Het is weer zover! De kinderen zijn op schoolreisje. En oh, wat hadden ze er zin in. Sterker nog, ze hadden het al dagenlang nergens anders over. Dag én nacht wel te verstaan. Want zo’n schoolreisje is wel een erg grote afwijking van het normale ritme. En dat merk je.
Pretpark
Maar dat geeft niet. Schoolreisje is en blijft het hoogtepunt van het jaar. Zeker nu ze naar een heus pretpark gaan. Zat er vroeger nog wel eens een educatief tintje aan de schoolreis, dit jaar is dat compleet losgelaten. Terecht, volgens de kids. Leren doen ze het hele jaar al.
Ik vind het nogal wat hoor, mijn kleintjes naar een pretpark. Natuurlijk zijn ze daar al vaker geweest, ik ben naast loedermoeder ook fervent pretparkbezoeker. Zoals die ene keer dat we bij de huisartsenpost eindigden. Of die keer dat we ’s ochtends om 9.00 uur al een enorme roze pluche unicorn wonnen en er de hele dag mee moesten sjouwen. Of de keer dat een van de kids een tand uit de mond viel. Maar, dan zijn we met het gezin en dat is anders. Op schoolreisje lopen ze rond in groepjes van zes kinderen met een moeder. Zou ze er geen kind kwijt raken? Vorig jaar was er toch een kind achtergebleven op schoolreis, was dat niet in het nieuws? Wat als mijn dochter moet plassen en ze durft het niet te zeggen? Of mijn zoon ineens afgeleid raakt en foetsie is?
Mee op schoolreis
Natuurlijk is daar een oplossing voor. Ik zou zelf mee kunnen gaan als begeleidende moeder. En daar heb ik serieus over nagedacht, echt. Twee jaar geleden werd het me zelfs trots gebracht. Ik zat in de MR, dus had eerste keus om mee te gaan op schoolreisje. Verwachtingsvol werd ik aangekeken. Zou ik een gat in de lucht springen? Gaan huilen van blijdschap? De voeten van de boodschapbrenger kussen?
Neen.
Ik vroeg heel verbaasd of ik dat als eer moest zien. Ja sorry, maar alsjeblieft zeg. Mee op schoolreisje, waarom zou ik dat in vredesnaam willen? Een grotere vorm van zelfkastijding kan ik niet bedenken. Kijk, ik ben dolblij dat er elk jaar weer genoeg moeders (en een enkele vader) zijn die meegaan op schoolreisje. Ik heb respect voor ze, en ben ook blij voor ze als zij dit werkelijk leuk vinden en de kans krijgen om mee te gaan.
Been there, done that
Daarnaast weet ik waarvoor ik bedank. Toen mijn oudste in groep 2 zat, was er een dringende oproep omdat er te weinig hulpmoeders waren.
Er werd ingespeeld op ons gevoel: voor onze kinderen zou het zo leuk zijn hun moeder mee te hebben, het was een once in a lifetime opportunity, we zouden herinneringen maken… Ik was om. En oké, ik was toch vrij die dag, en had oppas voor de rest. Ik ging mee op schoolreis, terwijl ik van plan was om naar IKEA gaan.
Had ik dat maar gedaan.
Met een groepje van zes uitgelaten kleuters moest ik de hele ochtend door Naturalis lopen, waar je slechts mag kijken en niets mag aanraken, waar rennen niet wordt gewaardeerd, en waar de meningen van de kinderen in mijn groepje over de route van de speurtocht ernstig verschilden. Dit was geen succes. Dat ze om de beurt naar de plee moesten en zelf hun billen niet konden afvegen ook niet. En dat mijn eigen kind de hele tijd aan mijn been hing, aan mijn hoofd zeurde en boos deed al helemaal niet.
De middag die we door zouden brengen in de speeltuin werd afgebroken vanwege hevige regen. Dat was het schoolreisje. Met een club doornatte kinderen arriveerden we op school. Ik ook nog met stuwing tot Jericho, want tijd en ruimte om te kolven had ik helaas niet gezien en ik miste mijn baby inmiddels al zo’n zeven uur.
Ik dacht één ding: dit doe ik NOOIT meer.
Genoeg ouders
Dus hoe groot de verleiding dit jaar ook was, ik heb het kunnen weerstaan. Omdat ik weet dat mijn kinderen een veel beter schoolreisje hebben als ik er niet bij ben. En omdat ik weet dat ik dan ook een veel leukere dag heb. En, natuurlijk, omdat er uiteindelijk genoeg ouders waren om te begeleiden. Anders had ik me heus opgeworpen. Toch stond ik vanochtend weer met een brok in mijn keel de bussen uit te zwaaien. De neiging onderdrukkend om er in de auto achteraan te rijden. Want echt, het gaat goed. Ze gaan een leuke dag hebben.
Stiekem heb ik de buschauffeur nog even gecheckt. Ziet hij er betrouwbaar uit? Is hij wel oud genoeg om een bus te besturen? Met genoeg ervaring? Zou hij gisteravond op tijd naar bed zijn gegaan? Hangt er geen dranklucht om hem heen? Hij zal het best gek hebben gevonden, zo’n snuffende moeder vlakbij zijn gezicht. Tja, het is een kostbare lading, als hij alsjeblieft maar voorzichtig doet…
Snoep geschept
De kinderen hebben van dit alles geen weet. Ze hebben allemaal een zak snoep vol geschept bij de plaatselijke drogist. Want schoolreis is leuk, maar snoep eten in de bus, dat wordt waarschijnlijk het hoogtepunt van de dag..
Daarnaast heb ik ze een flink lunchpakket meegegeven. Daar ging vorig jaar iets mis, waardoor mijn zesjarige zich genoodzaakt voelde cola en patat te kopen als lunch. Maar ja, toen werd ik ook Loedermoeder van het jaar. Dat zal me nu niet meer gebeuren.
Ik kan niet wachten tot ik ze vanmiddag weer moe, voldaan en misschien een klein beetje misselijk in mijn armen kan sluiten. Als de bus niet leeg is, tenminste. Want dat blijft altijd spannend…
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Geef een reactie