Vandaag was het zover: de dag die ik wist dat ging komen. Want de dochter wilde op paardrijles. En, met mijn ontbrekende ruggengraat, had ze een goede kans om deze missie te laten slagen. Zo geschiedde.
Ik heb natuurlijk geprobeerd om het tegen te houden. Want, slappe ruggengraat of niet, iedereen weet dat paardenmeisjes bezeten raken. Als je niet oppast gaat al hun (jouw) geld naar borstels, teugels, zadels, laarzen en weet ik wat niet meer, en binnen no-time moet er een verzorgpaard- of pony aangerukt worden. Dat kost veel tijd en vooral heel veel geld.
Excuses
Tot nu toe heb ik me altijd zover mogelijk van het paardenmilieu gehouden. Ik heb dan ook nogal wat excuses. Ten eerste houd ik niet van dieren. Niet van paarden, niet van de vogels die op zo’n manege rondvliegen, niet van de honden die de paardenknotsen graag meenemen en niet van de vliegen in de stal. Daarbij ben ik ontzettend allergisch voor alles met haren, waarbij paarden wel de grootste boosdoener lijken.
Daarbij vormen de paardendames over het algemeen een kliek waarbij gesprekken over de juiste zadels, een passend bit en de nieuwste hoefsmid (altijd een lekker ding) de grootste gespreksonderwerpen vormen. Mijn bijdrage (ik vind paarden vooral lekker als vlees op brood) werd zelden gewaardeerd.
Meisje-meisje
Maar goed, toen kreeg ik een dochter. Zo’n meisje-meisje. Gek op dansen, zingen en dieren. Al toen ze kon praten vroeg ze om paardrijles. Ik heb me er een blauwe maandag vanaf gemaakt met een stokpaard, maar daar trapt ze uiteraard niet meer in. Het was tijd voor het echte werk. Een ponyritje tijdens een weekendje Port Zélande (waarbij de ouders zelf het dier moesten vasthouden, hell) mondde uit in een nog grotere liefde voor paarden.
Ik genoot nog een stief kwartier van het feit dat de manege in de buurt voor paardrijles een wachtlijst van een jaar had, maar toen mij (en helaas mijn dochter) ter oren kwam dat deze manege helemaal zou stoppen met paardrijlessen aan kinderen, moest ik toch op zoek naar een andere manege. Die vond ik, en daar was plek voor een aantal introductielessen.
En hoewel de dochter de dagen tot paardrijles vrij duidelijk aftelde, overviel het me toch ineens dat het zover was. Ik bestelde nog snel een paardrijbroek, we meldden ons op de manege, ze kreeg een cap en toen was het zover.
Niet alle paarden schoppen
Ik vond eerlijk gezegd de gang naar de bak toe (door de stallen) al een uitdaging. Daar liepen mensen met paarden. Ik heb altijd geleerd dat je nooit achter een paard mag gaan staan, en loop er normaal gesproken met een boog van 6 meter omheen, maar dat gaat niet in een gangpad van anderhalve meter. Niet alle paarden bleken te schoppen en we kwamen heelhuids bij de bak aan.
Goddank mocht de dochter op een paard dat al in de bak was, anders hadden we het dier ook nog eens uit de box moeten halen. Niet te doen natuurlijk. Maar goed, ze steeg op, ze zat eigenlijk best lekker en de ouders mochten weg om in de kantine te gaan kijken.
Met de zweep
En ik moet zeggen: het was best leuk. De koffie smaakte goed, een allergiepil hielp mij om het leuk te houden en de dochter genoot van de les. Ze zat keurig op haar paard, wist hem goed aan te sporen (ik vrees dat ze ook wel raad zou weten met een zweep, maar die kreeg ze gelukkig nog niet) en kon zelfs al een stukje draven.
Wat ik al vermoedde gebeurde: dochter wil op paardrijles. En hoewel ik nog ergens hoopte dat ze het eng zou vinden en gelijk zou afhaken, vind ik dat nu toch wel oké. Ik wist me te herinneren dat ik, ondanks mijn allergie, ook best wel eens paard heb gereden in het verleden en hoe leuk ik dat vond. Verder verslond ik paardenboeken, dus ja, de liefde komt toch ergens vandaan. Ik heb het alleen goed weten te onderdrukken.
Voorlopig moet zij het doen met een paar proeflessen, maar de kans is groot dat ze over een paar jaar elk vrij uurtje doorbrengt op de manege. Gelukkig hebben we een grote achtertuin, misschien moeten we alvast maar gaan sparen?
Heb jij op paardrijles gezeten of heb je een kind dat er gek op is?
- Hoe pak je een scheiding aan als er kinderen in beeld zijn? - 18/03/2025
- Boer zoekt Vrouw is alweer begonnen! En nu? - 17/03/2025
- Een knusse leeshoek maken? Dit heb je nodig - 17/03/2025
Hier viel de appel niet ver van de boom, alleen geen paardenmeisje maar jongen. Hij was 1,5!jr toen hij werd aard riep telkens als we langs een paard reden, ook mocht hij op een shetlandpony een rondje lopen, toen hij 4 werdt hij hij maar 1 verjaardagswens gaan paardrijden, gelukkig vond ik een manege met guppenclub en lopen wij nu al een jaar samen 30min in de bak, hij te paard ik ernaast inmiddels begint hij het echt leuk te rijden en zelf te sturen elke week aan de pillen voor mamma, maar inmiddels kriebelt het ook weer om te gaan rijden
Geweldig geschreven! Dochterlief van 2,5 jaar heeft het nu ook al over paardrijden maar ze moet nog even wachten tot ze lang genoeg is.
Nu heb ik tot mijn zwangerschap zo’n 18 jaar tussen de paarden doorgebracht dus ik hoop stiekem dat ze het juist wel wil doen later (ze moet het uiteraard wel leuk vinden).
Jongste 2 zijn er idolaat van… Na een jaar van dokteren , ziekenhuis in en uit om erachter te komen waarom onze Floortje nou zo vaak buikpijn had, kwamen wij er na een hockeywedstrijd achter dat dochterlief alleen achter die bal aanrende om -en ik citeer- “ons niet te kwetsen”…
Het koppie hing, de oogjes nat…zóóó zielig…
Ook voor papa, want die was coach …
Sinds ik had gezegd dat ze op paardrijden mocht kwam ze ’s ochtends stralend naar beneden…
En het was geen opwelling….na een klein jaar lessen heb ik een d-pony voor haar gekocht (waar papa de hockeycoach overigens niet vrolijk van werd…gelukkig heeft ie nog 2 hockeyende slachtoffers onder onze kroost haha)
Ze heeft m nu vanaf april en ze is er nog helemaal gelukkig mee….
Hier ook een dochter op paardrijden… en ik? Ik vind t best een ding. Ze is er 2x afgevallen en niet een grote paardenheldin, maar ze vindt het zo leuk dat ze steeds haar angsten overwint! Zo dag ‘mogen’ we weer, ik kijk er naar uit
Ik heb hier hetzelfde probleem met mijn dochter. Gelukkig gaat ze paardrijden op een manege in het dorp en hoef ik hopelijk in de toekomst alleen af en toe eens te kijken. Ben ook zeer zeker geen dierenliefhebber en na de scheiding zijn mijn ex en dochter dan ook los gegaan qua aanschaf van enkele viervoeters. Dus ik vind het knap van je dat je het toch maar doet voor je dochter. Ik had het uiteindelijk ook wel gedaan maar met frisse tegenzin 😉 Die stank ook in die stallen met bijbehorende vliegen. niet te trekken.. Een kennis van mij appte dit stukje naar mij, door, met de opmerking: “Herkenbaar?” 😉