Geram op een toetsenbord. Een collega die steeds zijn neus ophaalt. Een smekkend kind tijdens het eten. Kikkers in de sloot. Een tikkende klok. Word je hier helemaal gek van? Dan zou je last kunnen hebben van misofonie. En misofonie blijkt sinds kort een heuse ziekte, die je met onderzoek kunt aantonen.
Mijn kinderen smekken tijdens het eten, en niet zo’n klein beetje ook. Het is niet dat mij dat zelf opgevallen is. Nee, man. Ik ben al blij als er iets te eten naar binnen gaat. Vaak is dit onder het genot van verhalen (drie door elkaar), geruzie, geluiden van de tv die we vergaten uit te zetten, of geluiden van games die op pauze net zoveel geluid maken als normaal. Daarbij zitten mijn zoons tegenover elkaar, ik heb dus geen flauw idee hoe ze eten. Eén van die opvoedpuntjes waar misschien nog aan gewerkt zou kunnen worden. Maar niet helemaal boven aan mijn prioriteitenlijst.
Het smekken is voor mij geen probleem, maar voor een andere moeder die we kennen wel. En laten nou mijn beide zoons bevriend zijn met haar kinderen. Wat regelmatig zorgt voor speeldates en uitwisselingen. En ja, soms moeten ze dan eten. Terwijl mijn zoons daar heerlijk zitten te smikkelen en smullen (of smekken zoals zij dat noemen) zitten zij zichzelf op te vreten. Ze worden gek van die geluiden!
Misofonie
Je moet het maar net effe weten. Toen mijn zoons hoorden dat ze normaal moesten eten of anders niet meer mochten spelen was het snel opgelost. Toen konden ze het ineens wel. Ook zoons leken wat verbaasd. Hoe kun je nou van zoiets onbenulligs zoveel last hebben? We wilden het net weglachen en afdoen als onzin, toen we op facebook een berichtje lazen over misofonie. Zo heet het, als je gek wordt van bepaalde geluiden. Zou het dan echt bestaan??
Wikipedia weet raad, zoals altijd. Ik citeer de volgende omschrijving: “Misofonie is een aandoening waarbij specifieke geluiden heftige gevoelens van woede, haat of walging oproepen. Letterlijk betekent misofonie haat van geluid, van het Griekse μῖσος (misos) “haat” en φωνή (phónè) “stem, geluid”. […] Er bestaan ook andere benamingen voor misofonie zoals Selective Sound Intolerance en Selective Sound Sensitivity Syndrome (4S)”
Een aandoening dus. Dat impliceert dat je er niet zoveel aan kunt doen. Vaak is het vooral een afkeer van geluiden die door mensen worden geproduceerd. Ook lijkt het erfelijk: de aandoening begint meestal tussen de 8 en 12 jaar, en lijkt van generatie op generatie te worden doorgegeven. Nu kan ik me ook voorstellen dat dit logisch is: een moeder die blijft hameren op gesmek tijdens het eten, krijgt vanzelf kinderen die daar ook op gaan letten.
Wetenschappelijk onderzoek
Er is nog weinig onderzoek gedaan naar deze aandoening. Wel is bekend dat mensen met misofonie sneller in een sociaal isolement raken, doordat ze situaties met dit soort geluiden gaan vermijden. Mensen met misofonie kampen vaak met stress, angststoornissen, angst om de controle te verliezen en concentratieproblemen. Maar wat is de kip en wat het ei? Komt dit alles door de misofonie of is het andersom?
Op de facebookpagina van IHBV, het instituut voor hoogbegaafde volwassenen, vond ik een link naar een recent onderzoek over misofonie. De link tussen hoogbegaafdheid en misofonie blijft mij onduidelijk, misschien hebben hoogbegaafden er vaker last van? Omdat er, door hun gevoeligheid, veel geluiden harder binnenkomen?
In de beschrijving van dit onderzoek staat in ieder geval dat misofonie een echte aantoonbare aandoening is. Wetenschappers hebben hersenscans gemaakt bij mensen met en zonder misofonie. Zij lieten ze verschillende geluiden horen, waaronder het trigger geluid van de misofonisten (bestaat dit woord? Bij deze). Dit is bij iedereen anders, de één wordt gek van smakken, de ander van het tikken van de klok. Wanneer iemand met misofonie zijn of haar trigger geluid hoort slaat het brein op hol, enorme boosheid is het gevolg.
Wat doe je eraan?
En dan; wat doe je eraan? Een medicijn voor misofonie bestaat helaas niet. Wel een vereniging waar je informatie kunt vinden. Het AMC in Amsterdam is het enige instituut dat een diagnose kan stellen en therapie aanbiedt, maar dan moet je vooral denken aan cognitieve gedragstherapie en ontspanningsoefeningen. Verder worden er tips gegeven als; vermijd stress, zorg voor goede nachtrust en ga lekker sporten.
Over het gebruik van oordopjes is discussie: De pagina van het onderzoek naar misofonie raadt het aan, het is tenslotte de makkelijkste en meest voor de hand liggende oplossing. De vereniging voor misofonie raadt het juist af. Het zou de focus versterken, omdat je met oordoppen toch gaat zitten luisteren of je het geluid echt niet hoort. Verder kun je te makkelijk gaan wennen aan de stilte, en kan de paniek groot zijn als je de oordoppen een keer vergeet. Des te groter wordt de woede-aanval die zich dan van je meester maakt als je tafelgenoot eens lekker gaat zitten smakken. Of met zijn vork op zijn bord tikt. En voor je het weet vliegen de borden door de kamer.
Andere tips zijn: niet kijken naar de bron van het geluid, en je aandacht verleggen. Dit vergt vaak intensieve therapie. En is natuurlijk lastig als het over smakken gaat, omdat je nu eenmaal pedagogisch verantwoord met je kinderen aan tafel moet eten.
Lotgenoten
Tot slot: mocht je je herkennen in het bovenstaande verhaal; je bent niet de enige! Misofonie schijnt bij ongeveer 1 op de 200 mensen voor te komen. De vereniging misofonie heeft een pagina op hun website met ervaringsverhalen, een blog, lotgenotenbijeenkomsten en besloten facebookgroepen. Als je niet teveel last hebt van geram op een toetsenbord is dat misschien de eerste stap die je kunt nemen.
Hoewel ik mezelf ik het bovenstaande slecht herken, denkt mijn familie daar anders over. Vooral man heeft wel een paar voorbeeldjes. Weet ik bijvoorbeeld nog dat ik zijn wekker uit het raam wilde gooien omdat ik er HE LE MAAL gek van werd? Zo’n oude tikkende wekker. Ik heb hem niet uit het raam gegooid, maar de volgende dag stond er wel een hippe digitale wekker op zijn nachtkastje.
En hoe zat het met die kikkers? Zo leuk, om landelijk te wonen. Maar gruwelijk, wat kunnen die kikkers irritant kwaken. En laat onze slaapkamer nu net beneden zijn, met een sloot enaast. Zeker als je vroeg wakker wordt (om onduidelijke redenen of gewoon omdat je kinds bioritme verkeerd staat ingesteld) kun je met dat gekwaak de slaap niet meer vatten. Ik niet, tenminste. Ik heb eens het raam opengegooid en een hele harde schreeuw naar buiten gegeven. De kikkers hielden verbaasd hun mond, een minuut lang. Toen gingen ze vrolijk verder. Urenlang heb ik gifmengsels bedacht om in de sloot te kiepen. Nooit gedaan trouwens, dan krijgen de tuinders weer de schuld.
Mocht het dit voorjaar weer raak zijn: ik zal proberen mijn aandacht te verleggen. Op het tikken van de klok ofzo. En voor de zekerheid koop ik ook vast een dozijn oordopjes…
Wil je meer informatie? Kijk dan op de website va de vereniging Misofonie: verenigingmisofonie.nl
- Hoe pak je een scheiding aan als er kinderen in beeld zijn? - 18/03/2025
- Boer zoekt Vrouw is alweer begonnen! En nu? - 17/03/2025
- Een knusse leeshoek maken? Dit heb je nodig - 17/03/2025
Die kikkers. Hahaha. Ik herken ze vanuit het ouderlijk huis van mijn man. Er bestaan verhalen dat die toen hij jonger was zo kwaad was op de kwakende kikkers na een avond stappen hij ze dood is gaan schieten met een buks. vanuit zijn slaapkamerraam.
En ik weet uit ervaring toen ik er sliep dat ze echt niet allemaal dood zijn. In tegendeel zelfs. Ik vermoed dat ze express elk jaar terug komen in volle aantallen. Gelukkig wonen we stedelijker en hebben we een mini sloot naast ons. Met een of andere geile eend erin. Dus snachts het ook op zijn heupen krijgt. En een haan iets verderop. Aghhhrrr… Waar was die buks?