Het is een taboe. Maar wel een taboe dat eens in de zoveel maanden het nieuws haalt. Namelijk: gender disappointment, ofwel teleurstelling over het geslacht van de baby. Vaak gaat het hier om ongeboren baby’s, omdat we tegenwoordig met echo’s vrijwel altijd het geslacht in de zwangerschap wel vast kunnen stellen. Soms is de uitkomst dan een teleurstelling, een domper of ronduit slecht nieuws.
Gender disappointment is een taboe
Teleurgesteld zijn over het geslacht: dat mag niet. Althans, niet in Nederland. We moeten hier namelijk blij zijn met wat we krijgen, blij zijn dat we überhaupt zwanger hebben kunnen raken en blij zijn dat het kind gezond is. Over het geslacht mogen we niet zeuren. Als we al een voorkeur durven uit te spreken dan mogen we niet klagen als het toch anders blijkt te zijn. Mensen die dit wel doen worden in ieder geval op internet afgebrand, zo lees ik bij RTL Nieuws, dat dieper op dit onderwerp in ging.
Dat is lastig. Want gevoelens van teleurstelling zijn er wel degelijk regelmatig. Ik kan het weten, ik werk namelijk als echoscopiste en maak de 20 weken echo’s waarbij het geslacht vaak wordt bepaald. Het gaat alle kanten op. Van mensen die graag nog een jongen hadden gewild in hun jongensgezin, tot mensen die eindelijk ook eens een meisje willen. Van vrouwen die zichzelf al zagen winkelen met twee dochters of hun dochter een zusje gunnen, tot mannen die hun voetbaldroom in duigen zien vallen. Er zijn mensen die gaan huilen en mensen die hun teleurstelling proberen te verbergen.
Ongberip tussen de partners
Niet zelden hebben man en vrouw een andere voorkeur, wat het extra lastig maakt. Natuurlijk, de een is dan blij, en de ander blijft er meestal wel nuchter onder. Maar soms zorgt dit voor onbegrip tussen de partners onderling. En als het niet onderling wrijft, dan wel met de omgeving. Want iedereen kent wel iemand die niet zwanger kan worden of een kind met een afwijking heeft, en niemand wil klagen over een gezond kind met toevallig het ‘verkeerde’ geslacht.
Kijk jij wel eens genderreveal filmpjes? Hier zie je dat ook de broers of zussen soms voor een teleurstelling staan:
Veel mensen ervaren het zelf al als een taboe als ze teleurgesteld zijn over het geslacht, en durven er niet eens over te beginnen tegen anderen. Dit zorgt soms voor gevoelens van frustratie en zelfs depressie. Maar goed, tegenover opkroppen staat ervoor uitkomen. Dat is ook moeilijk, wat maar weinig mensen vinden een luisterend oor in deze situatie.
Als het maar gezond is
Elisabeth, van Alweer een Nieuwe Moeder Blog, komt er gewoon voor uit. Zij wilde bij de eerste graag een meisje, het werd een jongen. Bij de tweede hetzelfde verhaal. Haar eerste reactie na de geslachtsbepalende echo was: ‘nou, dan moeten we nog een derde’. Ze schrijft in haar blog dat ze echt even tijd nodig heeft om eraan te wennen. Gelukkig reageerde haar omgeving heel begripvol en kreeg zij veel steun.
Een veel gehoorde opmerking is: ‘als het maar gezond is’. Ook daar heeft Elisabeth wel iets over te zeggen. Haar tweede zoontje is namelijk geboren met het Down Syndroom. Hij is gewoon gezond, heeft geen bijkomende afwijkingen, alleen een chromosoom teveel. Elisabeth kan behoorlijk kwaad worden om de opmerking ‘als het maar gezond is’.
Ik moet zeggen dat ik zelf vroeger ook makkelijk dacht ‘als het maar gezond is’. Zat ik een echo te maken, had ik alle organen gecheckt (en daar kan nogal wat mis mee zijn. Echt, je wilt als aanstaande moeder mijn leerboeken niet inkijken) en vervolgens waren mensen teleurgesteld als er wel of geen piemeltje aan zat. Erg ondankbaar vond ik dat.
Voorkeur voor het geslacht
Toch ben ik dat in de loop der jaren meer gaan relativeren. Een voorkeur voor geslacht heeft eigenlijk niets te maken of een kind wel of niet gezond is. Natuurlijk hopen ouders op een kind waar alles goed mee gaat. Maar ik denk dat de meeste ouders vooral een gelukkig kind willen. Als het geslacht anders is dan je hoopt, moet je je verwachtingen bijstellen. Zo ook als blijkt dat er iets niet goed is met het kind. Daar gaat iedereen anders mee om, van een nuchtere instelling tot gevoelens van groot verdriet. Maar deze zaken staan wel los van elkaar.
Het leek mij zelf ontzettend leuk om drie jongens te hebben. Toen de jongste een meisje werd, moest ik dan ook even omschakelen. Wat moest ik nou met een meisje? En met rokjes, tierelantijntjes en barbie stuff? Gelukkig is het helemaal goedgekomen, al vraag ik me nog wel eens af van wat voor planeet ze komt. Gelukkig wist ik het al bij 16 weken zwangerschap en had ik tijd om aan het idee te wennen.
Er als ik het vertelde was er inderdaad niemand die dit begreep. Want het is toch leuk, van alles wat? Ja en nee. Natuurlijk, nu weet ik niet beter en zou ik haar niet willen missen. Maar voor mijn gevoel klopte het gewoon niet helemaal. Ik denk dat dit gevoel bij veel mensen voorkomt.
Teleurstelling mag er zijn
Bij mij in de echokamer mag het er dan ook zijn, dit gevoel van teleurstelling. Ik probeer de teleurstelling bespreekbaar te maken, te laten weten dat er ruimte voor is. Precies zoals wordt geadviseerd op de website genderdisappointment.nl. Hopelijk help ik daarmee mensen hun gevoelens te erkennen en zo sneller hun teleurstelling te accepteren.
En ach, we sluiten af met een beetje humor. Want ook de vader in deze reclame heeft even nodig om over zijn teleurstelling heen te komen, maar uiteindelijk komt het goed:
De uitgelichte afbeelding komt van shutterstock
- Hoe pak je een scheiding aan als er kinderen in beeld zijn? - 18/03/2025
- Boer zoekt Vrouw is alweer begonnen! En nu? - 17/03/2025
- Een knusse leeshoek maken? Dit heb je nodig - 17/03/2025
Ik kan me het niet zo goed voorstellen dat mensen hierom teleurgesteld zijn, heb het zelf zó anders ervaren. Wij wilden het geslacht ook niet van tevoren weten (en dat snappen veel anderen dan weer niet ).
Maar ik snap wel dat als je dat gevoel hebt, dat je dat dan ergens kwijt wil. Dus alleen maar fijn dat er echoscopisten (en websites) zijn die dat begrip kunnen tonen.
En dan de vraag, een derde nemen. gewoon omdat je dan misschien wel een meisje krijgt? 😀
Wij wilden het geslacht vantevoren net helemaal niet weten, bij de geboorte zelf vonden we veel specialer. Maar het is fijn dat mensen die teleurgesteld zijn dat bij je kwijt kunnen.
Leuk filmpje, ondanks de teleurstelling is het een heel leuke vader.
Wat de voorgaande reacties betreft: Lisette heeft toch al aangegeven dat mensen hun reden wel hebben om teleurgesteld te zijn.
Doorgaan met kinderen krijgen in de hoop op het gewenste geslacht, dat gebeurt inderdaad wel. Onlangs zag ik een filmpje waarin iemand pas bij de 7e de zo gewenste 2e dochter krijgen zal. Ze zitten in een omgeving van grote gezinnen en van teksten dat we zoveel kinderen krijgen als God wil, dus ze vallen helemaal niet op in eigen omgeving. Ik ben zelf opgegroeid in een tijd dat er nog grote tot erg grote gezinnen waren, maar het enige gezin met bijna 10 kinderen dat ik in het dorp kende, had een aantal pleeg- of adoptiekinderen (toentertijd lagen de termen iets anders). We waren zelf met 4 kinderen een groot gezin en het gezin met 6 kinderen had 2 adoptiekinderen.
Bijzonder vind ik het. Hij sluit mooi aan bij mijn artikel ☺. Waarom willen we van tevoren alles maar weten? Omdat het kan betekent natuurlijk niet dat het ook moet natuurlijk.
En toch, ook ik moest omschakelen toen ik na twee jongens een meisje kreeg. Net als jij. Maar wij groeiden vanaf de bevalling gelijk met haar mee. Echte teleurstelling en tranen vind ik lastig te begrijpen en te verkopen. Je weet wanneer je zwanger bent dat er 50% kans is op een jongen of een meisje.