Ik mag absoluut niet klagen over zieke kinderen. Naast dat ze gelukkig nooit iets ernstigs hebben gehad (even afkloppen) is bij ons ook niet vaak een kind ziek. Soms een dagje een beetje hangerig, of gekweld door een heuse mannengriep, maar nooit echt ziek.
Uiteraard wijt ik dat aan mijn gezonde opvoedstijl. Dat ze ongezond eten en laat naar bed gaan vergeten we even: mijn kinderen zijn nooit ziek en dat is uiteraard mijn verdienste.
Karma
Maar als ze dan ziek zijn, god, dan gaat het helemaal mis in mijn hoofd. Allereerst denk ik dat karma is gekomen. Want als je kinderen nooit ziek zijn dan kun je erop wachten dat het een keer gigantisch misgaat. En dat je dan alle ellende die je de jaren ervoor hebt opgespaard in één keer over je heen krijgt. Ik weet, het slaat nergens op, maar zo denk ik dan.
Hypochonder
En dan is het kind ziek. Dan zijn ze aan het spugen. Of ze hebben koorts, buikpijn en hoofdpijn. Of pijn in hun benen. Duidelijke symtomen van griep zou je denken. En zeker een moeder met een medische achtergrond (zoals ik) moet dat direct herkennen. Wat werkt: lekker uitzieken, soepje, paracetamolletje.
Nee, neem mij, de hypochondrische moeder. Ik weet teveel, waarschijnlijk juist door mijn opleiding. En door mijn ijzersterke geheugen. Klaagt mijn kind over hoofdpijn dat weet ik zeker dat er een hersenvliesontsteking aan ten grondslag ligt. Elke paar minuten wil ik de temperatuur meten (alleen rectaal. De rest is niet geloofwaardig), kijk ik of ze hun benen nog op kunnen tillen en speur ik het lijf af naar petechiën (google maar niet. Een bepaald soort uislag die ze dan kunnen krijgen).
Blindedarm
Ook ben ik een keer in allerijl naar de huisartsenpost gereden met een kind met buikpijn. Nu was dit forse buikpijn in combinatie met koorts, maar door de druk- en loslaatpijn in zijn abdomen dacht ik zelf aan een blindedarmontsteking. Dat was de assistente absoluut met mij eens, dus ik mocht komen.
In de wachtkamer werd de buikpijn steeds erger, en net toen we werden binnengeroepen bereikte deze een hoogtepunt: mijn zoon kotste alles eruit, en zei toen voldaan: ‘ nou, het gaat nu wel weer!’ De huisarts concludeerde ‘waarschijnlijk een buikgriep’. Ja, zo ver was ik inmiddels ook.
Of die keer dat ik met mijn net gekochte stethoscoop ging oefenen op mijn baby. Ik had van een co-assistent gehoord dat een longontsteking klinkt alsof je in de knerpende sneeuw stapt met je schoen.
Dat hoorde ik dus, en omdat mijn baby ook een lelijk hoestje had wist ik niet hoe snel ik bij de huisarts moest komen. Lag daar een blakend gezonde baby zonder koorts of andere symptomen omdat zijn moeder knerpende sneeuw dacht te horen. Uiteraard was er niks.
Stresskip
Nou ja, je begrijpt, ik ben een stresskip. Misschien is dit herkenbaar voor andere moeders met een medische achtergrond? Als je eigen kind ziek is, kun je totaal niet objectief zijn. En denk je gelijk het ergste.
Gelukkig, gelukkig valt het meestal mee. En zijn de assistenten van de huisartsen zo lief om ons gerust te stellen, dan wel langs te laten komen om ‘het zekere voor het onzekere’ te nemen. Met een ziek kind geen risico.
Werken
Een laatste puntje waar ik over stress, en me ook direct weer schuldig over voel, is mijn werk. Want wat als mijn kind ziek is en ik moet werken? Het kind gaat voor alles, zou je zeggen. Ik vond dat altijd niet meer dan logisch. Maar ik voel wel een grote verplichting naar mijn werk toe. Kan ik een hele dag aan echoafspraken afzeggen als mijn kind hangerig en snotterig is? Ik vind van niet. Maar als het kind niet naar school kan, waar moet het dan heen?
Ik kan er werkelijk van wakker liggen. Ik ben iemand die het liefst een plan a, b en c klaar heeft liggen. Als een kind de avond voorafgaand aan een werkdag verhoging krijgt kun je erop rekenen dat ik de nacht niet slaap. En tegen de ochtend een compleet draaiboek klaar heb. Waarna het kind stralend uit bed stapt, want een nachtje slaap met een zetpilletje doet wonderen. En zo niet dan is er ook altijd weer een oplossing.
Gelukkig komt het dus altijd weer goed. En als ze dan ziek zijn geweet ben ik weer extra dankbaar.
Stel je nou eens voor dat je kind echt ernstig ziek is. Hoeveel zorgen je je dan maakt… ik moet er niet aan denken.
De uitgelichte foto komt van shutterstock
Related Posts
Q&A: ik vertel over mezelf aan de hand van vragen op theezakjes
Onvergetelijk avonturen met Disney on Ice
Vriendschap is een illusie
Gezin opsplitsen op vakantie: als iedereen iets anders wil doen
Verloedering: hoe een moeder eindelijk uit de kast komt als #loedermoeder
45x wat ik denk op Sinterklaasavond
- Wie is de Mol Jubileumseizoen afl. 2: ‘Listig’ - 18/09/2020
- Hoe bitterballen soms mijn hele weekend kunnen verpesten - 16/09/2020
- Een jacuzzi kopen: doen of niet doen? - 11/09/2020
Geef een reactie