Soms snap ik mezelf gewoon niet. Best vaak, eigenlijk. Zoals nu. De afgelopen maanden ben ik druk aan het verkondigen geweest dat het allemaal niet perfect hoeft. Met de foto’s van Sylvie die van mij realistischer moesten, met mijn medewerking aan het loedermoeder gebeuren. Ging best goed, en was ook puur eigenbelang, dat standpunt.
Als er een verjaardag nadert
Daarom vraag ik me ten zeerste af wat me bezielt als er verjaardagen naderen. Dit weekend waren er bij ons twee kinderverjaardagen. Samengevoegd, want tussen de verjaardagen zit drie weken. Maar als ik ze beide moet vieren word ik helemáál gek. En ondanks dat ik ziek was (ik weet wat je denkt. Maar het was echt griep, geen kater) heb ik me voorafgaand aan de verjaardag helemaal de tandjes gelopen.
Dat de verjaardagen in juli vallen komt niet heel handig uit. Natuurlijk, het is fijn als het mooi weer is. Dan kan de visite buiten zitten. En ben je net als ik een week bezig om het buiten aan kant te maken. Wij zijn gezegend met een enorme achtertuin, wat fijn is qua ruimte maar in deze tijd van het jaar staat het onkruid tot je oksels als je even niet oplet. Dat is dus heggen knippen, grasmaaien en vegen tot je een ons weegt. Inderdaad, een gratis work-out. Alle stoelen schoonmaken, parasols regelen, buitenspeelgoed schoonmaken en kapotte en onveilige dingen weggooien. Mijn kinderen kijken er niet naar om (want: Ipad verslaafd) maar voor dreumesachtige visite kan het levensgevaarlijk zijn.
Het zal de eerste keer niet zijn dat het na zo’n week hovenieren de hele verjaardag regent. Waardoor de gedane moeite voor niets is en iedereen zich binnen vermaakt. Volwassenen beneden, kinderen boven. Voor de zekerheid maak ik het huis ook altijd aan kant. Onzin, je kunt beter ná een verjaardag gaan poetsen dan ervoor. Zeker als iedereen met modderschoenen naar binnen stapt. Maar toch hè, het moet netjes.
Ramen zemen
Wat bezielt mij dan om het zo schoon te maken voor een verjaardag? Dit jaar kon ik nog net voorkomen dat ik zelfs de ramen ging zemen. Als de zon al schijnt kan ik beter gewoon de shutters dichtdoen, ziet niemand die ramen. Waarom wil ik er ineens zo perfect bij zitten? De mensen die op de verjaardag komen die komen hier vaker, en weten dat het hier meestal een bende is. Voor wie doe ik het dan eigenlijk?
Misschien voor de foto’s. Er moet altijd een foto met taart, lachend kind met schone (nieuwe!) outfit en opgeruimde omgeving op facebook. Zo slordig als je achter dat stralende kind een berg rotzooi ziet liggen.
Misschien ook voor de ruimte. Als het regent, wat toch meestal het geval is in juli, moeten al die mensen een plekje hebben. Normaal gesproken liggen alle zitplaatsen vol met rommel, boekjes vooral, ik moet dus wel opruimen.
Misschien toch voor de visite. Omdat ze weten hoe een bende het normaal gesproken is, hoop ik dat ze me overladen met complimenten. Wat is het schoon en opgeruimd! Wat heb je lekkere hapjes gemaakt! En wat een prachtige taart!
Bevestiging
Dat laatste zal het geval zijn. Een gevoel van bevestiging. Zo’n verjaardag is toch best heftig. Je kind heeft het afgelopen jaar weer overleefd, als het meezit is het gegroeid, en dat heb je toch maar mooi voor elkaar gekregen. Ik heb ook altijd déja-vu momenten van de bevalling op zo’n dag. Misschien is de opruimdrang dan een soort déja-vu nesteldrang?
Er zit vordering in. De afgelopen jaren maakte ik geweldige taarten, zoals op de foto. Soms met drie lagen, niets te gek. Ontzettend leuk om te doen, maar er gaat uren en uren werk inzitten. En binnen no-time is hij op. De kinderen die een hap namen en hun stuk taart daarna lieten staan kon ik soms wel slaan. Inmiddels weet ik de weg naar de bakker, dat is een zorg minder.
Perfecte traktaties is hier nog nooit gelukt, chips is favoriet, ik versier de mand leuk zodat het net lijkt alsof ik moeite heb gedaan. En kinderfeestjes besteed ik tegenwoordig uit, er zijn mensen die daarvan hun werk hebben gemaakt. Ieder zijn vak, zullen we maar denken.
Het huis is weer opgeruimd
Toch is het ook wel fijn, die opruimwoede voor een verjaardag. De verjaardagen zijn verder verdeeld over het jaar bij ons en met een kerstborrel of nieuwjaarsfeestje erbij zijn er al gauw vijf opruimmomenten in het jaar. Bonnetjes die op het aanrecht slingeren, foto’s die op de tafel liggen, boekjes die op de bank liggen, kapot speelgoed, eigenlijk alles in de categorie ‘daar moest ik nog wat mee’ wordt rigoureus weggeflikkerd. En dat geeft een opgeruimd gevoel.
In ieder geval tot de visite arriveert met de modderschoenen en een lading cadeaus.
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
De taarten laat ik maken, daar heb ik geen kaas van gegeten ….
Maar ik heb ze vorig weekend wel oude kleren aangedaan voor hun feest.
Het was buiten nog te modderig 😉
Perfect hoeft niet, ook niet voor een feestje!
Bij ons komen dan ook nog logees, zijn zelf super netjes dus dan helemaal de neiging om in extremen te gaan. Manlief vindt dit geweldig!!!! (Niet de ideale huisvrouw dus) . Roept dan altijd “moet je vader vaker vragen om te komen “. (Helpt wel altijd mee als de stress level te groot worden) Kindertaarten ben ik mee gestopt die mislukken steevast! Appeltaart, kwark, monchou enz enz maak ik zelf bestel voor het desbetreffende kind een leuke taart. Kind blij ik blij scheelt een hoop stress!!!
Oh ja, die opruimwoede! Na de verjaardag ga ik ook altijd eerst in een hoekje zitten huilen omdat ik weer compleet opnieuw beginnen kan.
Oh dit is echt heel herkenbaar. Ik ben meer van ik ruim na de verjaardag wel op. Maar manlief gaat ook als een gek voor die tijd aan de slag, de tuin, de BBQ, de wc. Heerlijk dat hij het dan allemaal doet. Doe ik de als iedereen weer weg is schoonmaak wel!