Vandaag een blog van een heuse gastblogger. Want hoewel Maartje bij het zien van de loedermoeders op televisie spontaan kotsneigingen kreeg, bracht het haar er wel toe een eigen blog te starten. Met een eerste blog compleet gewijd aan het afkraken van loedermoeders…
Maar wat denk je… inmiddels heeft ze mij (digitaal) leren kennen en blijken die loedermoeders best mee te vallen! Sterker nog, ze heeft een heel bijzondere onthulling…
Lange tijd wilde ik het niet toegeven, niet accepteren. Ik wilde er gewoon niet aan. Eigenlijk net als wanneer je ogen wat ouder worden, onderdeel van de rest van het verval, je stug blijft lezen zonder leesbril. Zodat je hele gekke rimpels ontwikkelt. Vooral in de zon. Of dat je je kapsel een bepaalde kant op scheidt, altijd, zelfs als het in een staart zit, of knot, om die beginnende grijze lok bij je slaap te verstoppen. Waardoor je op de fiets constant wordt toegewuifd omdat men denkt dat je naar ze zwaait, terwijl je wanhopig met je hand in de lucht je haar op z’n plaats probeert te houden. Of zoals…nee wacht, ik draaf door, je snapt mijn punt.
Maar langzaam begint het besef bij mij binnen te druppelen dat ik er niet langer onder uit kan. Dat ik, hoe ernstig mijn afkeer van groepsvorming ook is, er toch per ongeluk bij hoor. Wat zeg ik; onbewust was ik het gewoon al 15 jaar. Een onvervalste, oerdegelijke onvervalste loedermoeder. Shit man. Het moest echt even wennen. Maar, ach, wie weet is het wat. Je moet niet altijd alles meteen afserveren.
Dus de laatste tijd stond ik op het schoolplein/kinderboerderij/
Maar dat is nog lastig, een loedermoeder in het wild proberen te spotten. Ik bedoel, het is zo’n lange tijd ‘not done’ geweest dat wij loeders ons camoufleren. De alcohollucht van dat biertje/ wijntje te veel lossen we op met kauwgom. Als we van zaken slecht op de hoogte zijn hebben we bergen smoesjes klaar en hé, niemand ziet natuurlijk dat je je pyjama nog aanhebt zolang je de rits van je jas dichthoud. (kleine tip: doe dit niet op het consultatiebureau.)
Dus ik heb mijn heil gezocht online. Hier is de tegenbeweging actiever dan op mijn schoolplein. Het voelt nog wel wat onwennig, zo ‘out in the open’ tot de loedermoeders te horen. Ik voel het virtuele kringetje nieuwsgierig kijken terwijl ik opsta van mij stoel om mij voor te stellen. “Ik ben Maartje en ik ben een loedermoeder.” Net zoiets als tijdens een AA meeting, alleen gelukkig zonder het aantal nuchtere dagen erbij te moeten vermelden. ( De lentebok staat al koud)
En moet ik mij nu ‘bewijzen’? Nu iedereen zo naar mij kijkt? Moet ik vertellen dat;
- Ik die moeder ben, die nog steeds, na vier jaar, niet kan inloggen op magister (cijfers, ouderavonden e.d.) omdat ik niet voor de derde keer de administratie durf te vragen om een nieuwe code. Zoon heeft net examen gedaan, als ik mazzel heb ben ik er vanaf.
- En dat ik die moeder ben van een dreumes die ‘iets’ met glas heeft. Niet in de zin van ‘gooit er wel eens eentje om’ maar meer ‘het is een wonder dat hij nog leeft nadat hij een enorme glasstolp inclusief op z’n kanis kreeg of potten moedwillig kapot gooit en dan appelmoes tussen scherven vandaan smikkelt’.
- Of dat ik de moeder ben van een kleuter die ze met een kleine nasleep van een buikloop naar school brengt. Maar netjes tegen de juf zegt dat ze hem meteen komt halen als het misgaat, om vervolgens de telefoon niet aan te zetten. (Per ongeluk!)
- Ik kan ook vertellen dat ik de moeder ben van een puberdochter die in te kleine kleren naar school gaat. Niet uit geldgebrek, maar uit ‘o shit is het alweer zomer’.
Valt dit allemaal nog wel mee? Ja, mee eens. Maar het is lastig om het samen te vatten. Je loederheid. Het is ook een gevoel. Je hebt het, of je hebt het niet. Het iets te hard praten in winkels, je spullen laten vallen, geld vergeten, vergeten welke kinderen je wel en niet mee had en in paniek om je heen kijken, thuis soms je stem verheffen (lees: gewoon hysterisch schreeuwen) als je al drie uur lang “mamamamamamama” hoort. Bedden vergeten te verschonen, badsessies skippen, snoep en ipadtijd geven om zelf rust te hebben. Enzovoorts.
Ik vind het nogal wat. Ga er maar aanstaan, het is best knap. Misschien zelfs wel een gave.
Wat zeg je? Hoef ik mij niet te bewijzen? Is dat juist waar het om draait? Dat niet alles perfect hoeft te zijn, dat het soms ook gewoon minder mag, dat het juist mag misgaan? Aha. Wat heerlijk!
Maar tóch ook wel een beetje jammer, want als ik ergens wel de beste in ben is het overal slecht in zijn.
(Voor wie wel harde bewijzen wil, dit is de blog van maartje: maartjemm.wordpress.com. Hiernaast zal Maartje af en toe een gastblog schrijven op mijn website. En wat mij betreft kan ze door voor loedermoeder van 2017…)
Meer blogs van gastblogger Maartje:
Lieve Loedermoeders, ik heb een bekende BFF nodig
Er is er 1 jarig: oh nee!
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Haha hier ben ik hoor. Die moedermoeder die vanuit huis werkt en soms in pyjama de kids van school haalt samenspannen op schoolpleinen met andere ouders, daar snap niets van. Wel van nog even voor het eten naar het strandje fietsen met de kids en twee uur later thuis komen om te gaan eten
karlien onlangs geplaatst…De Franse regio Mayenne met kinderen: natuur en rust