Jaja, we hebben een nieuwe challenge. Na #loedermoeder is er nu #mompeace. Een campagne van Eva Munnik en Sophie van den Enk, die vinden dat de kritiek van moeders onderling wel wat minder kan. Het lijkt een nieuwe trend geworden, solidair met elkaar zijn en laten zien hoe imperfect we zijn. Zodat we de ander niet onzeker maken.
Ik ben voor, natuurlijk! Dit is eigenlijk wat ik met Lieve Syl al een klein jaar probeer te bereiken. Want zo perfect als Syl, zo zijn maar weinig vrouwen. En als ze het al zijn, dan zijn het freaks of gewoon strontchagrijnige mensen. Want laten we eerlijk zijn, wie wordt er vrolijk van het kauwen op blaadjes sla en zich uitleven op helse apparaten, en dat elke dag? Die paar endorfines wegen bij mij nog steeds niet op tegen het gevoel dat ik krijg van met een biertje op de bank ploffen.
Kritiek op het ouderschap
Maar nu dus het ouderschap. Want ook daarin voeren we een strijd. La Meis was not amused toen ik haar voordroeg voor de Loedermoeder van het jaar award, al was die opmerking totaal anders bedoeld dan het overkwam. Dat niet helemaal perfecte uiterlijk, daar kunnen we nog wel mee leven. De meesten van ons dan. Maar opvoeden ligt gevoelig. We gooien er onze ziel en zaligheid in, doen er alles aan om het zo goed mogelijk te doen, en kunnen kritiek hierop moeilijk verdragen. Sterker nog, we geven graag kritiek op anderen omdat zij het anders doen dan wij zelf. En we leveren die kritiek aan iedereen, ook aan vriendinnen. Sneaky, dat wel.
Want zeg nou zelf, iedereen wil toch het beste voor zijn kind? Ik weet het, een enkele uitzondering daar gelaten. Het maffe is dat wij ook denken dat we weten wat goed is voor andere kinderen. En daar graag mee te koop lopen.
Het zijn niet alleen moeders onderling. Zeker als je kinderen in eenzelfde fase zitten wil je een andere moeder nog weleens begrijpen. Zo ga ik heel anders op kraamvisite sinds ik kinderen heb. Hooguit een uurtje, de baby niet aanraken, niet praten over je eigen bevalling, je kent het wel. Maar die ervaringen, die zakken langzaam weg. Volgens mij komen de meeste nare reacties van 50-plussers. Vrouwen vooral. Die hebben zelf kinderen groot gebracht, en als dit een beetje redelijk gelukt is roepen ze zichzelf uit tot ubermoeder van de eeuw. Dat er inmiddels andere inzichten zijn, dat gaat er niet in. De meeste van dit slag zit de hele dag thuis, heeft veel te veel tijd om na te denken en meningen te vormen, en kan bij het ontmoeten van een ander levend wezen niet nalaten om deze mening te uiten.
Vroeger was alles beter
Misschien denken ze echt dat zij het vroeger perfect hebben gedaan. Meer waarschijnlijk is dat het een stukje frustratie is, dat ze het verleden niet meer kunnen veranderen maar het eigenlijk anders hadden willen doen. Zoals bij moeders onderling het commentaar vaak gebaseerd is op jaloezie.
Zo mocht je vroeger je baby een paar keer per dag aan de borst leggen, en moest het de rest van de tijd maar blijven huilen. De meeste baby’s hadden al snel flesvoeding nodig om te groeien. Bijna elke willekeurige (schoon)moeder, (oud)tante of buurvrouw zal je zeggen dat het prima is voor een kind als je het laat huilen. Goed voor de longetjes, zelfs. Dat voeden op verzoek onzin is, daar krijg je verwende kinderen van. Lukt het je als kersverse moeder om zulke adviezen naast je neer te leggen? In de waas van hormonen, slaapgebrek en onzekerheid? Of neem je het aan, tegen je gevoel in? Van deze ervaringsdeskundigen?
Pas na mijn derde kind, toen ik het helemaal op mijn manier deed, vertrouwde de kraamverzorgster (van de oude stempel) me toe dat ze wel een beetje jaloers was. Dat ze liever meer haar gevoel had willen volgen bij haar eigen kinderen, maar dat dit vroeger niet lukte. Dat ze, met de kennis van nu, een heleboel dingen anders had willen doen. Zoals mij. Een compliment dat ik niet snel zal vergeten.
Kwetsbaarheid of onzekerheid tonen
Helaas hoor je dat maar zelden. Van de oudere generatie maar ook van moeders onderling. Je kwetsbaarheid of onzekerheid tonen is not done. Niet aan te raden ook, meestal word je nog eens extra de grond ingetrapt. Als je radeloos bij een vriendin aan de wijn zit omdat je koters elkaar elke dag vanaf 5 uur ’s ochtends de hersens inslaan (en de zomervakantie voor de deur staat) heb je grote kans dat ze ofwel een nutteloos advies geeft: ‘je moet ze gewoon kort houden’ of ‘doe ze wat later naar bed’ of begint over hoe lang haar eigen kinderen wel niet slapen. En hoe ze uitkijkt naar de vakantie.
Dat gaat nu dus veranderen. Met dank aan #mompeace. Klink ik wat sarcastisch? Klopt, ik moet het nog zien. Ik denk dat volledige #mompeace net zo’n utopie is als worldpeace. Maar, nogmaals, ik steun het initiatief van harte. Al wordt de wereld er maar een klein stukje mooier van, en zijn er moeders die ietsje minder onzeker zijn, ben ik tevreden!
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
- Een rare, roerige week! - 15/07/2024
Geef een reactie