Strijkkralen. Wie kent ze niet. Volgens mij kwamen die dingen zo ongeveer op de markt toen ik jong was, eeuwen geleden dus al. Vrolijk strijkkraalde ik erop los, mijn kleurrijke creaties uitbundig bewarend tot in de eeuwigheid.
Perfect strijken
Wat ik totaal niet begrijp, is hoe het lukte om die dingen heelhuids, plakkend en toch niet compleet gesmolten, en netjes van het malletje af te krijgen. Misschien omdat er toen alleen nog maar vierkante, ronde en hartvormige malletjes bestonden? Omdat de strijkkralen toen (net als alles, vroeger was alles beterrrr) van betere kwaliteit waren? Of omdat mijn moeder gewoon perfect kon strijken?
Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat strijken niet mijn hobby is. En daarmee strijkkralen dus niet geliefd bij deze moeder. Ik heb die krengen buiten de deur kunnen houden tot mijn dochter een acceptabele leeftijd had, toen kwamen ze ongemerkt het huis binnen. Hordes tegelijk. ‘Goed voor de fijne motoriek’ zeiden mensen erbij. Nou, goed voor mijn trillende ooglid bedoelen ze.
18 stappen
Ik beschrijf een middag strijkkralen in 18 stappen. Misschien leuk voor de herkenbaarheid, of om lekker hard af te haken als je net op zoek was naar een fijn verjaardagscadeau. Doe er je voordeel mee.
- Het kind wil met de strijkkralen. De doos strijkkralen wordt aangerukt. Er zitten drie vormpjes bij, die van het hartje, het rondje, en het vierkantje. Die wil ze niet, ze wil het poppetje. Die zit er niet bij. Er wordt gezocht naar het poppetje. Hysterisch.
- Als het poppetje gevonden is, moeten er roze strijkkralen op. Maar alle kleuren zitten door elkaar in de doos. Wie mag er gaan zoeken? Juist.
- Hierna is lila aan de beurt. Er blijken 50 tinten lila te zijn.
- Het lukt het kind niet om een mooi gezichtje te maken. Ze heeft geel nodig en grabbelt in de doos. Overal liggen nu strijkkralen.
- Het lukt nog steeds niet om en mooi gezichtje te maken. Mama moet helpen. Kind is allang afgehaakt en kijkt netflix terwijl mama met militaire precisie de strijkkraaltjes op de juiste pennetjes probeert te priegelen.
- Mama vraagt zich af op welke leeftijd het geoorloofd is een leesbril te kopen
- Mama gaat koken/wassen/ramen zemen opdat het kind dat hele strijkkralen gebeuren zal vergeten en het ’s avonds stiekem opgeruimd kan worden.
- Kind vergeet het niet en komt vragen of je het poppetje al hebt gestreken. Nee, want je strijkt nooit iets uit jezelf. Je strijkt überhaupt nooit. Je probeert haar af te poeieren met: leg maar op de strijkplank, dan doe ik dat van de week, tegelijk met de rest van de was.
- Kind probeert poppetje naar strijkplank te brengen zonder de kraaltjes te laten bewegen. Dat lukt wonderwel, tot het moment dat hij neergelegd wordt op de strijkplank. Dan valt de helft er alsnog af. Kind jankt, jij kunt weer gaan priegelen.
- Je besluit het ding op de strijkplank opnieuw te maken, opdat je direct kan strijken en de ellende voorbij is. Je start zelfs je multifunctionele stoomstrijkijzer op waar een wat muffige lucht uit komt.
- Net op tijd bedenk je dat je bakpapier moet pakken. Gelukkig, je strijkijzer gered van een hele berg gesmolten plastic. Nu zou je hem theoretisch toch nog vaker kunnen gebruiken. Met het bakpapier op de strijkkralen begin je te strijken…
- Je denk dat je dit netjes hebt gedaan. Beetje gelijkmatig gestreken, alle kraaltjes lijken zo door het bakpapier heen aan elkaar te zitten. Dan haal je het bakpapier los en de helft van de kraaltjes kleeft aan het bakpapier. Je fixt voor de derde keer je poppetje en strijkt gefrustreerd keihard op de hoogste stand tot al de strijkkralen de helft kleiner zijn en je humeur is gedaald tot het dieptepunt.
- Je laat het ding voor wat het is, en als hij na een uur is afgekoeld (lees: als je dochter vraagt waar haar poppetje blijft) trek je heel voorzichtig het bakpapier eraf en daarna, kraaltje voor kraaltje, het poppetje van het malletje.
- Er komt een romp, twee geamputeerde benen, in stukken gehakte armen en een hoofd waarbij de schedel is gelicht van het malletje af. Het malletje kun je wegdonderen: alle puntjes zijn gesmolten tot zielige stompjes.
- Je besluit niets te zeggen en het figuurtje aan elkaar te lijmen met secondelijm. Helaas lijm je het geheel vast aan je boodschappenbriefje.
- Je dochter vraagt waar haar poppetje blijft.
- Je pulkt het boodschappenbriefje eraf, schuift het geheel nog één keer aan elkaar en doet een halfslachtige poging om het strijkijzer er nog een keer op te zetten. Het ding is nog nooit zo vaak gebruikt.
- Je besluit tevreden te zijn met het resultaat en er een blog over te schrijven. Je dochter slaapt inmiddels, maar als ze ernaar vraagt zul je vertellen dat ze die *$^#^%^$ strijkkralen voortaan maar lekker zelf kan gaan strijken. Of, als je in een minder loedermoeder bui bent, dat ze haar benen heeft gebroken maar dat het ook een leuk poppetje is zonder benen. Dat het dan net lijkt of ze op haar knieën zit. Ofzo.
Eind goed al goed. Althans, als je de strijkkralen achter in de hoge kast verstopt en je kind afleidt met iets anders. Snoep of chocola ofzo. Een andere optie is de strijkkralen ongemerkt af te voeren richting kringloop/kliko.
Kortom: ik ken leukere middagbestedingen. Beter zitten de kindjes gewoon uren achter de iPad. En voordat je iets zegt als: die strijkkralen, daar hebben ze tegenwoordig een oplossing voor, in de vorm van Aquabeads: NEE. Irritant rollende kraaltjes, gemieter met een pincetje en een plakkerige bende. Maar daarover later meer!
Heb jij de gouden tip wat strijkkralen betreft?
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Geef een reactie