Het is namelijk redelijk anoniem, je kunt wat harder zijn dan normaal omdat je iemand vaak toch niet kent. Als je iemand in levende lijve spreekt ben je vaak wat voorzichtiger en denk je meer na over wat je zegt. Dan zie je ook gelijk hoe een opmerking valt bij de ander, en kun je voorkomen dat je reactie een eigen leven gaat leiden.
Reacties op internet kunnen heel pijnlijk en kwetsend zijn, terwijl ze niet altijd zo bedoeld zijn. Soms ook wel, trouwens. Wat dacht je van de reacties toen er pasgeleden een meisje was verdronken in een meer? ‘Moeder heeft vast niet opgelet’ kwam veelvuldig voorbij. Samen met ‘dit zou mij nooit overkomen’.
Zelfs als je een foto plaatst bij de club van ontaarde moeders, een facebookgroep waarvan je zou denken dat de leden elkaar begrijpen, kun je hatelijke reacties krijgen. Zoals ik, toen ik een foto plaatste van mijn zoon die in de sloot zwom. Hij zou buiktyfus krijgen of toch tenminste ziek worden, en dan zou ik niet moeten zeuren. Wat was ik een slechte moeder, echt ontaard. Ja, daarom zit ik ook in die groep!
Ook op mijn website en op facebook krijg ik regelmatig onaardige of zelfs lelijke reacties. Eerder dacht ik nog dat dit vooral van de ietwat verzuurde, middelbare leeftijd aantikkende, matching windjack-types kwam. Van die vijftigers die alles beter weten, en tijd hebben om dit rond te bazuinen.
Peutermoeders
Maar er vindt een verschuiving plaats, in ieder geval op mijn website. Het zijn ineens de peutermoeders die het meeste commentaar hebben. Niet alle peutermoeders, uiteraard, voordat ik weer iemand voor het hoofd stoot, maar een felle enkeling. Bijvoorbeeld in de facebookreacties op mijn blog over de Julianatoren.
Waarom peutermoeders? Goede vraag. Ik denk dat zij ten eerste bijna altijd chagrijnig en half grieperig zijn, vanwege chronisch slaapgebrek, gedoe met potjes, slaapjes, snot en waterpokken. Verder draaien ze al een tijdje mee in moederland, en vinden ze daarom dat ze er wel verstand van hebben. Ze hebben bepaalde ideeën over opvoeding en ouderschap, en vinden dat ze die nu met iedereen moeten delen. Want zij hebben ze zelf uitgeprobeerd en bij hen lukt het!
Geen flauw idee waar ik het over heb? Laat me een voorbeeld geven. In de zaak over de vermiste meisjes in mei 2017, die later allebei vermoord bleken, vertelde iemand doodleuk dat dit haar kind nooit zou overkomen. Want ‘zij zou haar kind altijd een GPS-tracker omdoen als het alleen op pad ging’. Natuurlijk, als je een tweejarige hebt denk je dat die eeuwig en immer gaat doen wat jij zegt. Dan maakt ‘ik tel tot drie’ nog indruk. Maar als ze 14 is? Man, dat GPS horloge ligt in de eerste de beste struik als ze de hoek om is.
Kijk, ik heb mezelf ook uitermate schuldig gemaakt aan bovengenoemde praktijken. Tuurlijk, anders zou ik er niet zo vurig over kunnen schrijven. Bij deze bied ik mijn maximale excuses aan naar iedereen die zo’n opmerking van mij heeft gehad. Ik wist niet beter, echt niet. Pas nu ik een jaar of 10 meedraai, zie ik in dat er niets terecht komt van al die goede voornemens, of bijna niets.
Peutermoeders zijn vaak nog in die waan, en dat is prima. Maar alsjeblieft, verkondig je overtuiging niet aan de hele wereld, en al zeker niet aan moeders die al een tijdje meedraaien. Wat je dan terug kan krijgen is een meewarige blik en een ‘wacht maar’. Of erger.
Een paar voorbeelden:
Een baby alleen thuislaten? No way!
Bij je eerstgeborene loop je met de babyfoon-met-camera in je handen door het stille huis, want oh wee, stel dat je een geluidje mist. Je kunt je niet voorstellen dat je de baby in bed zou leggen en dan naar het winkelcentrum zou rijden voor wat dan ook. Dat is echt ZO not done…
Wij wonen buitenaf, en bij de eerste twee kinderen plande ik alle activiteiten rondom de slaapjes. Ze sliepen alleen in hun eigen bed, en ik was al blij als ze überhaupt sliepen. Ik had ook geen reden om weg te gaan als ze sliepen. En ik vond het echt, echt belachelijk dat mensen dat wel deden. Wat als er een inbreker zou komen? Of brand?
Dat is natuurlijk je worst nightmare. Maar dan krijg je nummer 3. En zit nummer 1 op school. En je moet vier keer per dag heen en weer naar die basisschool. Ga je voor elke rit de baby wakker maken? Nee. Laat je de baby dan maar de hele dag in de maxi-cosi zitten? Nee. Dus ik ontkwam er niet aan. Af en toe reed ik heen en weer terwijl de baby op bed lag. Met de babyfoon aan en een briefje in mijn zak dat er een baby thuis lag. Vreselijk, maar ja, het was niet anders. Gelukkig (ahum) sliep ze na een jaar al niet meer overdag. ’s Nachts ook niet, trouwens.
Als mijn kinderen ruzie maken, laat ik ze dat gewoon zelf oplossen
Heel erg pedagogisch verantwoord. Sowieso kun je je met alleen een peuter, of peuter en baby, nog niet voorstellen dat kinderen ruzie maken. Hun interesses liggen ver uiteen en ze zitten elkaar nog niet in de weg. Ondertussen lees je in de Ouders van Nu dat ruzie maken goed is voor kinderen, en je neemt je voor ze die ruzies altijd zelf te laten oplossen. Dan leren ze excuseren en erover praten enzo.
Ja. In theorie is dat ook echt een heel goede theorie. Maar ik wil de eerste moeder graag spreken die na een jaar of 10 nog nooit ‘Wie begon er? Henkie zei dat jij begon. Is dat waar? Waarom zit jij Henkie altijd uit te dagen dan? En nou ALLEMAAL KOPPEN DICHT VERDORIE!!!’ heeft geroepen.
Ik zal nooit schreeuwen tegen mijn kinderen
Maar ik zal tot op hun hoogte zakken, oogcontact maken, en duidelijk zeggen wat ik van ze verwacht.
Zie het vorige punt. Tot mijn oudste een jaar of twee was, had ik echt nog nooit tegen hem geschreeuwd. Het was gewoon niet nodig. Maar toen kwam de peuterpuberteit, was ik zwanger en had ik een stressvolle baan. Nou ja, de rest kun je verzinnen.
Uiteraard neem jij je voor om niet te schreeuwen, peutermoeder. Je moet echt beloond worden voor je brave inborst, want je hebt er duidelijk over nagedacht en je hebt pedagogisch verantwoorde plannen. Maar zeg alsjeblieft niet midden in de zomervakantie tegen die op haar tandvlees lopende, uitgeputte moeder-van-drie dat jij nooit gaat schreeuwen tegen je kinderen. Want dat ga je zeker weten wél. Ik wil best wedden voor een krat bier.
Mijn kinderen moeten gewoon eten wat de pot schaft.
De mijne ook. En het gebeurt ook af en toe, namelijk op de dagen dat we pizza, patat of poffertjes eten. Best een goede score. Hoe je omgaat met het tafelritueel moet jij weten. Je laat ze aan tafel zitten tot ze hun bord leeg hebben, ze moeten in ieder geval de groenten eten, of je kookt voor iedereen a la carte om het gezellig te houden: prima.
Maar echt, peutermoeders: als je een tweejarige hebt die smult van haring, sushi en olijven: je denkt dat je er bent, en dat dit je eigen verdienste is. Meid, je hebt geen flauw idee. Ook al blijft dit een alleseter, je volgende kind wordt zeker weten zo’n ramp die alleen appelmoes blieft. En jij gaat zeker toegeven, om het gezellig te houden aan tafel. Houd dus je mond en ik spreek je nog wel over een jaar of tien. Een leeftijd waarop ze trouwens weer steeds meer gaan proberen qua eten.
Op vakantie gaan er echt geen tablets mee
De kinderen moeten namelijk spelen of lezen.
Hier geef ik niet eens antwoord op. Net als op nieuwbakken moeders die roepen dat ze een hekel hebben aan all-in-resorts en altijd een afgelegen villa zullen huren op een Spaans eiland. Weg van de massa. Of dames die zweren nooit in een Landal of Center Parcs huisje te gaan, omdat het te burgerlijk is.
Als je kinderen eenmaal kunnen praten (en kunnen gillen als ze hun zin niet krijgen) rijd jij linea recta naar een of ander burgerlijk huisjespark of vlieg jij feestelijk naar een all-in gebeuren op Mallorca. Met glijbanen, een buffetrestaurant en heel veel vriendjes om mee te spelen. En een 24/7 beschikbaar animatieteam. Of Wi-Fi.
En denk je dat je het rustig krijgt als de jongste naar de basisschool gaat? In de waan was ik ook. Ik zou fotoboeken gaan inplakken en achterstallige schoonmaakklusjes gaan doen. Nou, tot nu toe komt er niets van terecht.
Kortom: moeders van een peuter zijn al behoorlijk gepokt en gemazeld, maar er staat ze nog veel meer te wachten. Dat wilde ik gewoon even kwijt. Wacht maar. Ondertussen hang ik aan de lippen van pubermoeders, die me van allerhande tips voorzien. En tegen mij zeggen: wacht maar.
(Foto van blije moeder met peuter: shutterstock)
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Superleuk geschreven! Ik ben ook een peutermoeder en weet dat ik er qua opvoeding nog lang niet ben.. pff wat een uitdagingen en heerlijke fases af en toe. Ben benieuwd wat mij nog allemaal te wachten staan
Haha, ik zal je zelfs als puber moeder geen advies geven . Lekker doen wat je zelf denkt dat goed is.
Thank you!
haha wat je zegt! ik schreef onlangs nog een soortgelijke blog vanuit diezelfde insteek: hard aangepakt worden online, het is precies een trend! zalig geschreven trouwens en helemaal herkenbaar 😉
Haha! Nu meng ik me niet zoveel met peutermoeders, maar ik kan me er alles bij voorstellen.
Tips voor puberende kids heb ik nog niet. Ik zeg juist tegen mezelf steeds: wacht maar tot ze ècht gaat puberen. (Ze is toch echt al 14, geen idee waar het blijft. Of misschien heeft ze de brace genen van haar vader…)
Heerlijk geschreven en heeeeuul herkenbaar!
Haha, leuk! Enne, een puber is ook hardstikke leuk! Ze kunnen terugpraten, al zegt de mijne niet zoveel, vooral niet als je hem ergens naar vraagt. Ze kunnen jóu aanduwen met fietsen, zoals jij jarenlang bij hen gedaan hebt. Ze kunnen klokkijken, hun was in de wasmand doen, boeken kaften, problemen met je telefoon oplossen. Op foto’s kan je jezelf niet meer terugvinden omdat jij ineens de kleinste bent. En met een beetje geluk maakt er tegen die tijd één een fotoboek voor jou!
Oh help, ik blijf graag nog even in de waan dat ik straks tijd voor mezelf ga hebben als school begint…