‘Ik verveeeeeeel me’. Hoe vaak hebben jullie dat al gehoord deze zomervakantie? Het hele jaar door zeuren ze om vakantie, en dan is het zover… is er niks te doen. Of althans niks leuks. Alle vriendjes zijn op vakantie, alle games uitgespeeld en alle voorgestelde activiteiten ‘stom’ of ‘saai’. Je telt af en hoort in 3, 2, 1…. ‘ik verveel me’.
Eigen schuld
Voor mij is deze situatie niet bepaald nieuw. Mijn kinderen vervelen zich al zo lang ik me kan herinneren. Dat schijnt mijn eigen schuld te zijn, tenminste als ik de omgeving moet geloven. Omdat ik ze altijd entertain, zijn ze dat gewend geraakt. Ik denk eerder dat het andersom is: voor dag en dauw wakker, hele dagen alleen met ze doorbrengen: dan ga je vanzelf dingen doen. Al is het maar een uurtje springen bij een springparadijs of een ijsje halen op het strand. ‘Dat breekt de dag een beetje’. Herkenbaar?
Toch ontkom ik er niet aan dat mijn kinderen zich vervelen. Inmiddels zijn ze (de hemel zij dank) niet meer elke ochtend om half 5 wakker, maar ook tussen 10.00 uur en 22.00 uur is er een hoop tijd om te doden. In het begin van de vakantie was het lekker: uitslapen, niets hoeven, beetje hangen de hele dag. Maar nu, na twee weken, wordt het saai. En bij wie kun je dan beter terecht dan bij je moeder?
Creatief
Nu is het jammere dat de moeder net ook een weekje vrij is. De vorige weken was ik aan het werk. Als ze zich dan verveelden, was het hun eigen probleem. Dat blijkt best goed te werken. Men roept al jaren tegen mij dat verveling goed is voor kinderen, daar worden ze creatief van. Nu kan ik dat niet direct onderschrijven (ze worden er eerder lethargisch van. Of strontvervelend) maar als ik aan het werk ben, is het in ieder geval niet mijn probleem. Afgezien van de 76 appjes die ik dan krijg. Het enige waar ze creatief in zijn geworden is in hun eigen eten regelen: noodles met broodje bapao blijkt een prima ontbijt.
Eenmaal thuis is het echter een ander verhaal: het wordt vanzelf mijn probleem. Voorafgaand aan deze zomervakantie hebben we besproken hoe we deze door zouden brengen. Het grootste deel van de vakantie zijn de kinderen bij mij en niet bij hun vader, dus er is een hoop tijd te vullen. Eigenlijk niet anders dan voorheen. Alleen kon ik ze vroeger nog wel eens meeslepen naar dingen waarvan ik besloot dat dit leuk was. De puberleeftijd vraagt om een andere benadering en meer inspraak hunnerzijds. De kinderen gaven zelf aan dat een vakantie als vorig jaar (1000 kilometer rijden en een week in een stacaravan bivakkeren) niet per se meer hoefde. Dat ze eigenlijk wel liever thuis willen chillen. Ondanks mijn tegenwerpingen (maar gaan jullie je dan niet vervelen? Want vriendjes zijn ook op vakantie hè! Zes weken is echt wel lang hoor om thuis te chillen) bleven ze bij dit standpunt. Wel maakten we een lijst met uitstapjes en dingen die ze graag willen doen.
Regen
Nou ja, zoals gezegd, zes weken zijn lang. De meeste activiteiten zijn inmiddels afgestreept, de vakantie blijkt langer dan gedacht (op de middelbare school doen ze vier weken voor de vakantie tot 1 week erna ook geen zak) en het regent ook nog eens. Had moeder toch een beetje gelijk? Tja. Een beetje wel. In een stacaravan zouden ze zich mogelijk ook vervelen, maar daar had ík in ieder geval nog een escape (vuilnis wegbrengen. Naar de Carrefour. Franse schimmelkaas eten zodat ze uit mijn buurt blijven), thuis weten ze me de hele tijd te vinden. Zelfs op de wc.
We vervelen ons dus. Creatief word ik er overigens wel van. Ik heb de hele schuur heringericht, de zoon onkruid laten wieden en de dochter haar kamer op laten ruimen. Sinds ik begonnen ben met klusjes verzinnen, vervelen ze zich ineens een stuk minder. Zoon heeft online vrienden opgezocht en praat de hele dag Engels door een koptelefoon, dochter is Japans aan het leren via een app.
En ik? Tja, ik heb een weekje vrij. Ik verveel me…
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Geef een reactie