Gisteren kreeg ik de schrik van mijn leven. Nou ja, er zijn ergere dingen, maar toch: ik moest even slikken. Wat was het geval: ik kreeg een leenauto en dit was geen automaat. Dat betekende dus dat ik moest schakelen. En nee, dat is niet net als fietsen. Schakelen verleer je. Ik wel tenminste.
Garantie en service enzo
Allereerst vraag je je mogelijk af: een leenauto? Vervangend vervoer? Is die nieuwe bak van je nou alweer stuk? Nee, wees gerust. Het is mij gelukt om mijn nieuwe auto, die slechts zeven maanden oud is en pas vijf weken in mijn bezit, heel te houden. Al is hij misschien niet meer zo schoon als toen ik hem kocht. Er was echter bij aflevering al iets mis met de zevende stoel: die kon niet geheel worden ingeklapt. Ik kon toen kiezen: of een paar weken wachten en de auto compleet krijgen, of er alvast in rijden en de stoel op een later moment laten fixen.
Lees ook: mijn auto is een vuilnisbak op wielen
Wie mij kent weet dat ik weinig geduld heb, dus dat eerste was natuurlijk geen optie. Ik moest die auto hebben en wel direct. Die zevende stoel zat prima, en zelfs toen hij niet helemaal ingeklapt was had ik zeeën van kofferbakruimte. Hij had bij wijze van niet eens gemaakt hoeven worden. Maar goed, bij een nieuwe auto krijg je allemaal garantie en service enzo, dus nu ik eens een auto kocht die niet van marktplaats kwam, wilde ik daar ook gebruik van maken.
Vervangend vervoer
Zo reed ik gisteren het terrein van de autodealer op waar mijn mooie bolide gemaakt zou worden. Netjes volgens afspraak, stipt op tijd. Bij de service zat inbegrepen dat ik vervangend vervoer mee zou krijgen. Dat had ik nooit gehad, behalve ooit eens een leenfiets bij de Carglass, dus al dagen verheugde ik me op dit feit. Hele visioenen had ik van de flitsende auto die ik mee zou krijgen. Omdat ik nou eenmaal bij een Peugeot dealer moest zijn voelde ik al dat er weinig kans was op een Mercedes of BMW, maar hé, Peugeot heeft ook mooie auto’s!
De leenauto zou kleiner zijn dat die P.C. Hoofttrekker die ik zelf rijd, zo had de mevrouw aan de telefoon mij wel gewaarschuwd. Misschien een Peugeot 308 cc? Zo’n cabriolet? Of een Peugeot RCZ? Of mogelijk, in het kader van milieu en duurzaam ondernemen enzo een elektrische auto, desnoods een Tesla?
Je ziet, ik ben best snel tevreden. Vol verwachting en met een lichte gezonde spanning betrad ik het terrein van de Peugeot dealer.
Automaat vs. handgeschakeld
En daar stond hij: de leenauto die ik meekreeg. Ik kan moeilijk zeggen dat ik teleurgesteld was, want hij was net zo nieuw als mijn eigen auto. Zijn kleine broertje weliswaar, maar wel met genoeg ruimte voor het gezin. Waarvan de leden overigens op school danwel hun werk waren, dus met een Peugeot 205 had ik het ook kunnen redden.
Tevreden nam ik de sleutel (sleutel? Niet eens keyless entry? Pfoeh, even wennen!) over en wilde instappen. Tot mijn oog op de versnelligspook viel…
‘ehm… misschien een domme vraag, maar: hoe moet hij in zijn achteruit?’
Tja, ik rijd al vijf jaar in een automaat. Schakelen zit absoluut niet meer in mijn systeem. Van mijn vluchtige 10 jaar autocarrière van voor die tijd weet ik dat achteruit bij alle auto’s anders werkt: bij de een moet je de pook indrukken, bij de ander omhoogtrekken, bij de derde gewoon lomp hard duwen… het laatste wat ik wilde was de krant halen omdat ik de auto per ongeluk in zijn vooruit zou zetten en als een bejaarde het pand binnen zou rijden.
De automevrouw (goddank een vrouw, nu kon ze geen ‘mevrouwtje’ zeggen) keek wat meewarig maar legde het toen geduldig uit: het hendeltje naar boven trekken. Oké, dit moest me lukken.
Lees ook: komt een ‘mevrouwtje’ bij de autodealer‘
Oma achter het stuur
En warempel: ik kreeg de auto in zijn achteruit. Na een supersuffe achteruitrijmanoevre, waarbij ik veel te veel gas gaf dus klonk als een optrekkende oma en waarbij ik net op tijd ontdekte dat er geen achteruitrijcamera was dus dat ik helemaal zelf mijn nek moest draaien, kon ik de openbare weg op. Het eerste kruispunt ging wat moeizaam, bij de stoplichten sloeg de auto een keer af en bij alle andere stops gaf ik veel te veel gas, maar vooruit.
Ik zag de medeweggebruikers kijken: ‘oh, een wijf achter het stuur’. Ja, precies zoals ik zelf altijd kijk als ik zo’n sneu type inhaal. Ik ga er maar vanuit dat dit meant to be is: ik kan me nu wat beter inleven in de weggebruiker die wat meer moeite heeft met dingen. Misschien ga ik nu zelfs wat minder toeteren.
Al met al bleek het toch net als fietsen: op de terugweg van mijn afspraak ging het schakelen al een stuk beter. Oké, in zijn 4 door de bocht gaat niet heel makkelijk en oké, je moet dus de koppeling intrappen als je ineens hard remt, maar ergens zit er nog wel iets van de kennis. Maar man, wat had ik het druk ineens. schakelen, kijken, richting aangeven… ik had niet eens een hand over om te appen! (Grapje natuurlijk)
Alleen de hellingproef blijft een dingetje. Sorry, chauffeur van het bestelbusje dat achter mij stond bij de oprit naar de A4. Ik stond vooraan bij het stoplicht en was als de dood dat ik achteruit zou zakken. Ik, de dame die op haar 19e koelbloedig in een net gekochte auto door Sydney reed, aan de linkerkant van de weg, kreeg nu hartkloppingen van een hellingproef. Er was niets over van mijn stoerheid. Maar het is gelukt. Je hebt vast hoofdschuddend toegekeken naar mijn gestuntel.
Schakelen went
Anyway: I did it. Ik heb mijn eigen fijne veilige (en helaas nog steeds vieze, stofzuigen hoorde niet bij de service) auto weer terug. En gek: bij de eerste bocht greep ik automatisch naar de pook. Zou schakelen dan toch net als fietsen zijn?
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
- Een rare, roerige week! - 15/07/2024
Hahaha heerlijk weer, ik zie je al gaan!