra hardgelopen omdat er een zwaan op mijn weg zat en ik er niet langs durfde. Kon ik weer helemaal terug. Nou, de mensen die mij kennen weten dat het dan menens is.
Oorzaak van vogelfobie
Hoe de fobie bij mij is veroorzaakt durf ik niet te zeggen. Ik kan me nog herinneren dat ik bij mijn oma wel eens eieren ging rapen uit het kippenhok, en dat ik de fladderende kippen doodeng vond. Maar niets durfde te zeggen, ik bedoel, ik was een boerenkleindochter en die stellen zich niet aan. Aan de andere kant bestaan er kinderfoto’s van mij waarop ik blij de eendjes aan het voeren ben. Mijn kinderen lachen zich daar nu dood om, zij weten niet beter dan dat ik bij kinderboerderijen en eendenvijvers uit de buurt blijf. Om het over de vogelafdeling van Blijdorp maar niet te hebben.
Ook ben ik te jong om getraumatiseerd te zijn door de film ‘Birds’ van Alfred Hitchcock. Die schijnt vreselijk te zijn, ik heb niet eens gedurfd deze te googelen. Want het kan wel, dat je een fobie oploopt door iets wat je gezien hebt.
Tot slot kan een oorzaak zijn dat je bang bent gemaakt door je omgeving. Denk aan: ‘pas op voor zwanen, die kunnen je aanvallen als ze een nest hebben.’ Of: ‘roofvogels zijn zo sterk dat ze kindjes uit de wandelwagen kunnen trekken.’ Nou, dat soort uitspraken helpen niet echt, maar nee, ik ben meer opgevoed met het motto ‘stel je niet aan’.
Angst projecteren op kinderen
Overigens probeer ik mijn angst niet op mijn kinderen te projecteren. Tot nu toe werkt dat: zij jagen lachend de meeuwen, duiven en eenden voor mij weg als we ergens picknicken. Ideaal. Mijn vriendinnen lachen er vooral om. Ik word bijna elke dag wel getagd onder een filmpje zoals dit. Maar eerlijk is eerlijk, als je dit ziet krijg je toch acuut vogelfobie?
Gelukkig zijn er genoeg spinnenfilmpjes te vinden waarin ik deze vriendinnen dan weer hartelijk terug kan taggen. Wisten jullie trouwens dat er elke nacht wel een spin in je keel kruipt? Dat zou een vogel dan weer nooit doen…
Therapie
Tja, je raadt het al, de therapie bestaat, net als bij angst voor honden, uit het langzaam leren omgaan met vogels. Nu heb ik daar totaal geen behoefte aan, maar ach, alles voor de blog. Dus gisteren toog ik een dagje met de kids naar Avifauna. In het kader van de wetenschap. En heus, het viel mee. Als je daar binnenkomt en je gaat naar rechts kom je in een prachtige speeltuin met bootjes, botsauto’s, glijbanen en een fantastisch restaurant.
De enige vogels die ik daar gezien heb waren de kipnuggets op mijn bord. Ik denk dat de therapie gewerkt heeft.
- De leukste hotels met waterpark op de Canarische Eilanden - 27/10/2025
- Moet ik aan (Korean) skincare gaan doen? - 12/10/2025
- Onze ervaringen met reisvaccinaties (en tips) - 07/10/2025
Zo herkenbaar