Jongens, ik trek het niet. Al die schoolvakanties. We hebben nog een halve week te gaan, en ik ben helemaal klaar met het concept vakantie. Was het maar alvast maandag…
Taboe
Ik weet het, het is een taboe. Naast het feit dat veel moeders mij niet begrijpen zijn er veel die het niet willen of durven toegeven. Het zal ook voor iedereen anders zijn. Met peuters heb je nog geen weet van schoolvakanties (dat gaat altijd maar door, week in, week uit) en ik hoor van mensen met oudere kinderen dat de vakantie juist wel relaxed is. Dan hoeft er niet zo veel. Dit zijn dan kinderen in de puberleeftijd, die tot een uur of 3 ’s middags in bed liggen. Ja, ik snap dat dat relaxed is.
Bij mij zitten ze allemaal op de basisschool en dat maakt het contrast tussen schoolweken en de vakanties groot. De basisschool is in principe mijn kinderopvang. Inmiddels gaan ze een dag naar de BSO, die ook in de vakanties open is, wat mij wat ruimte geeft om dan ook te werken. Heerlijk.
Oké, voordat je boos naar beneden scrollt om te reageren: ik weet het. Er zijn moeders met kinderen die ernstig ziek zijn. In oorlogssituatie zitten. In een blijf- van mijn lijfhuis. Moeders van overleden kinderen die alleen maar kunnen dromen van die triviale problemen die ik heb. Dat weet ik echt. Ik kan me dat gevoel (gelukkig) niet voorstellen. Natuurlijk begrijp ik wel dat ik gezegend ben met (lichamelijk) gezonde kinderen en dat het ook goed is dat ze een eigen wil hebben enzo. Ik wens die andere moeders veel meer sterkte. En raad ze aan om dan misschien geen blogs van mij te lezen want dat is vast heel pijnlijk. Maar dit is mijn situatie, die wil ik toch kwijt.
Eindelijk vakantie
Schoolvakantie dus. Ik hik er van tevoren al tegenop. Waar alle moeders op het schoolplein verzuchten dat ze niet kunnen wachten tot het vakantie is, dat de kinderen er zo aan toe zijn en zij zelf ook, dat ze dan eindelijk rust hebben, sta ik een beetje te knikken en te lachen als een boer met kiespijn. Nee, dat gevoel ken ik niet. Ik denk alleen: hemel, straks is het twee weken vakantie. TWEE WEKEN. In de zomer zelfs zes weken. Hoe moet ik die in godsnaam doorkomen!?
Begrijp me niet verkeerd, ik hou heel veel van mijn kinderen. Het zijn stuk voor stuk schatjes. Ze zijn eigenwijs, nieuwsgierig en aanwezig. Alleen de combinatie van het drietal is niet zo denderend. De jongens met elkaar? Strijd en ruzie. Ze begrijpen elkaar niet. De kleinsten samen? Eeuwige strijd. Ze willen altijd net wat de ander ook heeft. Ze klikken en praten elkaar na, tot het eindigt in een gevecht. De oudste en de jongste? Werken elkaar op de zenuwen en strijden om aandacht. Dat dus.
Hoe houd ik ze bezig…
Het moge duidelijk zijn dat de beeldschermen favoriete speeltjes zijn bij ons in huis. Lekker individueel. Ook heb ik veel smartgames, spelletjes die je in je eentje kunt doen en waarbij je dus altijd wint. De jongste is nogal van het knutselen en kleuren. Zij heeft inmiddels een speciale knutseltafel die praktisch in de keuken staat, ver bij haar broers vandaan. Regelmatig zit er een kind op mijn slaapkamer om rustig tv te kunnen kijken. Alles om ze maar uit elkaar te houden.
We hebben het allemaal wel eens gehoord: ruzie is goed. Daar leren kinderen van, en ze moeten het van mij dan ook zelf proberen op te lossen. Onder mijn supervisie natuurlijk. Eerst riep ik maar wat in het wilde weg, dat bleek niet te werken, dus inmiddels heb ik zelfs een workshop gevolgd: ‘Ruzie? Je frustraties voorbij’. Maar helaas, zo zoetjes als in de voorbeelden uit die cursus reageren mijn kinderen zelden. Die gaan gewoon meppen of schreeuwen of schoppen.
Daar hebben we natuurlijk de time-out plek voor. Geloof me, ik heb alle opvoedboeken verslonden. Wat doe je als ze steeds van die naughty chair afkomen? Steeds terugzetten, zegt de Nanny. Nou, geloof me, dat houdt een keer op. Ook beloningssystemen blijken bij onze kinderen nauwelijks te werken. Dat overzien ze, ze wegen voor- en nadelen af en besluiten zich óf 10x te gedragen in verband met het cadeau en dan niet meer, óf dat het cadeau niet genoeg de moeite waard is.
Kleurenklok en dagplanning
Inmiddels zijn al mijn kinderen bekeken door verschillende professionals en zijn er wat labeltjes voorbij gekomen en geplakt. Geen excuus, maar voor mij wel een bevestiging. Het is dus niet zo gek dat het allemaal niet vanzelf gaat. En dat de standaard opvoedtrucjes vaak niet werken.
Hoewel ik nooit ambities heb gehad in het onderwijs ben in inmiddels een soort juf. Ik werk met dagplanningen en een kleurenklok. We zeggen ‘stop, hou op!’ Als iemand iets niet wil. Ik loop naar een kind toe als ik iets wil zeggen. Praat op lage duidelijke toon en zak hierbij naar kleuterhoogte. Ik zeg niet ‘kijk mij eens aan’ want ik begrijp dat dit lastig is voor het kind, maar ik leg geduldig uit dat slaan heel naar is voor het andere kindje.
Ik bereid uitstapjes met militaire precisie voor, licht de kinderen in en leg ook uit dat er altijd iets onverwachts tussen kan komen. Zomaar even de deur uit is er niet bij. We gaan zelfs op vaste tijden eten en plassen. Leuk? Mwah. Nodig? Ja.
Hard werken
Dat maakt dat een schoolvakantie hard werken is voor mij. Het vakantiegevoel is dan ook ver te zoeken. Op een dag waarop het buiten stormt, is het aanpoten. Zwembad? Vorige week geweest, was het erg druk. Ballenbak? Totale overprikkeling. Museum? Alle leuke uitjes in de wijde omtrek hebben we de afgelopen jaren minstens twee keer gedaan. Iets uitzoeken bij de action dan maar, zijn we in ieder geval weer een uur verder.
Wat niet meehelpt is dat de dagen nog steeds om 5.00 uur beginnen en rond 23.00 uur eindigen, kindtechnisch gezien. Ik schreef er al eerder over. Ook in de nachten hebben we slaapwandelaars en grote-bed-bezoekers. De vlieger ‘in de vakantie hoeven we ’s ochtends tenminste niet te haasten’ gaat voor ons dus niet op, wij zitten sowieso om 8.00 uur ’s ochtends klaar voor wat dan ook.
Achter de iPad
Als ik moeders hoor die trots vertellen dat hun kind maar een halfuur per dag achter de iPad zit denk ik: je wilt niet weten hoe lang ze er bij mij achter zitten. Die iPad is mijn redding. Mijn pauze. Even koffiedrinken of rustig eten. Of poepen.
‘Ze moeten zichzelf maar leren vermaken’ ‘Vervelen is goed voor ze’ ‘Je moet gewoon zeggen dat ze tot 7.00 uur op hun kamer moeten blijven’ ‘gewoon kort houden’ ‘lekker op tijd op bed leggen’. Ik heb het allemaal gehoord en de adviezen uitgeprobeerd. MAAR HET WERKT GEWOON NIET. En dat lijkt dan weer niet tot de botte hersenen van de goedbedoelende adviseurs door te drinken. Want wat bij hen werkt, dat werkt toch bij iedereen? Kijk eens hoe goed zij het doen!
Je voelt mijn frustratie. Hoe lang duurt die vakantie nog? Nog vijf dagen te gaan. Hoewel ik vast ergens in de komende schoolweken weer denk: oh, vakantie zou ook wel lekker zijn. Maar dan vakantie in de zin van: in mijn eentje op een strandbedje liggen en een boek lezen.
Zo, en nu op naar de Action. Daar is vast nog wat meuk waarmee ze weer een paar minuten zoet zijn voordat het kapot gaat. Eens kijken of daar nog meer uitgebluste moeders rondlopen, misschien kunnen we een koffietje doen.
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Is dit een taboe? Volgens mij juist heel herkenbaar voor veel ouders. Zeker als het weer niet zo geweldig is dat je ze een paar uur naar buiten kunt sturen.
Hier hebben ze Jeugdstad, kunnen kinderen voor een paar euro de hele dag met een strippenkaart aan de gang met knutselen, klauteren, snoepen en weet ik wat nog meer. Maar kan me voorstellen dat dat voor veel kinderen teveel prikkels zijn. En meer dan 1 dag wil je ook niet, want dan puilt je huis uit met knutselzooi.
Dan nog als troost: het gaat echt wel een keer over, misschien zelfs voordat ze het huis uit gaan. 😉
Jacqueline onlangs geplaatst…Hotpack: zo maak je ‘m zelf
Haha dat schept hoop… inderdaad, zulke festiviteiten zijn vaak te spannend voor ze. Maar wie weet komt dat nog..
Hier een kind van 14 met Asperger. En inderdaad, die vakantie duurt voor hem ook te lang. Hij leeft voor ritme en regelmaat al schijnt hij dat zelf niet te beseffen…Toch heb ik voor hem ook limieten aan het beeldscherm gezet, hij wordt daar namelijk niet gezelliger van! Maar dat is misschien per kind verschillend.
Nog even doorbijten en mogen ze weer naar school, succes!
Huismama onlangs geplaatst…Mijn #SOSfamilietag
Inderdaad, zelf zijn ze wel heel blij dat ze vakantie hebben. Al snappen ze niet waarom ze zo chagrijnig zijn. Mag ik je vragen wat hij dan doet als hij niet achter een beeldscherm zit? Want zaken als lego, spelletjes etc duren hier hooguit 5 minuten…
Lisette onlangs geplaatst…Red mijn vakantie…
Sinds de komst van zijn broertje 2 jaar geleden heeft hij enorm veel geleerd op sociaal vlak. Hij speelt, op zijn manier, graag met hem. Wanneer hij rust nodig heeft gaat hij op zijn kamer zitten. Leest veelen graag. In het scherm van de e-reader zit geen ‘blauw’ licht. Ik probeer voor hem ook zoveel mogelijk regelmaat erin te houden. En meedoen/helpen met knutselen gaat vaak ook wel even goed. Soms kleine boodschap laten doen. Wel gewone tijden medicijnen etc. Toevallig is hij vandaag en morgen onder de pannen bij opa en oma. Ook hier trouwens gecombineerd met adhd. Maar het heeft ook een hoop energie gekost om zover te komen…
Huismama onlangs geplaatst…Ik moet mijn hand in eigen boezem steken
Snap ik! Wij wonen buitenaf dus het is soms lastig om even een uitje te bedenken zoals een boodschap. En ook voor vriendjes moet altijd afgesproken worden. Geeft niks maar ik had zelf iets meer activiteiten moeten plannen deze week…
Wel lekker buitenaf. Heb je een grote tuin? Op pinterest staan veel leuke buitenspeel tips. Voel je jezelf ook gelijk kind ; P. Ik merk dat vooral mijn eigen instelling bepalend is geweest. Mijn verwachtingen zijn niet meer zo hoog. Acceptatie helpt mij ook enorm…Enne, er is alweer een dag voorbij 😉
Huismama onlangs geplaatst…Ik moet mijn hand in eigen boezem steken
HEEL herkenbaar. Bijna letterlijk!! 🙂
Geen Kids, maar woonbegeleider. Ervaringsdeskundigheid in het begeleiden van kinderen en jongeren met autisme en zelf het stempel ADHD. Heel herkenbaar! Voel je niet schuldig, en trek je eigen plan! En als ik je blogs lees, doe je het verdomd goed. . Sterkte nog even de laatste vakantie dagen.
Ervaringsdeskundigheid had Ervaringsdeskundige moeten zijn . Stempeltje van ons werk.
Alsof ik mezelf lees !
Jij beschrijft mijn leven. Hier gaat het precies zo. Laatste dag voor de meivakantie hoorde ik iedereen van opluchting juichen dat de vakantie dan eindelijk is aangebroken. Ik stond half te shaken met de gedachte ‘dit gaat een zeer lange vermoeiende 2weken worden’. De 3e dag van de vakantie kreeg de jongste voor het eerst buisjes. Haar broer was gelukkig even bij opa en oma. Operatie zat erop en madam mistte haar broer zo vreselijk. Dus opa bracht hem naar het ziekenhuis. Na 5mi n hadden ze natuurlijk al weer ruzie. Ja zo gaat dat hier eigenlijk altijd. Ze missen elkaar na 10min al maar zodra ze weer bij elkaar zijn slaan ze elkaar weer de hersens in. Haat liefde relatie noemen ze dat. Ik noem het gewoon hell.
En dan zit de vakantie er alweer bijna op. Morgen gaat hier de vlag uit, school begint weer! Maar dan zit die zomervakantie er ook alweer bijna aan te komen.. Raak er nu al gestrest van als ik er aan denken, dat zijn 6weken! 6weken… Pff 6 zeer lange weken
Die tablet scenario snap ik heel goed. Hier is de tv onze scheidsrechter, pauzemoment, oppas of hoe je het ook wil noemen. Disney films zijn mijn redding. En stiekem zing ik alle nummers vrolijk mee. Gelukkig vind mijn dochter van 4 dat ik het mooiste kan zingen van de hele wereld! Helaas denkt haar broer van 7 daar heel anders over. Tenzij het savonds ons eigen verzonnen slaapliedje is, dan is mama opeens de liefste, beste, mooiste en alles wat daar op lijkt. Tja en daar doen we het dan toch allemaal weer voor he, die liefde van ze, de onverwachte kusjes en knuffels. Of als ze samen sneaky naar hun kamer rennen giegelend. Mijn nekharen gaan al overeind staan als ik zie dat ze een plannetje aan het bekokstoven zijn.. En dan komt de oudste giegelend naar beneden, helemaal hyper van de adrenaline. ‘dames en heren, ik wil u voorstellen aan het ena mooiste meisje van de wereld, want ja mijn vriendinnetje is mooier, maar wel het aller liefste zusje!’ en dan komt zn zusje opgedoft in de meest vreselijke kleding combinaties, jurken gemixt met kleding van haar broer en sloffen van mama die tot haar knieën komen, stropdas van papa om en dan begint de show. Met het meegebrachte radiotje gaat ze dansen alsof ze auditie doet voor Hollands Got Talent met haar broer als coach en grootste fan. Wat hou ik toch van ze
Inderdaad gaat het over als ze ouder worden die van mij liggen heerlijk tot een uur of 2 in bed maar ze gaan er ook vreselijk laat in later dan mij, wat ik deed vroeger is om er altijd een paar dagen eentje te laten logeren ergens mijn zoon die wilde
dat niet die heeft ppdnodsdie wilde alleen bij opa en oma, maar mijn dochter die vond bij vriendinnetjes slapen of bij
grotere nichtjes ook
helemaal geweldig en dan hield ik alleen mijn zoon over en die keek uren naar de tv of PlayStation . En naar een paar dagen dan ging mijn zoon een paar dagen naar oma en opa en bleef mijn dochter thuis en heb je ook alle aandacht weer en ze hebben geen ruzie wat ook helpt is om vriendinnetjes te laten logeren dan heb je er ook vaak minder werk aan dan spelen ze eerder leuk met elkaar
Ik snap helemaal watje zegt. Het feit dat ik op je blog terecht ben gekomen zegt al genoeg.
Ikzelf ben moeder van twee kinderen waarvan een nu op de basisschool zit. Een pittig mannetje met een sterke wil, dat gaat dus ook allemaal niet “vanzelf”
Daar waar andere moeders lijken te slagen lijk ik te falen. Mijn jongste is een stuk makkelijker maar samen is soms echt een ramp.
ik zag als een berg op tegen de grote schoolvakantie, hoe ga ik dat in godsnaam volhouden!?
Gelukkig dit jaar hebben we een prachtige zomer waarbij de kinderen veel buiten kunnen zijn, we kunnen zwemmen of met water kliederen.
Ik moet er niet aan denken dat we dit jaar een typische Hollandse zomer hadden gehad, veel regen en te koud om te zwemmen
Mijn man en ik hadden voor de schoolvakantie van start ging besloten om in ieder geval onze twee jongens een hele dag naar de bso te brengen. Onze jongste gaat daar sowieso heen twee dagdelen per week en onze oudste hebben we ook voor een dag per week opgegeven.
Onze oudste vindt het superleuk! Wat een geluk! Samen gaan ze daar naar toe en ze krijgen ook de gelegenheid om af en toe met elkaar te spelen (ze zitten ieder in een andere groep ivm leeftijd)
Wat een zegen! Een dag in de week helemaal niets! Geen herrie, geen ruzie, geen politie agent spelen en even bijkomen.
De gedachten dat ik mijn kinderen even “wegstop” heb ik maar van me afgezet. Tenslotte ben ik geen entertainment centrum en ten slotte kost het bergen energie om aan de continue vraag van mijn twee kids “proberen” te voldoen ( wat nooit lukt want het is nooit genoeg 😉
Ik ben van mening dat kinderen structuur nodig hebben. Niet dat ze dat thuis niet krijgen want dat probeer ik er wel in te houden. Maar toch.
Ik kom zelf uit het basisonderwijs en mijn kinderen nu ook van de andere kant mee te maken, 6 weken thuis, kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat de vakantie niet alleen voor mij, maar ook voor mijn oudste veel te lang is.
Ik heb mezelf voorgenomen om bij elke schoolvakantie mijn kinderen tenminste een volle dag bij de bso aan te melden. Vinden ze het leuk om te gaan, mogen ze twee dagen. Hebben zij structuur, rust en vriendjes om mee te spelen en kan ik even bijkomen want daar is helemaal niets mis mee!
En wat andere “voorbeeldige moeders en kinderen” oplossen op hun manier, los ik op op mijn manier. Rust dus!
Jammer dat hier zon taboe over heerst want opvoeden is iets wat helemaal niet vanzelf gaat, ook niet met de meest makkelijke kinderen ( ok, het is misschien iets makkelijker) het zou juist zo moeten zijn dat ouders elkaar steunen ipv dat er over je als ouder geoordeeld wordt omdat je soms je kinderen wel achter het behang kunt plakken en omdat je gruwelijk opziet tegen al die vakanties
Hier de situatie dat de echte moeder vindt dat zij recht heeft op vakantie. Dus haar kind 7 weken in mijn huis. Ik weet van ellende niet hoe snel ik op mn werk moet komen en probeer zo laat mogelijk thuis te komen.
Echt leuk van die moeders die niet weten hoe snel ze van hun eigen kind af moeten komen en dan een ander er mee belasten.
En deze situatie dames bestaat al 10 jaar, elke vakantie elke vrije dag. Mijn advies: als je ze niet leuk vindt, neem ze dan niet.
Ik kwam er pas achter toen ik ze al had, en terugstoppen bleek lastig, zeker nu met dit formaat!