Het is eigenlijk niet te geloven dat er iemand is die het al 15 jaar met mijn volhoudt. En dat ik, in die 15 jaar, vrijwel nooit een nacht alleen heb geslapen. Want ben ik niet thuis, dan ben ik op vakantie met vriendin J, lig ik bij een vriendinnenuitje naast vriendin R. of deel ik op een bloggerweekend een kamer met vriendin M. Er wil altijd iemand naast mij in bed liggen.
Blijkbaar ben ik vrij populair op nachtgebied. En daar snap ik helemaal niets van: het is volgens mij helemaal niet leuk om naast mij te liggen. Ten eerste snurk ik als een vent. Niet altijd hoor, maar wel als ik drank op heb. Dat is dus zeker de helft van mijn getrouwde leven, en verder tijdens alle bovengenoemde uitjes of weekenden.
Snurken
Dat snurken, daar heb ik zelf eigenlijk geen last van. Nou ja, soms snurk ik zo hard dat ik er zelf wakker van word, maar meestal slaap ik als een roosje. Mijn bedgenoten ook, zo blijkt. Mijn man houdt het bij een simpel: ‘ik ga gewoon slapen, dan hoor ik het niet’. Blijkbaar kies ik mijn vrienden uit op deze karaktertrek, want niemand heeft ooit geklaagd, al krijg ik bij het ontbijt vaak wel een objectief: ‘ja, je snurkte wel’ te horen. Maar goed, zo lang zij er geen last van hebben, heb ik het ook niet.
Oordoppen
Maar oh wee als anderen snurken. Dan is het huis te klein. Eigenlijk zijn er legio geluiden die mij wakker kunnen houden. Het snurken van mijn bedpartner, langsrijdend verkeer (dat ben je niet gewend als je buitenaf woont), een tikkende klok, fluitende vogels, kikkers… Die snurkende bedpartner probeer ik tevergeefs op zijn zij te rollen, wat meestal niet lukt. Vaak ga ik daarna heel demonstratief op zoek naar oordoppen, om uiteindelijk toch in slaap te vallen. En waarschijnlijk heel hard te snurken.
Ingepakt als sneeuwpop
Dan iets waar de vriendinnen mogelijk minder last van hebben dan de man: als ik ga slapen ben ik ingepakt als een ware sneeuwpop. Is dat een vrouwenkwaal? Dat wij het altijd koud hebben in bed? Misschien is het ook de ouderdom. Vroeger sliep ik prima in een kek nachtjaponnetje, tegenwoordig kun je me uittekenen in mijn geruite pyjamabroek met shirt met lange mouwen.
Als het onder de 10 graden is buiten, wat voor mij gelijkstaat aan extreme winterse omstandigheden, is dat niet meer genoeg. Mijn dubbele dekbed ook niet: er komen dan kruiken die mijn bed vooraf verwarmen, mijn voeten warm houden en liefst ook eentje in mijn rug. Tja, dat klinkt best bejaard. Tijdens de strenge winter van vorig jaar schafte ik zelfs een lekker paar skisokken aan, hoewel ik absoluut geen ambitie heb om ooit op wintersport te gaan. Maar gut, wat zijn die dingen heerlijk warm. En als je voeten warm zijn, is de rest van je lichaam dat ook.
Ruzie om het dekbed
Tot slot het dekbed: ook daarvan wil ik de grootste helft hebben. Wee als mijn man zich omdraait, dan wordt het dekbed met een passief-agressieve ruk weer teruggetrokken. Want niets is irritanter dan een dekbed dat het net niet haalt, waardoor je met een koude rug ligt. Maakt hij het echt te bont, dan wil ik nog wel een van mijn skisokken uittrekken en mijn koude voet in zijn rug zetten. Dat zal hem leren!
En toch houden zowel mijn man als vriendin J. het al 15 jaar vol. Blijkbaar ben ik overdag zo leuk dat dit voldoende compenseert? Gelukkig wordt het binnenkort weer zomer en hopelijk net zo warm als vorig jaar, dan koop ik een kek nachtjaponnetje en is alles vast weer vergeven en vergeten.
- Update: hoe wij deze periode doorkomen - 03/04/2020
- Boer zoekt Vrouw 2020: het eerste keuzemoment - 29/03/2020
- Eind 2020: babyboom of scheidingspiek? - 28/03/2020
Geef een reactie