Deze week belandde ik in een leuke discussie op facebook. Zowaar eentje in de loedermoeder facebookgroep, waar naast een paar loedermoeders vooral heel veel moeders blijken te zitten die zichzelf perfect vinden. Het ging over het schoolreisje, en de vraag of je je kind wel of niet moet uitzwaaien.
Aan de koffie
Het bericht was als volgt: ‘zo, kind afgeleverd op school, niet gewacht tot de bus vertrok, nu thuis lekker aan de koffie’. Iets wat we, denk ik, stiekem diep in ons hart allemaal zouden willen op zo’n moment. Want hoe vaak heb jij al niet een halfuur staan te wachten tot die rotbus eens vertrok, terwijl je eigenlijk al op je werk had moeten zijn? Met een inmiddels lamme arm van het zwaaien, om maar eens wat te noemen?
Maar nee, de ‘loedermoeders’ in deze groep buitelden over elkaar heen om te roepen hoe zielig dat wel niet was voor dat kind. Het zou minstens met een post-traumatische stressstoornis terugkomen uit Duinrell, omdat zijn moeder de bus niet had uitgezwaaid tot hij de hoek om was. Nee, deze andere moeders deden dat ALTIJD, hoe dan ook, namen hier vrij voor, of gingen zelfs mee op schoolreis. Hoe perfect.
Dikke schijt
Ik denk dan dus echt: dikke schijt, doe wat je zelf wil. En laat deze moeder met rust! Het is niet voor niets een loedermoeder groep! En daarbij heb ik werkelijk nog nooit een huilend kind gezien op de ochtend van de schoolreis omdat de moeder niet wachtte op het uitzwaaien.
De enige huilerds zijn over het algemeen de kinderen die het spannend of eng vinden, en deze moeders staan vaak nog te zwaaien als de bus al een halfuur weg is. Of ze zitten IN de bus, om mee te gaan op schoolreis.
‘Mama moet weg’
Ik zou het wel eens willen, ze gewoon afzetten bij die bus, een kus geven en wegstuiven. Vorig jaar heb ik namelijk een halfuur staan blauwbekken aan de straat, omdat die bus weer eens niet op tijd vertrok. Hoe dat kan is me trouwens ook altijd een raadsel, ik denk dan: bestel die kinderen op tijd op school, loop naar de bus, stap in, tel koppen en gas op de plank. Maar ik zit niet in het onderwijs, dus ik zal het wel weer niet goed begrijpen ofzo.
Wat ik wel weet, is dat de meeste kinderen hun zak snoep al tot de bodem leeg hebben gegeten en praktisch groen zien, en een groot deel hiervan waarschijnlijk ook alweer opnieuw moet plassen, als die bus ein-de-lijk vertrekt. De gehaaste ouders spoeden zich naar het werk, met inmiddels een flink koffiegebrek en duizend excuses voor de baas.
De baas ziet je aankomen
Want ‘daar kan je toch wel een keertje vrij voor nemen? Het is zo leuk voor die kinderen als je erbij bent voor het uitzwaaien!’ roepen die supermoeders dan. Natuurlijk, dan kan. Het is ook leuk voor de kinderen als je bij de groepspresentaties van rots en water bent, bij de talentenjacht, de boekenmarkt, de meezwemles, het letterfeest en de uitreiking van de verkeersexamendiploma’s. De keren dat ik met mijn knieën in mijn nek op een klein stoeltje in de gymzaal zat terwijl ik eigenlijk had willen werken zijn minstens 10x per schooljaar. En dat valt buiten de schoolvakanties, feestdagen en studiedagen. Nee, die baas ziet je aankomen.
Mijn kinderen zal het worst wezen
Ik heb aan mijn kinderen gevraagd hoe zij het zouden vinden als ik het komend schoolreisje niet blijf voor het uitzwaaien van de bus. Ze gewoon af zet, ze een kus geef en dan ga. Het zal ze een worst wezen. De middelste vertelde zelfs dat hij me vorig jaar niet eens zag, waarschijnlijk omdat ik aan een kant stond waarbij ik hoopte dat beide kinderen (in verschillende bussen) me zouden zien. Nou, niet dus.
Ben je een loedermoeder?
De vraag in de titel is: ben je een loedermoeder als je je kinderen niet uitzwaait? Ja, waarschijnlijk wel. Maar goed, als je dat naast je neer kan leggen, dan heb je verder waarschijnlijk een prima dag waarop je weet dat je kinderen het ook naar hun zin hebben.
Heb je ook geen tijd om ze te verwelkomen, wees dan gerust. Meestal zien ze niet eens of je er staat of niet, aangezien ze toch onder de banken verstopt zitten. En de juf van de BSO kan net zo leuk geschokt doen als jij. Zo lang je er af en toe maar eten in stopt en ze op bed legt doe je het prima. En wie weet, kun je de Loedermoeder award volgend jaar wel van me overnemen!
De uitgelichte foto komt van shutterstock/Sean Locke Photography
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
- Een rare, roerige week! - 15/07/2024
Hoe komen die ouders zo zwak, dat ze hun kinderen nog zwakker maken?
Erg insensitieve artikel,
Mijn moeder kwam me nooit uitzwaaien of opdagen om me uit te zwaaien voor het schoolreisje ookal heb ik het haar vaak gevraagd en het deed me altijd erg veel pijn als kind om een tijd lang te staan kijken naar alle andere ouders die hun kinderen wel de moeite waard vonden om voor iets kleins als uitzwaaien te blijven wachten voor je kind. Je denkt dat je kind het niet interesseert maar wanneer je kind bent voel je het echt wel wanneer je tussen al die ouders die voor hun kinderen zijn gekomen je eigen mama er niet tussen ziet. Dit is al jaren geleden maar het doet me nog steeds pijn wanneer ik eraan denk. Je voelt je heel buitengesloten als kind. Vooral omdat je alle andere ouders wel ziet hoe ze voor hun kinderen gekomen zijn en voor jou niemand gekomen is. Dus spreek niet voor alle kinderen want ik heb bijna elk schoolreisje in de bus gehuild.
Bedankt voor je antwoord Lily! Dit is voor mij heel leerzaam om te horen, zeker iets waar ik rekening mee hou