Vandaag ben ik op pad voor een interview. Jaja, Ik voel me echt super journalistiek met mijn notitieblok en mijn pen. Een voicerecorder heb ik niet nodig, mijn geheugen is geweldig als ik niet drink. Wel heb ik een cadeautje bij me voor de kleine Tess, de dame waar het vandaag allemaal om draait. Zij is nu acht maanden oud, en was de verrassing van 2017 voor haar moeder Sandra.
Eenmaal op de bank sla ik mijn notitieblok open, om snel door te bladeren door alle vergeten boodschappenbriefjes. Is er nog een blanco pagina? Ja, gelukkig. Ondertussen krijg ik koffie aangeboden en Tess, die door alle commotie niet weigert te slapen, komt even bij mij op schoot. Wat is acht maanden toch een heerlijke leeftijd! Die kindjes zijn altijd blij, lopen nog niet weg, gaan niet met je in discussie en je hoeft geen dingen te zeggen als: ‘ik ben geen uithangbord’ en ‘het is hier geen hotel’. Ach, mijn eierstokken zouden er bijna van gaan rammelen.
Tess sabbelt tevreden op het prijskaartje van het knuffelbeestje dat ik haar heb gegeven. Ik ben erg benieuwd naar het verhaal van Sandra. Hoe is het om zomaar ineens een kind te krijgen? Ik stel Sandra de vraag die waarschijnlijk iedereen haar stelt of zou willen stellen:
Hoe kan het in vredesnaam dat je niet wist dat je zwanger was? Je bent een hoogopgeleide vrouw van 37!
‘Klopt, ik snap er zelf ook helemaal niets van. Maar ik wist het echt niet. Nou ja, op een gegeven moment had ik wel door dat er iets niet klopte. In december 2016 had ik al een tijd last van mijn rug. Dat vond ik vreemd, want het ging maar niet over. De fysio dacht aan een blessure, en maakte het los. Maar de week erna zat het weer helemaal vast. Er begon bij mij een belletje te rinkelen, ik ben namelijk een keer eerder zwanger geweest. Toen is het bij 11 weken misgegaan. Ik had toen vanaf 8 weken ontzettende last van mijn heup. Dit voelde anders, maar ik legde toch een linkje. Dus ik haalde een zwangerschapstest.’
En?
‘Die was negatief. Achteraf gezien was ik al te ver zwanger om nog een positieve test te hebben, maar ja, wist ik veel? Een paar weken later, in januari, deed ik nog een test. Dat staat zo in de beschrijving hè, als je twijfelt doe je na een paar weken nog een test. Maar ook die was negatief. Ook verdween de rugpijn, en eigenlijk besteedde ik er verder geen aandacht meer aan. Ik had trouwens in de maanden daarvoor ook gewoon bloedverlies gehad, wat ik aanzag voor een menstruatie, en was voor die tijd helemaal niet misselijk of moe geweest. Niets wees voor mij dus op een zwangerschap.’
Dus toen had je nergens meer last van?
‘Nou, halverwege februari ging ik met mijn moeder een paar dagen naar Boedapest. Het toeval wilde dat de bodyscan op het vliegveld kapot was, anders hadden we er op die manier misschien achter kunnen komen. Maar nee dus. In Boedapest zelf zijn we dagenlang op pad geweest om alles te zien. Op het laatst wilde mijn moeder per se een wandeltocht maken naar het vrijheidsbeeld daar op de Gellértberg. Ik vroeg haar of we alsjeblieft met de bus konden, ik was doodmoe, maar zij wilde lopen. Eenmaal bovenaan die berg was ik kapot. Ik snapte het niet, ik had zoveel gesport in de maanden daarvoor! Waar was mijn conditie gebleven? Achteraf was ik toen al 40 weken zwanger…’
Maar was je dan niet dikker geworden?
‘Ja, maar ik had niet echt zo’n zwangerschapsbuik. Ik kreeg een soort zwemband bij mijn bovenbuik. Ik dacht dat dit door mijn darmen kwam, ik had altijd al veel last van mijn darmen, en nu ook weer. Daarom wilde ik ook na die vakantie een afspraak maken met de dokter. Zo ver is het alleen niet meer gekomen.’
Want je ging bevallen…
‘Ja, al wist ik dat zelf natuurlijk niet. Ik had op 1 maart een borrel met collega’s, op woensdagavond. Ik was die dag met de auto, dus ik dronk niet. Toch had ik de ochtend erna een enorm katerachtig gevoel. Ik besloot thuis te werken die donderdag, 2 maart. Tegen 14.30 uur in de middag stopte ik met werken, het ging echt niet meer. Ik ging naar bed en viel in slaap. Om 18.30 werd ik wakker omdat ik naar de wc moest. Ik liep naar de wc en ineens lag er een hele plas water op de vloer…’
Nee! Wat dacht je toen? Ik heb in mijn broek geplast?
‘Nou, inmiddels wist ik zelf wel hoe laat het was. Maar ja, wat dan? Ik belde de jongen met wie ik in het verleden een relatie had gehad, en die ik het afgelopen jaar nog af en toe had gezien. Hij móest van deze baby wel de vader zijn, en ik vroeg hem om te komen. Hij was elders in het land maar beloofde te komen. Ik wist niet wat ik moest doen dus ik belde de huisartsenpost. Dat werd een heel bizar gesprek. Ik vertelde dat ik dacht dat ik zwanger was, maar het niet zeker wist, en dat ik dacht dat mijn vliezen waren gebroken. Ik snap heus dat dit vaag overkwam, maar ja, zo was het nou eenmaal! De assistente adviseerde me toch eerst een zwangerschapstest te gaan halen, want anders kon ze niet zoveel doen. Dus ik stapte op de fiets…’
Serieus? Jij bent waarschijnlijk de enige vrouw in de wereld die met gebroken vliezen een rondje is gaan fietsen!
‘Ja, en ik was dus 42 weken zwanger hè, achteraf. Bizar eigenlijk. Ik haalde een test bij de supermarkt en die was nu wel positief. Ik was dus echt zwanger. Vervolgens ging ik in bed liggen en viel ik weer in slaap…
Om 21.30 uur werd ik wakker, en verloor ik weer water. Ik besloot op de wc te blijven zitten. De pijn die ik toen voelde zouden wel weeën kunnen zijn. Om 22.00 uur kwam mijn ex binnen. Hij zag mij en wist gelijk wat er was, hij had al eens een bevalling meegemaakt. De weeën kwamen direct om de twee minuten. Ik belde de huisartsenpost weer op. Dat was eigenlijk best grappig, toen ik het verhaal vertelde zei die assistente alleen maar: ‘niet in paniek raken, niet in paniek raken!’ Ik zei mevrouw, luister eens goed, er is er hier maar één in paniek en dat bent u’ haha.’
Ik denk dat die arme vrouw ook niet wist wat haar overkwam.
‘Nee, dit maakt ze vast nooit mee. Ik kreeg de huisarts aan de lijn, die me sommeerde van de wc af te komen en plat te gaan liggen. Omdat ze niet wisten hoe de baby lag, kon deze wel gestikt zijn. Nou, dat stelde me niet echt gerust. We moesten een ambulance bellen, en een halfuur later lag ik op de verloskamers.’
Daar stonden ze vast ook even raar te kijken?
‘Behoorlijk! Er werd direct van alles opgetrommeld. Kinderarts, OK-team, hoofd gynaecologie… het was een soort noodscenario. Het hartfilmpje bleek prima, de baby leefde dus nog. En ik had 3 centimeter ontsluiting. Met een echo werd geconstateerd dat het hoofdje beneden lag, en ingedaald. Verder konden ze niets zien doordat er geen vruchtwater meer in mijn baarmoeder zat. Ze konden dus ook niet meten hoe groot de baby was.’
En had je zelf een idee hoe ver je zwanger zou moeten zijn?
‘Ja, er waren drie opties. Ik kon 27 weken zijn, 30 weken of 42 weken zwanger. De kinderartsen hielden dus rekening met een baby die veel te vroeg geboren zou worden, en daarvoor stond een team klaar. Maar omdat alles nu goed ging, werd een natuurlijke bevalling afgewacht. Ook toen ze erachter kwamen dat de baby een zogenaamde sterrenkijker was. Direct een keizersnede doen vonden ze voor mij te heftig, er kwam natuurlijk al een hele hoop over me heen.’
En jij moest ondertussen die weeën wegpuffen…
‘Ja, maar dat vond ik echt goed te doen. Ik had alleen al heel snel enorme persdrang. Dat bleek door de ligging van de baby te komen. Pijnstilling verlichtte dat gelukkig iets. Voor ik het wist had ik 10 centimeter, en na 10 minuten persen lag er een baby op mijn buik…’
Bizar! Hadden ze je daar een beetje op voor kunnen bereiden?
‘Ja, maar ze hadden met me besproken dat ze de baby waarschijnlijk direct zouden weghalen en meenemen, om die te onderzoeken en te kijken hoe oud het ongeveer moest zijn. Daar had ik me dus op ingesteld, voor zover dat kan. Omdat ik half rechtop zat, zag ik zelf de geboorte van het hoofdje. Heel klein, maar helemaal gaaf, en ook zonder huidsmeer of iets dergelijks. De baby kwam eruit en begon gelijk keihard te krijsen. De verloskundige legde het kindje op mijn buik, en ik dacht gelijk: ja, die is van mij.’
En ze namen de baby niet gelijk mee?
‘Toen ze eruit kwam zag de verloskundige direct dat dit een baby van 42 weken moest zijn, en de baby deed het erg goed. Achteraf ben ik heel blij dat ze gelijk bij me werd gelegd. Ik had nu direct een moedergevoel, en dat is ook niet meer weggegaan. Natuurlijk werd de baby kort erna meegenomen door de kinderarts. Pas na 5 minuten realiseerde ik me dat ik niet eens wist of het een jongetje of een meisje was! Het bleek een meisje.’
Ging alles gelijk goed met de baby?
‘Ja, het ging perfect! Bizar eigenlijk, ik heb toen ik zwanger was natuurlijk gewoon alcohol gedronken, rauw vlees gegeten, ik ben verhuisd… behalve dat Tess een laag geboortegewicht had, 2800 gram, heeft ze daar niets aan overgehouden. Uit de testen van de kinderartsen bleek dat ik inderdaad 42 weken zwanger geweest moest zijn. Tess was helemaal af: lange nageltjes, roze huidje, geen huidsmeer… het ging zo goed, dat we ’s middags al naar huis mochten.’
Ehm..
‘Ja, dat zei ik ook. Ik zei jongens, dat is een leuk idee van jullie, maar dat gaat natuurlijk niet. Ik heb helemaal niets in huis! Ondertussen hadden we de familie op de hoogte gesteld, en werden er van alle kanten spullen verzameld. Echt superfijn. Uiteindelijk zijn we tot zondag in het ziekenhuis gebleven. Vanuit het ziekenhuis werd er kraamzorg geregeld, dat was echt top.’
Toen was je ineens moeder.
‘Ja. Bizar. Ik had een geweldige kraamverzorgster die me alles leerde, gelukkig. Ook een vreemd moment was toen ik mijn baas moest bellen. Wat denk je, een werkneemster die ineens acuut zwangerschapsverlof opneemt! Iedereen was uiteraard heel verbaasd maar ook heel erg meelevend. Dat gold helaas niet voor mijn ex. Na een week liet hij het steeds vaker afweten. Geen tijd, zo zei hij. Na twee weken bleek dat hij ondertussen een relatie had met een getrouwde vrouw van zijn werk. Bizar, want hoewel we al uit elkaar waren, zwoor hij altijd dat hij nooit iets met een getrouwde vrouw zou beginnen. Hij was zelf in het verleden bedrogen. Verder zei hij altijd dat zijn kinderen het allerbelangrijkste waren in zijn leven. Helaas blijkt dat niet te gelden voor dit kind…’
Dus je zegt dat je er nu alleen voor staat. Hebben jullie nog wel contact?
‘Nee, hij heeft gezegd dat hij Tess niet meer hoeft te zien, en heeft sindsdien geen contact meer gezocht. Dat is al maanden geleden. Voor die tijd hebben we nog een omgangsregeling geprobeerd, maar hij hield zich totaal niet aan de afspraken. Toen hij gewelddadig werd naar mij toe, besloot ik dat hij haar alleen nog onder toezicht mocht zien. Sindsdien is hij niet meer geweest.’
Dat steekt wel, denk ik
‘Zeker. Alleen al omdat hij voor zijn oudste dochter wél de verantwoordelijkheid neemt. En daarnaast, het is gewoon heel zwaar om alles alleen te doen. In de vier maanden dat ik verlof had, heb ik een heleboel moeten regelen. Ik heb een goede baan, maar Tess moet nu vier dagen per week naar de opvang. Een kind kost gewoon onwijs veel geld, ik moet nu alles alleen ophoesten. Verder is mijn huis eigenlijk te klein voor mij en een baby, dus ik ben ook op zoek naar iets groters. Dat is een zware verantwoordelijkheid die nu alleen op mijn schouders drukt. Aan de andere kant geniet ik ontzettend van mijn meisje. Gelukkig sliep ze al met acht weken door, dat gaf mij de kans om te herstellen.’
Maar je leven is behoorlijk veranderd!
‘Ja, zeker! Ik was juist altijd iemand die van feestjes en uitgaan hield, nu zit ik ineens op de bank. Ik wil graag dichter bij mijn familie gaan wonen, zodat zij af en toe kunnen oppassen. Al kan ik alleen maar eens een uurtje sporten of even winkelen, dat zou al zo fijn zijn. Maar Tess is nu het allerbelangrijkste in mijn leven.’
Ondertussen is Tess in slaap gevallen bij haar moeder op schoot. En met haar nieuwe knuffel in haar handen. Bijzonder toch, dat zo’n hummeltje zo onverwacht op de wereld is gekomen.
En hoewel iedereen denkt: dat moet je toch merken, dat je zwanger bent? Blijkt dat dus niet te hoeven. Uit mijn vak weet ik natuurlijk dat dit veel vaker voorkomt, en dat de omgeving vaak niets gelooft van het feit dat de moeder niet wist dat ze zwanger was. Nou, bovenstaand verhaal bewijst maar weer dat dit zeker mogelijk is!
- Hoe pak je een scheiding aan als er kinderen in beeld zijn? - 18/03/2025
- Boer zoekt Vrouw is alweer begonnen! En nu? - 17/03/2025
- Een knusse leeshoek maken? Dit heb je nodig - 17/03/2025
Heel herkenbaar verhaal! Mijn zus overkwam hetzelfde ruim 50 jaar geleden. Ze was regelmatig bij de huisarts geweest met vage klachten, ook die had niet gezien dat ze zwanger was. Toen ze aan het bevallen was, werd ze met loeiende sirene bij ons thuis opgehaald, omdat er aan een blindedarm-en buikvliesontsteking werd gedacht. Een uur later lag er een voldragen baby, een zoon op haar buik. En hoewel het voor iedereen schrikken was, is alles meer dan goed gekomen. Na deze baby kwamen er bij mijn zus en zwager nog 3 kinderen.
Wat een onrealistisch verhaal dit, het lijkt bijna wel verzonnen! Heel lelijk dat je de vader van je dochtertje zo negatief neer zet. Gelukkig heeft een verhaal 2 kanten en dat weten echte moeders ook
Al is een leugen nog zo snel de waarheid achterhaalt hem wel.
Over de relationele achtergronden weet ik niets, dus ik vind er niets van.
Wel meer over bekend: dat je iets hebt en dokters het allemaal te vaag vinden om serieus te nemen. Een ongemerkte zwangerschap eindigt dan meestal in een bevalling. Bij ziektes kan het jaren duren en dus ook jaren woekeren.
Over het interview nog de vraag: hoe kan het dat ze eerst beide keren te laat was met testen en op valreep alsnog een positieve uitslag kreeg?