Pushende ouders. Het schijnt ervan te stikken in Nederland. Je kunt geen tijdschrift open slaan of je leest erover. Leerkrachten klagen steen en been over de eisen van ouders. Kinderen kunnen geen kind meer zijn, wordt er geroepen. Ze moeten van alles bereiken en het pad wordt door pa en ma uitgestippeld.
Gepusht, geduwd en getrokken
Zo schreef Phaedra Werkhoven in een eerdere LINDA. (nummer 141): ‘wij bleven gewoon zitten als we er met de pet naar gooiden. Nu wordt er enorm gepusht, geduwd en getrokken aan kinderen om maar te presteren’. Volgens haar verhaal moeten tegenwoordig alle kinderen op bijles en is VMBO niet meer goed genoeg. Het advies van de leerkracht, dat nu zwaarder meetelt dan de uitslag van de CITO-toets, wordt in veel gevallen door ouders in twijfel getrokken.
Maar is dat wel echt zo? Ik ervaar het anders. Misschien ligt het aan de regio waar ik woon, waar iedereen nuchter is en alles maar zoveel mogelijk ‘normaal’ moet zijn. Het enige wat ik namelijk om me heen hoor, is dat kinderen maar niet teveel op hun tenen moeten lopen. De ouders om me heen laten het kind liever een jaartje zitten, dan heeft hij of zij het ‘lekker makkelijk’. En ze buitelen over elkaar heen, roepend dat ze hun kind totaal niet pushen en dat het vooral zelf aan moet geven waar het aan toe is. Je kind hoogbegaafd noemen? Dat is het toonbeeld van arrogantie. Het liefst hebben we een gemiddeld kind, graag met veel vrienden.
Eigenlijk vind ik deze instelling juist flink beangstigend! Natuurlijk, vriendjes zijn fijn. Maar met hoeveel vrienden van de basisschool heb je nu nog contact? De basisschool draait om meer dan alleen de sociaal-emotionele ontwikkeling. Ik vind dat kinderen moeten leren om ergens moeite voor te doen. Dat ze moeten leren leren. Dat zijn vaardigheden die je op de basisschool onder de knie moet krijgen, en waar je dan de rest van je leven profijt van hebt.
Leg de lat wat hoger!
Zelf heb ik dat aan den lijve ondervonden, zoals je kunt lezen in mijn eerdere post hoe doet ze het toch. Ik merk dat het met mijn eigen kinderen na een hoop ellende drastisch beter gaat sinds ik er bovenop zit en de lat aan de hoge kant leg voor ze. Ik ben nu dus een pushmoeder, en ik voel me elke keer weer aangesproken door artikelen zoals het stuk van Phaedra.
Nee, mijn kinderen hebben geen zin in hun huiswerk. Dus ik moet ze pushen. Ze houden ook niet van groenten eten en tandenpoetsen.
Gelukkig hebben ze een moeder die weet wat goed voor ze is. Ja, ook qua school. De juf die mijn dochter net vier maanden kent zal vast een goede inschatting kunnen maken van hoe ze is. Maar ik ken haar al ruim vier jaar, dus ik heb toch een lichtelijke voorsprong. En ik zou het niet meer dat normaal vinden dat de juf aan mij advies vraagt in plaats van andersom. De meeste leerkrachten maken een kind 40 weken van hun leven mee, als je geluk (of pech!) hebt misschien nog een extra jaar. Zijn zij dan de specialist op het gebied van jouw kind?
Laten we er nu eens vanuit gaan dat nagenoeg alle ouders het beste voor hebben met hun kind. Dat óuders het beste weten wat hun kind nodig heeft. Inderdaad, sommigen brengen het wat onsubtiel, daar prikt een goed opgeleide juf met wat mensenkennis zo doorheen. Wat als we er eens vanuit gaan dat ook die pushende ouders gelijk hebben??
Lui kind
Een kind dat alles op zijn sokken doet wordt een lui kind. Natuurlijk is het blij als het huiswerk weinig tijd kost. Lekker snel weer naar buiten, dat is veel leuker. Ook voor de ouders trouwens, die op de loungebank kunnen hangen als het kind trampoline springt. Tjonge jonge, wat zijn we goed bezig. Veel leuker en gezonder dan achter een laptop een werkstuk maken.
Alleen is zo’n instelling lastig als het kind straks een baan heeft van 36 uur, en gewend is dat hij lekker kan doen waar hij zin in heeft. Want dan kan dat namelijk niet meer. Dan moet hij ook werken als de zon schijnt.
Neem Jan Heemskerk. Ja, de vroegere hoofdredacteur van de playboy. Hij denkt dat hij mogelijk hoogbegaafd zou kunnen zijn, en heeft last van het feit dat hij nauwelijks heeft leren doorzetten. Hij deed als kind alles makkelijk, en liep pas als volwassene tegen situaties aan waarin niet alles vanzelf ging. Nu beschrijft hij op een grappige manier hoe hij zijn jongste zoon juist probeert te pushen. Hij schreef hierover een artikel in Kek Mama waar ik hem op twitter hartelijk voor heb bedankt.
Motiveer je kind
Ik denk dat veel ouders best eens wat meer gemotiveerd mogen worden om hun kind te motiveren. De meeste kinderen leren van fouten maken, leren dat ze moeite moeten doen als de lat hoog ligt, en worden gelukkig van succeservaringen na inspanning. Altijd maar de makkelijkste weg kiezen voor je kind, zorgen dat het niet op zijn of haar tenen hoeft te lopen en het laten afglijden van VWO naar VMBO (quote uit de LINDA.: hij is nu eenmaal lui, hij kan het wel, maar heeft er geen zin in) is in mijn ogen niet de juiste manier.
Inderdaad, vroeger ging het zo. En kijk eens hoe goed wij gelukt zijn? Het percentage mensen met een burn-out is nog nooit zo hoog geweest. 1 op de 7 werknemers heeft burn-out klachten (bron: CBS). Een heleboel zoekende volwassenen die geen flauw idee hebben wat ze kunnen, wat ze willen en sommigen ook niet wat werken eigenlijk is. Wordt het geen tijd om het tij te keren?
Ik sta op voor de pushende ouder, al vind ik het een vreselijke term. Ik sta nog liever op voor de ouder die het kind inspireert, motiveert, en het kind helpt het zelf te doen. Zodat we straks zelfstandige gemotiveerde volwassenen afleveren die lekker in hun vel zitten. Dat is beter voor de maatschappij, en beter voor iedereen!
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Mooi verwoord.
Ik vraag me af of mijn man en ik niet te laks zijn. Vooral ik ruim liever de hele dag de rommel achter de lieftallige kontjes van mijn kinderen aan dat dat ik het steeds langdurige gevecht aanga om ze het te laten opruimen. Mijn zoon smeekte ik vaak genoeg of hij pleaseplease zijn toetsen eindelijk ging leren. Maar consequenties waren er nooit.
Zijn hoogbegaafdheid gebruikten wij juist als een excuus om hem níet te pushen, juist vanwege de imagoproblemen waar ouders van hoogbegaafden dankzij Phaedra en soortgenoten zwaar onder lijden.
Ik denk dat het tijd wordt ons aan te sluiten bij jouw pushende oudersbeweging. Het wordt zwaar, nog meer voor onszelf dan voor de kinderen, maar het is voor het goede doel!
Zwaar is het zeker. Vooral in het begin wordt de tegenreactie alleen maar erger. Hier hetzelfde hoor. Als ik de boterhammen smeer is het wel zo makkelijk en die gymtas pakken doe ik sneller. Nu liggen meestal de gymkleren nog ergens in het wasproces dus al zou het kind het willen, het zou niet eens lukken. Maar stapje voor stapje komen we er wel!
Hahaha, ‘wasproces’, dat is zo herkenbaar! 🙂
Mooi beschreven, snap wat je bedoeld. Er lijkt tegenwoordig wel een taboe te heersen rondom het pushen van je kind. Nu ben ik daar ook niet voor. Maar wel voor het stimuleren en uitdagen van je kind, het er uit halen wat er in zit. Mij is altijd geleerd dat God je talenten heeft gegeven en dat het jouw verantwoordelijkheid is die te benutten. Of dat nu intelligentie, sportief, creatief of wat dan ook is.
Ben het ook helemaal met je eens dat kinderen naar de basisschool gaan om bepaalde vaardigheden te leren die ze later in het leven kunnen gebruiken. Daarom kiezen wij voor het dalton onderwijs; daarin moeten ze uiteindelijk zelf lesroosters opstellen en schoolwerk maken. Zodat ze later leren hoe ze moeten huiswerk maken / studeren. Als ik naar mijn man kijk heeft hij het inderdaad altijd te makkelijk gehad en daarom geen studie afgerond omdat hij dit nooit geleerd heeft.
Als ik echter naar mezelf kijk zegt studie ook niet alles, ook ik heb daar nooit veel moeite voor gedaan. Heb zelfs twee studies tegelijkertijd gevolgd. Maar had sociaal wel moeite waarvan het echt wel een rol heeft gespeeld in het arbeidsleven / zoeken naar werk. Misschien heb je niet veel meer aan de vriendschappen van toen, maar wel aan de vaardigheden van het opbouwen van vriendschappen.
Wat jij zegt over die talenten klopt helemaal. Ook al wordt bij kleuters gesproken van een ‘ontwikkelingsvoorsprong die nog over kan gaan’, volgens mij worden de meeste hoogbegaafde kinderen zo geboren. Het gaat er alleen om hoe de ontwikkeling van de talenten verloopt (en het omgaan met ontwikkelpunten) hoe het verder verloopt. Bij iedereen natuurlijk, maar ik zit nogal in dat hoogbegaafdengedoe momenteel
En ik ben het absoluut met je eens, het sociaal-emotionele gedeelte en vriendschappen ontwikkelen is erg belangrijk. Zijn bij mij ook behoorlijk steken blijven liggen 😉 ik vind alleen dat dit niet de doorslag moet geven, met name bij vraagstukken wel/niet blijven zitten of wel/niet een klas overslaan. Het moet niet boven het cognitieve gaan zeg maar.
En ik wou dat wij dalton/montessori onderwijs in de buurt hadden… klinkt goed, ben erg benieuwd hoe het met jullie meisje gaat lopen!
Dank je, Lisette, voor je blogs. Mijn oudste zoon begon vorig jaar vast te lopen in groep 2. En sinds we ontdekten dat het wel eens hoogbegaafdheid zou kunnen zijn, ben ik me er meer in gaan verdiepen. We zijn nog steeds niet veel verder. Juffen zien het niet. Zelf zien we het ook steeds minder, want hij onderpresteert enorm. En toch soms laat hij zichzelf ineens weer zien en dan weet ik het. Dit klopt wel. Alle puzzelstukjes vallen op hun plek. Maar de iq test liet het ook niet helemaal zien, 119. Zou het dan kunnen dat je daar ook last van kan hebben? Toch te weinig uitdaging, al is je iq niet zo gek ver bovengemiddeld? Of is het wat de oryhopedagoge zei, dat hij waarschijnlijk wel hoger zou kunnen scoren, maar dat hij moeite heeft met to the point komen en fijne motoriek, waardoor hij sommige taken minder goed deed?
Mogelijk, waarschijnlijk, naar mijn idee, speelt er ook dyslexie mee. Ik wil niet lopen leuren voor een diagnose. Maar ik wil een jongen die zelfvertrouwen heeft, durft te zijn wie hij is. Een die ook leert doorzetten als het moeilijk is.
Zelf was ik ook 10 in de brugklas. En ondanks lange depressieve periodes heb ik het vwo afgerond en ben op mijn 16e gaan studeren. Ik werd vroeger hoogbegaafd genoemd. Maar ik voelde me juist dom. Ik wist zeker dat ik het eigenlijk niet was. Getuige ook een iq testje uit een boekje uit de bieb, wat ik stiekem heb gedaan en waar ik 128 op scoorde. Zie je wel, ik was dom.
En nu lees ik erover ivm mijn zoon (en ook mijn dochter inmiddels) en ik herken zoooveel. Ik durf nog steeds geen echte test te doen. Maar ik zie mezelf in een heel ander licht, nu. Niet meer als raar. Ik snap nu waar dat snelle denken vandaan komt, wat discussies zo vaak frustrerend maakt, omdat ik steeds 3 stappen terug moet doen, zodat de ander me kan volgen en ik niet alles al doodsla. Ik weet het dit klinkt heel arrogant en dat vond ik mezelf ook altijd als ik hiertegenaan liep. En zo nog veel meer eigenschappen die ik eindelijk kan plaatsen. Waarom ik zo weinig op heb met oppervlakkige gesprekken bijvoorbeeld. Ik moet me nog steeds aanpassen aan de wereld rondom, maar ik ben niet gek en ik hoef mezelf niet meer te verstoppen. Nu nog de moed verzamelen om dan toch maar door te drammen bij de juffen. Omdat mijn zoon dat nodig heeft. En jouw blogs helpen me een eind. Dank!
Bedankt voor je reactie, wat een herkenbaar verhaal! Het is zo lastig, nu de uitslag vande IQ test 119 is twijfel je, want hij is best jong voor een IQ-test en misschien had hij zijn dag niet… maar was de uitslag 140 geweest had je het direct voor waar aangenomen.
Maar blijf alsjeblieft bij je gevoel, want wat jij ziet en van jezelf herkent dat klopt gewoon. En jij kent je kind het beste!! Het enige wat je wilt is een gelukkig kind, hou jezelf dat voor… succes!!