Ach, je hebt dat wel eens. Van die momentjes waar je niet trots op bent. Waarvan je achteraf dacht: ik had beter tot tien kunnen tellen. Of tot tienduizend. Of tien peuken kunnen gaan roken. Maar dat deed je niet, je ontplofte en de hele wereld stond te trillen op zijn grondvesten. Niet? Nou, dan doe je vast aan yoga ofzo. Ik niet, ik doe zo nu en dan aan ontploffingen. Ontzettend effectief.
Zomervakantie
Het zat er al een tijdje aan te komen hoor, daar niet van. Dat ontploffingsgevaar is ook een beetje opgebouwd in zes weken zomervakantie. Waarvan ik de eerste vier weken echt wel fluitend doorging. Nou ja, het was te doen zeg maar. Mooi weer, leuke uitstapjes, vakantie nog voor de boeg. Alleen: toen was die midweek vakantie ineens afgelopen, de zomervakantie duurde nog twee weken, het ging regenen en die twee weken bleken wat te lang. Ik was op, klaar, afgepeigerd.
En dan begint de tweestrijd. Want ergens heb ik dan veel zin in het einde van de schoolvakantie. De school begint weer, we krijgen een ritme, alles wordt weer normaal. Ik kan op vaste tijden boodschappen doen, we eten weer normaal… ik hou d’r wel van, een beetje vastigheid.
Aan de andere kant vliegt het me dan ook aan. Oh, de school begint weer! Dan moeten we weer vroeg opstaan! Heeft iedereen gymkleren? Schoolspullen? Lange broeken? Hoe laat moesten we ook alweer naar zwemles/tennis/kidsdance? Wie heeft wanneer een kinderfeestje en moeten er nog cadeaus bezocht? En wanneer komt eindelijk die schoolkalender met gymtijden, informatieavonden, stakingsdagen, schoolreisplanning en studiedagen?
Alleen van het idee was ik direct alweer aan vakantie toe. Maar dan echt vakantie, niet zo’n vakantie waarbij ik van 8.00 uur (en dat is al winst ten opzichte van de 4.30 uur van vroeger) tot 23.00 uur (en dat is jammer, de puber is niet naar bed te slaan) aansta als moeder. En het ook nog eens voor een groot deel alleen moet doen.
Zwemles
Kortom: het werd een beetje wrevelig binnenin. Het weer hielp steeds minder mee om het gezellig te houden, ik werd verkouden, de kinderen humeurig, alle ingrediënten om de snelkookpan eens te laten overlopen. Het lukte al bijna op de eerste zwemles, nog in de vakantie. Waar het zwembad vijf weken dicht is geweest voor onderhoud (en niemand verschil zien, m.a.w. dezelfde kauwgom zit nog steeds onder dezelfde banken in de kleedkamer geplakt) vonden ze het wel nodig om tijdens die eerste les het halve zwembad ontoegankelijk te verklaren omdat er iets aan de bodem gedaan moest worden. Een totaal verloren les dus.
Ik hield me in, want ik ben vorig jaar al flink van leer getrokken tegen de teamleider van het zwembad, en om nu gelijk weer zo te beginnen… ach, nu moest de Chinees het bezuren.
Op zondag, na een verloren tennistoernooi waarbij ik bleef roepen dat meedoen belangrijker was dan winnen, maar ik me eigenlijk weer de sportkneus voelde die altijd als laatste werd gekozen bij gym, was er een verjaardag bij de familie. En we zouden daar Chinees eten. Op zich positief: niet koken, niet nadenken, én: saté. Ik ben dol op saté. Maar dan echt. Zeker die lekkere pittige van de Chinees, gedrenkt in saus.
Mevlouw
Ergens had ik blijkbaar karmapunten verspild, want er ging iets mis. Een anonieme ‘mevlouw’ ging er vandoor met ónze bestelling nummer 69, waardoor de Chinees onze hele bestelling opnieuw moest maken. Dit zorgde voor een lange wachttijd voor ons en voor zenuwen bij hen. Toen wij dan eindelijk aan tafel zaten, met een bijna slapend kind en een kind dat het zat was, en bleek dat de saté er niet was… Tja, toen was het voor mij klaar.
Hoewel iedereen al aan tafel zat eiste ik op strenge toon de telefoon van de man (die van mij was al geconfisqueerd door een dwars kind) en belde woedend de Chinees op. Of ze dit een normale gang van zaken vonden. Wat dit voor service was. Hoe het er in de wereld zou uitzien als we allemaal zo onze toko zouden runnen. Dat ik in deze tijd net zo goed naar een andere Chinees had kunnen rijden, dan was het nog lekkerder geweest ook. De arme Chinees stotterde alleen maar en zei wel 1000x solly.
Natuurlijk mocht ik die saté alsnog komen halen, maar ik ben gekke henkie niet (en had gedronken) en ik wilde gewoon vooral een punt maken. Dat ze op moeten letten en ons eten niet zomaar aan vreemde ‘mevlouwen’ moeten meenemen. De familie zat ondertussen stilletjes te eten.
Anyways, mijn naam is genoteerd en ik krijg de rest van mijn even gratis saté. En mocht de mevlouw die nummer 69 per ongeluk meenam dit stukje lezen: het is denk beter voor iedereen als je gewoon je mond erover houdt.
Hopelijk heb je je mond verbrand aan MIJN saté.
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Geef een reactie