Vanochtend was het dan zover: we gingen op reis naar Curaçao. En zo’n vliegreis met kinderen, dat is toch altijd weer een belevenis. Vooral het hele Schiphol-gedeelte.
Uiteraard had ik netjes online ingecheckt. Dat willen ze van Schiphol nu eenmaal graag, al is me echt totaal onduidelijk wat hier het voordeel van is, want je moet alsnog overal je paspoort en boarding pass laten zien. De stoelen hadden we al gereserveerd in de hysterische veronderstelling dat we anders mogelijk niet bij elkaar zouden kunnen zitten, wat voor de kinderen een groter probleem was dan voor mij.
Maar goed, online inchecken zou het proces op Schiphol aanzienlijk versnellen. Desalniettemin werd geadviseerd drie uur voor vertrek aanwezig te zijn, want ja veiligheidsdingen en parkeren en lange rijen en vakantietijd enzo. We hadden de beelden afgelopen zomer op het nieuws gezien: ellenlange rijen met jengelende kinderen en jengelende volwassenen. Neen, dat wilden wij niet.
Lange rijen op Schiphol
Parkeren gaat met valet parking uitermate makkelijk en snel, dus daar lag het niet aan. Een andere optie is Taxi2airport: hoef je helemaal niet na te denken over parkeren. Op Schiphol bleek het hele probleem in één keer duidelijk: niet de hoeveelheid mensen zorgt voor opstoppingen, maar de hoeveelheid grondpersoneel. Of het gebrek daaraan.
Zaten er vroeger rijen met stewardessen achter de balie, nu moet je met zijn allen in de rij voor die ene stewardess. Die je paspoort controleert en alsnog de boarding passen uitprint die je net zo handig naar je WhatsApp had laten sturen. Zit je weer met dat gedoe van vijf verkreukelde boarding passen die net niet in het goede paspoort zitten. Maar oké, wat zij willen.
Vervolgens moet je de koffers zelf in een soort kofferbak doen. Een voor een, en dan elke keer een menutje doorlopen, je boarding pas scannen en er een label om doen. Gaat tien keer sneller als zo’n stewardess dat doet, maar ja, die is wegbezuinigd.
Koffer kwijt
Met twee van die bagagekarretjes (wie krijgt die dingen zonder vloeken uit zo’n rij getrokken?) vijf koffers en vier kinderen drie kinderen en een man een behoorlijke opgave. Ontsnapt uit de krochten van de bagagehel bleek dan ook dat we onze handbagagekoffer ergens hadden laten staan. Die ene met die vier iPads erin. Gelukkig vonden we hem terug voordat hij door de bomb squad tot ontploffing was laten brengen. Begeleid door een driestemmig gehuil: ‘mijn ipad. Mijn aaaaaaaaaaaaipad’
Dat achter de rug en we moesten weer een poortje door. Weer die verkreukelde boardingpassen scannen, en op naar de security. Gelukkig hebben de kinderen met Kerst alle films van Home Alone gezien, dus we hoefden niet bang te zijn dat we ze kwijt zouden raken. Ze hingen aan onze benen.
Door de security met kinderen: zweten
Mijn kinderen zijn gedrild voor de security situatie omdat ik door schade en schande wijs ben geworden. Vijf paar schoenen en winterjassen die uit moeten, riemen en horloges af, knuffels die resoluut door chagrijnige douanebeambtes in een bak worden gedouwd, kinderen die niet door een poortje willen en met de hakken in het zand gaan, en de man die altijd apart wordt genomen voor allerhande spannende controles.
De security was dus geen probleem, behalve dat we weer een halfuur moesten wachten. Niet omdat het zo druk was, maar omdat wij net in de rij stonden met mensen die zichzelf hadden behangen met riemen en accessoires, en allerlei literflessen drank uit hun bagage moesten halen. Dat je denkt: hebben die onder een steen gelegen ofzo?
Nou ja. We hadden de tijd. Wij kwamen er doorheen zonder noemenswaardige problemen, en na de laatste paspoortcheck (nee, nu hadden ze die boardingpassen niet nodig. Zaten ze net allemaal in hun eigen paspoort, werden ze er weer bruut uitgerukt door een niet onaardig uitziende marechaussee) haalden we opgelucht adem. We konden aan de koffie. Al vonden de kinderen McDonalds ook wel een goed idee om 8.00 uur ‘s ochtends, want het was nou eenmaal vakantie. En natuurlijk moesten we honderd keer over de roltrappen en rolbanen.
Na nog wat laatste inkopen vertrokken we dan naar de gate. Om daar precies op tijd aan te komen om te gaan zitten, want alle mensen gingen net staan toen het signaal kwam dat we gingen boarden.
Wij die hard reizigers weten echter dat je het beste zo lang mogelijk kunt blijven zitten. Dat vliegtuig gaat echt niet eerder weg als je een halfuur voor vertrek al bij de gate staat. En in het vliegtuig zitten moesten we nog lang genoeg.
We zitten!
Maar goed: het is gelukt. We zitten. En niet verkeerd ook. We vliegen met KLM en de service is werkelijk fantastisch. Eerlijk: ik denk dat ik mijn kinderen nooit meer in een Transavia toestel krijg. Of op autovakantie. Hier kunnen ze gamen, kiezen uit ontzettend veel films en we krijgen non stop eten en drinken. Hoe deze 10 uur vliegen met kinderen verder verloopt? Dat lees je in dit blog!
- Hoe pak je een scheiding aan als er kinderen in beeld zijn? - 18/03/2025
- Boer zoekt Vrouw is alweer begonnen! En nu? - 17/03/2025
- Een knusse leeshoek maken? Dit heb je nodig - 17/03/2025
Geef een reactie