Met gebogen hoofd onderga ik de kritiek van de tandartsassistente. Nee, in haar ogen is het duidelijk geen lente. Ik zou het meer omschrijven als stormachtig grijs, met hier en daar een donderwolk. En dat is uiteraard mijn schuld, want ik ben een loedermoeder.
Ik kost haar tijd. Veel tijd. En dat is zonde, van háár tijd. Want zij heeft wel wat beters te doen dan beugeltjes te maken. Je zou denken: goh, dat is toch waar ze voor wordt betaald? Dat is ook zo, maar het moet natuurlijk wel leuk blijven. Voor je het weet gaat dat sleutelen van je pauze af, en dat is echt balen.
In de afvalbak
Het is niet de eerste keer dat ik op mijn flikker krijg bij de ortho. Precies een jaar geleden, ook in januari, kreeg ik een donderpreek van meneer de ortho zelf. Ah nee, dat druk ik verkeerd uit. Donderpreek is overdreven. Het was meer een passief-agressief soort minachting, vergezeld van de woorden ‘nou, zo heeft een beugel geen nut’ waarbij ik en passant het €1.200 kostende stuk plastic in zijn afvalbak zag verdwijnen.
Dat was uiteraard ook mijn schuld. Ik ging namelijk op vakantie, en nam mijn beugelende kind mee. Dat op zich was al fout. We vergaten zijn nachtbeugel (iets met ’s nachts vertrekken naar Schiphol) en al in het vliegtuig wisselde de zoon drie tanden. Zijn gebit ging op vakantie een eigen leven leiden en eenmaal thuis paste de beugel niet meer. Stom van mij.
Maar goed, dan moesten we maar verder gaan met een slotjesbeugel, zo blafte de ortho me toe. Dat stond volgens mij eigenlijk toch al in de planning, alleen nu leek het alsof het mijn persoonlijke schuld was dat er weer een bak ijzer in de mond van het kind geschroefd moest worden. Ik onderging het dapper (hij trouwens ook) en we leefden nog lang en gelukkig.
Vakantie
Tot vandaag dus. Wéér na onze vakantie. Blijkbaar zijn beugels en vakantie bij ons geen goede combi. En ook al zat de beugel nu vast in zijn mond, dus konden we hem niet vergeten, toch ging het helemaal mis. Er sneuvelden aan het begin van de kerstvakantie al twee slotjes. De ortho was ruim twee weken dicht (want ja, kerst, dan kun je niet aan beugels schroeven) en daarna waren wij op vakantie. Dom van ons, dat is er nu wel genoeg ingewreven, maar goed, dat zorgde dus voor wat extra vertraging.
Vandaar dat de zoon nu, een maand na dato, eindelijk in de stoel ligt bij de tandartsassistente. Ver verwijderd van enige vorm van lente.
Het ging ongeveer zo:
‘Ik zie in de computer dat er een slotje los zit?’ ‘Nou, eigenlijk twee slotjes..’ ‘Oh…. (vuile blik) U heeft dat niet goed doorgegeven. Er staat hier dat er maar één slotje los is. U moet dat wel beter doorgeven, anders heb ik veel te weinig tijd om dit te repareren. Dit zijn trouwens al het derde en het vierde slotje die losgaan. Hoe kan dat? Hij eet vast harde dingen, dat kan niet anders. Kijk, de draad is ook gebogen. Dit is echt zonde. Weet u hoeveel extra tijd dit ons kost? Dit is niet alleen zonde van uw tijd, maar vooral ook van onze tijd (nog een vuile blik). Zo duurt de beugelperiode ook alleen maar langer. Dat kost echt veel tijd (jajajaja) En hij moet beter poetsen, want het lijkt helemaal nergens op.’
Dus. Uiteraard ga ik nog wat halfhartig in verweer. Over dat ik óók echt wel wat beters te doen heb dan elke twee weken naar de ortho komen. En dat ik wel eerder was gekomen als zij gewoon 2 januari weer aan het werk waren gegaan. Zoonlief houdt ondertussen wijselijk zijn mond, al kan dat ook komen omdat ze daar met zes instrumenten in zit te porren tijdens haar preek.
Sponsor
Tja, wat kan ik er van zeggen. Sorry meneer de ortho? Mevrouw de tandartsassistente? Ik ben nu eenmaal een loedermoeder. Ik zal beloven dat ik het kind voortaan geen bakstenen meer laat eten. Maar kunt u mij, de grootste sponsor van die mooie BMW buiten, dan misschien in het vervolg iets vriendelijker behandelen?
Uitgelichte foto: shutterstock/Sherbak_photo
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Geef een reactie