Er waren tijden waarin ik dacht dat het nooit zou stoppen: de gebroken nachten, de kinderen die op elk moment van de nacht tussenin kropen, de tenen in je neus en de vingers in je oog. Man man man, wat waren het tropenjaren. Het grappige is wel dat je alles ook zo weer vergeet als het voorbij is. Nu kan ik me niet meer voorstellen dat er kinderen ’s nachts bij me in bed kruipen. Een heel enkele keer komen ze naar me toe omdat ze ziek zijn of er iets is, maar ze gaan altijd weer terug hun eigen bed in.
Maar goed, de jongste is 12. Dan mag het ook wel een keer. Overigens slapen de jongste twee nog heel af en toe bij mij, maar dat is alleen als we op vakantie zijn. En meestal is het geen doorslaand succes. Maar 45 in je neus is toch anders dan van die schattige peuterteentjes, en ook kunnen pubers vreselijk hard snurken.
Voordelen van co-sleeping
Maar goed, even terug naar die baby/peutertijd. Want mensen die dit artikel hebben gevonden, vragen zich vast af: ‘hoe lang gaat dit nog duren?!?’ Goeie vraag. Misschien helpt het om te weten dat er veel voordelen zitten aan het zogenoemde co-sleeping met je kind (bron). Zo vallen baby’s die bij hun ouders slapen sneller in slaap, ze slapen dieper en zijn rustiger. Zeker met jonge baby’s is het voor ouders natuurlijk ook handig met nachtvoedingen. Ik gaf borstvoeding en doordat ik een co-sleeper aan mijn bed had, hoefde ik mijn bed niet eens uit om mijn kids te kunnen voeden.
Sommige ouders blijven ook met hun kind slapen als ze ouder worden. Als de kinderen bijvoorbeeld ’s nachts vaak uit bed komen, en ze geen zin meer hebben om ze steeds terug te leggen. Of als kinderen veel dromen of onrustig slapen. Het is een precair onderwerp, want ouders horen heel vaak van hun omgeving dat ze kinderen dat moeten afleren, dat kinderen in hun eigen bed horen, etc, etc. Ook professionals zijn hierover van mening verdeeld. Kun je kinderen hiermee verwennen? Je hoort maar zelden dat 14-jarigen nog bij hun ouders slapen, op een gegeven moment houdt het vanzelf op, toch?
Luie moeder
Kijk, ik ben natuurlijk een luie moeder. Ook heb op advies van mijn omgeving naast ledikantjes op de grond gelegen, kinderen in bed gelegd en dan op de gang gezeten, boeken gelezen over slaaptrainingen, slaapwekkers gekocht, rustgevende muziek opgezet, etc etc. Heeft het geholpen? Geen idee. Op een gegeven moment gingen ze gewoon slapen. En nu het drie grote pubers zijn liggen ze het liefst de hele dag op bed! Moet ik juist weer trucjes verzinnen om ze eruit te slepen, anders eten ze zelfs in bed.
Kortom: waar je goed aan doet: geen idee. Op welke leeftijd gaat het over? Rond de 12.
Lees ook: 10 geboden voor kraamvisite
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Zag verschillende Amerikaanse vloggers die hun nieuwe huis lieten zien. Voor een vierkoppig gezin, was er één slaapkamer en een speelkamer. Meestal huis zelf ontworpen, dus echt helemaal eigen keus. In een van die gezinnen probeerden ze toch maar om hun kinderen te laten wennen aan het idee in de eigen kamer te slapen. De slaapkamer van de zoon is tevens thuisschoolkamer en die van de dochter speelkamer met veel roze.
In mijn kindertijd was het gebruikelijk dat de nieuwe baby in het wiegje naast het ouderlijk bed kwam. Dat lijkt me een goed compromis. De co-slaper is wel beter dan wat nog steeds schijnt te gebeuren: de baby tussen de ouders in. Loopt niet altijd goed af. Het feit dat je de ouders bent, betekent niet dat het nooit fout kan gaan. Doet me denken aan de moeders die op de passagiersplaats gingen zitten met de baby op schoot, wat immers de veiligste plaats zou zijn. Te veel baby’s zijn tijdens een noodstop geplet, ook nog toen de veiligheidsgordels verplicht waren. Als tiener was er een buurvrouw die nadrukkelijk met de baby op schoot op de achterbank ging zitten. Het duurde nog een hele tijd voordat de baby verplicht in een babystoeltje achterstevoren achterin geklemd werd.
Onlangs zag ik iets griezeligs: menig peuter heeft tijdens de rit op de hoedenplank liggen slapen. Dat was dus vroeger, voor de veiligheidsgordels en voor de waarschuwingen dat alles wat los op de achterbank ligt, dwars door de auto kan schieten met alle gevaren van, zelf een wc-rol die al of niet met een mini-hoge hoed gecamoufleerd was. .
Even erg: je gaat naar het dierenasiel. Een hond weet zich meester van je te maken. Je rijdt naar huis met een aandacht eisende hond op je schoot, die dus telkens in je gezicht likt, en wat ben je gelukkig met de (dominante) hond die nu al zoveel van je houdt. Ze hebben de rit overleefd, want het clipje kwam in een verzamelvideo.
Er is een Amerikaanse hondenredder die elke denkbare hond redt. Een zieke smerige vlooienbaal wordt van de vuilnisbelt geplukt en op de passagiersplaats gelegd, zo op de stoel. Ik zou hem in een reddingskist op de achterbank geklemd gelegd hebben, of beter achter de hoge klep van de afgescheiden bagageruimte. Na een wasbeurt en gezondheidscheck gaat hij naar een foster-gezin. Daar sjezen ze door kamer, over alle meubilair heen, eventueel de tuin meenemend of achterdeur uit voordeur in en die honden zijn me toch gelukkig… Nope, een hysterische hond is niet gelukkig. Hysterie is géén uiting van gelukkig zijn.