De vlaggen met tassen waren niet te negeren op 10 juni. En daarna eigenlijk ook niet. Nog steeds zie je her en der tassen aan vlaggen verschijnen, want ook hogere opleidingen lopen nu langzaam ten einde en herexamens zijn afgerond. Een feestelijke gebeurtenis natuurlijk voor iedereen die geslaagd is, maar wat als je niet geslaagd bent?
Gemakkelijk geslaagd
Ik had er eigenlijk nooit zo bij stilgestaan. Misschien omdat mijn schoolcarrière ‘makkelijk’ was. Als in: ik hoefde niet veel moeite te doen om het VWO te halen. Ik leerde gewoon makkelijk, dan heb je ook niet echt het idee dat je een prestatie neerzet. Ook de examens vond ik prima te doen. Natuurlijk waren de mondelinge examens spannend, maar de schriftelijke examens vond ik appeltje eitje. De verbazing was dan ook niet groot toen ik een telefoontje kreeg dat ik geslaagd was.
Dit jaar deed mijn zoon examen. Niet in alle vakken, maar in een aantal vakken. Op zijn opleiding. MAVO en MBO in 5 jaar, worden in het derde en vierde jaar examens afgenomen. Vandaar dat hij nu, op zijn 13e, al op moest voor het centraal examen Nederlands, Wiskunde, NaSk (natuur- en scheikunde voor de ouderen onder ons) en biologie. Niet de minste vakken! Daarbij zijn het natuurlijk twee rare jaren geweest met de lockdowns en veel online lessen. Op zich kon hij het allemaal prima bijhouden en stond hij er goed voor, maar zou dat ook uit de examens blijken? Om me heen hoorde ik veel kinderen die extra bijles of examentraining hadden gevolgd, ons leek dat niet echt nodig. Maar was dat ook zo?
Wat als je niet geslaagd bent?
Tijdens de examens maakte ik me er nog niet zo druk om, maar pas erna ging ik me afvragen hoe het zou zijn als hij níet zou slagen. Misschien ook omdat het hele examen doen onder moeders zeker zoveel leeft als onder kinderen, haha. Op de tennis, op mijn werk en bij familie: iedereen had wel een kind dat examen moest doen en onderling maakten we elkaar knettergek. Want wat als één van de kinderen zou zakken? Niet alleen is het gewoon heel jammer dat je dan ofwel een herexamen moet doen ofwel een jaar extra, maar het is vooral zo pijnlijk om al die vlaggen met tassen te zien. Al die uitgelaten jongeren op televisie te zien die vieren dat ze geslaagd zijn. Al die geschenken in de winkel en op reclames voorbij zien komen. Nu pas realiseerde ik me dat eindelijk. Het moet heel demotiverend zijn als je dan nog moet gaan blokken voor herexamens of het laatste jaar helemaal overnieuw moet doen!
Gelukkig is iedereen die ik ken geslaagd. Bij mijn zoon spreken ze nog niet over geslaagd of gezakt, omdat hij dus nog niet alle examens heeft gedaan. Pas volgend jaar, na afronding van alle examens, wordt er gekeken naar alle cijfers en of het voldoende is om te slagen. Met name wiskunde bleek toch erg lastig: dit examen was landelijk niet goed gemaakt, en ook hier viel het resultaat tegen. De lessen die tijdens de lockdown waren gegeven, bleken toch niet zo goed door te zijn gekomen dat het kwartje was gevallen. Jammer, want wiskunde is echt een vak dat je moet snáppen, echt leren kun je het niet.
Op naar volgend jaar!
Volgend jaar is er gelukkig nog wel een kans. Mocht het niet lukken om via school een duidelijke uitleg te krijgen, kunnen we altijd nog bijles voor wiskunde overwegen. Vaak werkt één op één begeleiding beter bij dit vak, en soms is het net de manier van uitleggen die wel of niet aansluit bij het kind. Vroeger zag ik bijles als iets voor pushende ouders. Maar nu, zeker na zo’n raar jaar, kan ik de meerwaarde er wel van inzien. Zelf hoop ik dat scholieren die niet geslaagd zijn de motivatie op kunnen brengen om hiermee aan de slag te gaan, want het is zo zonde als al die moeite voor niets is geweest…
Voorlopig is het eerst zomervakantie. Veel geslaagde scholieren zijn druk aan het werk in de tuinbouw en in de horeca, en gaan lekker op vakantie. Gelukkig kan het weer! Met volgend jaar een kind dat de laatste examens doet, een kind in groep 8 en een kind in groep 7 ga ik me voorbereiden op een redelijk pittig schooljaar, wat we hopelijk erg fijn kunnen afsluiten met een vlag met een tas eraan!
Wil je weten hoe het afliep? Dat lees je hier!
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Bij wiskunde is het probleem dat het vaak zo krom gezegd wordt, zodat je niet weet waar ze het over hebben. Ik heb een keer op de avondschool een lesboek gehad dat stijf stond van de fouten plus vage foto’s waarvan je de afstand tussen A en B moest opmeten om met het resultaat van alles te berekenen. Maar hoe meet je dat dan: van rand tot rand? van kern tot kern? En wáár in die wazige foto zijn dan de randen dan wel kernen? Het boek is er door de schrijvers snel doorheen gejaagd (vernieuwde methode) en er waren nog allerlei redactiefouten plus vergeten dat als je bij de opgaven de sommen herziet, je dat ook in antwoordenboekje moet aanpassen..
Op een veel lage niveau hielp ik een poosje een jongen met wiskunde. Keek m’n ogen uit naar dat boek: de rekenopgaven waren voorzien van plaatjes die je op het niveau van 8-jarigen schat. Daar zullen 12-jarigen niet blij mee geweest zijn. Opgaven en plaatjes waren over de dubbele bladzijden uitgestrooid en de opgaven werden zo raar geformuleerd, dat ik eerst de opgaven snel uitrekende en dan keek welk plaatje erbij paste. Die plaatjes waren als toelichting bedoeld. Tenslotte vertelde ik wat de opgave was en bij welk plaatje het hoorde. Zo maak je het dus voor de niet zo goed lerende kinderen extra lastig.
Maar de basis van wiskunde is de juiste formulering en het is er echt niet makkelijker op geworden met die rare vernieuwingen, die prioriteiten gekoppeld aan de rekenbewerkingen gewoon opzij schoven. Krijg je misschien 10 verschillende uitkomsten als je de 10 leden van de opgaven telkens op een andere plaats zet? Tja, dat moet wiskunde voorstellen. Geen wonder dat veel kinderen er geen hout van snappen of iets anders doen dan ze dachten te doen.