De zolder opruimen
Wij gingen de zolder opruimen. Nou ja, we hebben geen zolder, maar eigenlijk de bergkast op de kamer van mijn dochter. Onder de schuine wand van haar slaapkamer hebben we een kast met schuifdeuren. En daar stonden dozen. Veel dozen. Dozen met rommel.
Het was niet alsof ik zin had om die dozen met rommel op te gaan ruimen. Ik bedoel, het stond mij niet in de weg. Het stond niemand in de weg, dat was dan ook mijn argument om het daar jaren te laten staan. Daarbij ben ik geen opruimer. Ik hik nog steeds aan tegen het opruimen van de kledingkasten, zoals ik pas al schreef. Je moet dan bedenken of je dingen weg gaat gooien, er komen stof en herinneringen naar boven, en het geintje duurt altijd langer dan ik heb gepland.
Hulp
Zeker als ik hulp krijg. ‘Hulp’ in de vorm van kinderen in de voorjaarsvakantie. Maar ja, met gevoelstemperatuur -20 moet je toch wat. Zwemmen hadden we al gedaan (daarover later meer) en voor schaatsen was het gisteren te koud. De zoon opperde enthousiast de zolder op te ruimen, want er was plek in de container. Dan konden we ‘lekker veel weggooien’.
Vorige week had ik al een andere bergkast opgeruimd. Na deze klus kwam zoon streng vragen wat er nog in die twee dozen in de hoek zat.
Ik: ‘ehh… glazen’
‘Twee dozen met glazen?’
‘Ja…’
‘Wat voor glazen?’
‘Nou, champagneglazen en voor port en ehh.. dat soort glazen’
‘Hoe lang staan die hier al?’
‘Sinds we hier eh.. wonen? Dus 11 jaar?’
‘En je gebruikt ze hoe vaak?’
(streng) ‘Mama, weg met die rommel!’
Oké, oké. Je begrijpt: mijn zoon solliciteert naar de functie van John Williams in dat programma voor verzamelaars en hij oefent op mij. De dozen gingen linea recta de container in. Ik zal het voortaan zonder portglazen moeten doen, en dat is hard. Maar te overleven.
Foto’s

Nu dus de andere kast. Het begon met dozen vol foto’s. We genoten van een throwback in de tijd. Ja, dat kostte wat tijd. Maar wat leuk voor de kinderen om foto’s van vroeger te zien. Van papa, van mij. De eerste brommer, de eerste auto.
De kinderen vroegen zich verwonderd af wat die envelopjes met bruine velletjes waren en ik legde uit over fotorolletjes en negatieven. Dat waren nog eens tijden.
We vonden foto’s van vakanties van papa met de vriendengroep (naar Sporthuis Centrum) en foto’s van reizen van mama naar Japan, Thailand, Hongkong, Turkije en Australië. Tja, verschilletje moet er wezen. We vonden muntjes uit Aruba en telefoonkaarten (wat zijn dat mama?) uit Azië. Een leerzame strooptocht.
Muis
Vervolgens gingen we door met de dozen met babyspullen. Van alle kids bewaarde ik hun eerste outfit, mutsje, geboortekaartje, kraamdossier en een krant van de geboortedag. De doos van de jongste was een beetje kapot en ook die krant was een beetje verfrommeld. Ik haalde de doos leeg en…
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!!
EEN DOOIE MUIS!!!!!!!!!
Ja, je zult denken, hij is dood, wat valt er dan nog te gillen. Als hij nog had geleefd had ik zeker direct een mannetje besteld om de muizen te bestrijden. Maar toch schrok ik nogal. Gedver. Ik snapte nu ook gelijk waarom er allemaal hapjes uit de krant van 17 maart 2012 waren. De kinderen waren extatisch: een echte muis! Dochter riep blij dat ze dit maandag direct op school ging vertellen. Lekker ook, kind vertelt nooit iets in de klas, ook niet toen we de halve wereld over vlogen en met dolfijnen gingen zwemmen, en nu gaat ze vertellen dat er dooie muizen in onze kasten liggen.
Anyway, zoon was stoer en ruimte het beest op. Met iets meer tegenzin (want hoeveel muizen zouden we nog tegenkomen? Dood of zelfs levend?) dook ik verder in de spullen.
Knutsels
Mijn hele jeugd bleek hier opgeslagen. Knutsels van mijn kleuterschool, schriftjes van de basisschool en agenda’s van de middelbare school. En mijn dwarsfluit, waar ik natuurlijk even een riedeltje op moest spelen. Die mag blijven. De agenda’s ook. Maar de kleuterknutsels, tja, wat bewaar je eraan? Ik kan me de kleuterschool herinneren als een totaal nutteloze tijd, waarin ik niet kon wachten om iets te leren. Net als mijn kinderen was ik al lang toe aan groep 3 halverwege de kleutertijd.
Ik las wel eens bij een opruimgoeroe: je gooit de spullen weg, niet de herinneringen, en niet de personen waar je ze van kreeg. Dus knutsels: weg. Die dozen met felicitatiekaarten na ons huwelijk? Weg. De knuffels uit mijn kindertijd? Weg ermee.
Medaille
De dochter ging ondertussen gebiologeerd door mijn medailles en trofeeën. Want ja, ook daar was een doos van. Vol met zwemdiploma’s en mijn typcertificaten. Ik deed mee aan fietstochten, verdiende vaantjes bij badmintonwedstrijden, medailles bij de zwemvierdaagse en speldjes bij de Duinenmars. Er was één ding wat specifiek haar aandacht trok: een echte medaille met een lang koord. A là olympische spelen. Na goed kijken bleek hij van… een hardloopwedstrijd.
‘Mama, heb jíj een MEDAILLE van een HARDLOOPWEDSTRIJD?!?’ Vroeg ze verbijsterd,
‘Waren ze dan vroeger zó sloom??’
Tja, had ik ook eens wat gewonnen. Dus. Doe mij dan maar een dooie muis.

Dat my little pony kasteel daar kun je vast nog wat voor krijgen. Ik heb, toen het toch van geen nut meer was, mijn tree house verkocht voor 30 euro! Inclusief verzendkosten. Dat wel.
De container is is wel zonde, tenzij die container door een kringloopwinkel opgehaald wordt.
Ik ben wel verrast dat je zoon van de opruimpolitie blijkt te zijn.