Ik roep altijd hard dat ik niet verslavingsgevoelig ben. Immers, ik houd van een drankje maar kan ze ook overslaan, met sigaretten heb ik weinig en van een sportverslaving zul je mij ook nooit kunnen beschuldigen. Ik kijk geen Netflix dus binge watchen is mij vreemd, en ik ben ook niet verslaafd aan zoetigheid of chocola.
Het enige waar ik een echte craving voor heb is een beeldscherm. Ja, net als mijn zoons. Als ik een dag niet geblogd heb word ik chagrijnig, als ik mijn telefoon kwijt ben word ik heel erg zenuwachtig, en als ik ’s avonds mijn ogen dichtdoe zie ik de games voor me die ik overdag gespeeld heb. Juist ja. Ik ben een gamer.
Natuurlijk kan ik mijn kinderen de schuld geven. Ik bedoel, volgens alle educatieve richtlijnen verdiep ik me in wat hen bezighoudt. Ik speel met ze mee om te zien waar ze mee bezig zijn, en of het niet gevaarlijk of gewelddadig is wat ze doen.
Alleen, voor ik het weet zit ik creepers dood te meppen in minecraft, vlucht ik voor de politie bij GTA 5 en schreeuw ik tegen mijn inwoners van Sim City dat ze niet zo moeten zeuren over lama’s. Er waren dagen dat ik elk uur op de klok keek of mijn ei al uitgebroed was (my singing monsters) en het liefst mijn wekker wilde zetten om de mais te oogsten bij Farmville en/of Landleven aan Zee.
Al deze verslavingen waren van korte duur. De meeste spelletjes zijn niet leuk meer als je eenmaal vergevorderd bent. En ook kan ik me tegenwoordig inhouden als ik langs een kerk loop, en niet midden op straat te gaan stoppen om te kijken welke pokémon er zit en of er een pokégym in de buurt is.
De enige game die me blijft bezighouden, leuk blijft en altijd terug blijft komen is Super Mario Bros. Zijn er mensen op deze wereld die dit niet hebben gespeeld? Ik kan het me niet voorstellen! Vroegah, en dan praat ik gerust over zo’n 25 jaar geleden, speelde ik dit spelletje al bij een vriendin op de PC. Met een supermoderne joystick, de hendel om te bewegen en de knop om te springen.
Ik leerde dat je op de wandelende champignons moest springen om ze te killen, dat je in sommige buizen kon duiken voor een geheime gang en dat er in blokjes met een vraagteken muntjes zaten, of soms een ijs- of vuurbloemetje. En een heel enkele keer een vrolijke dino (Yoshi) die als paard kon dienen. Dat Luigi de coole broer is van Mario en dat er ook nog poppetjes zijn met een heel groot hoofd met stippen: Gele Toad en Blauwe Toad.
Mario is nooit weggeweest. Je kreeg de gameboy (ik niet, maar goed, dat is weer een ander trauma) en later de Nintendo DS waarop Super Mario Bros gespeeld kon worden. Ook kwam er Mario Kart en vast nog veel meer andere Mario varianten. Maar niets zo leuk als de goede oude Mario levels.
En gelukkig kan ik mijn hart weer ophalen deze zomervakantie. Jaren geleden kregen wij een wii als trouwcadeau, en kocht ik het spel Super Mario Bros voor de wii. Inmiddels zijn er twee cd’s gesneuveld, en hadden we het al een tijd niet meer gespeeld.
Voor de zomervakantie vroeg zoon om een nieuwe cd van Mario voor in de wii. Niet voor zijn verjaardag, gewoon zomaar. Zodat we dat in de vakantie konden doen. Ik, niet gehinderd door enige vorm van consequent opvoeden, zei direct ja. Stiekem een beetje uit eigenbelang, want ik miste Mario ook zo.
Zo geschiedde. De cd arriveerde na de eerste week vakantie. Sindsdien spelen we elke dag zo’n vijf leveltjes Mario. Het was weer even wennen, al verleer je dit nooit, net als fietsen. Met de Wii controller speelt het een stuk makkelijker dan met de joystick van vroeger. Je kunt springen, rennen en in je bubbel gaan als het allemaal te spannend wordt. Dan moet je medespeler het wel alleen doen, dus enige vorm van samenwerking is onontbeerlijk.
Mijn zoon maakte zelfs een heuse vlog:
Ik heb, ook puur uit eigenbelang, bedacht dat het eigenlijk best leerzaam is om elke dag Super Mario te spelen. De kinderen leren omgaan met verlies (al moet er aan het gedeelte waarbij ze mij zowat te lijf gaan omdat ik ze per ongeluk de greppel in duw nog even gewerkt worden). Ze leren doorzetten, steeds weer opnieuw proberen als iets niet lukt, net zo lang tot het wel lukt. Met de computer kan niet gesjoemeld worden, af is af. En er moet samengewerkt worden, vooral in de levels in de kastelen. Anders kom je er niet. Best leerzaam voor mijn kinderen!
En we komen steeds verder. Nee, we hebben Prinses Peach nog niet bevrijd uit de handen van Bowser. Elke keer als we denken dat we bij haar zijn, neemt hij haar weer mee naar de volgende wereld. Zoonlief gaat graag terug naar wereld 1 en speelt leveltjes waarbij hij zeker weet dat ze lukken, ik zoek graag de uitdagende levels op.
Ik denk dat we nog wel wat zomervakantiedagen nodig hebben om het spel uit te spelen. Geeft niks, het wordt toch slecht weer. En over 20 jaar bestaat dit spel waarschijnlijk nog steeds…
Speelde jij vroeger ook Super Mario Bros? Of nu misschien nog steeds? Wie is jouw favo personage? En heb je tips?
- Boer zoekt Vrouw Europa 2023: de speeddates - 25/09/2023
- Gebruik jij veel streekproducten? - 24/09/2023
- Boer zoekt vrouw Europa 2023: de brieven - 18/09/2023
Geef een reactie