Hoi Lieve sunshine Syl!
Waarom lukt het me toch niet… Dat hele jetsetgebeuren waar jij zo goed in bent. Oké, ik vloog naar een tropische bestemming in die grauwe januarimaand, en dacht dat het dan allemaal goed zou komen. Ik zag foto’s van jou met minuscule bikinibroekjes aan (uit je nieuwe collectie?), in de stralende zon, stralend in de branding of stralend op het balkon.
Dat wilde ik ook! Aan stralende zon geen gebrek, dus daar ging ik. In mijn bikini. Niet zo’n strak braziliaans modelletje bikinibroek als jij. Nee zeg, als ik dan zou gaan lopen zou alles eruit bungelen. Drie kinderen gehad weet je wel. Mijn wehkamp bikinibroek lubberde juist behoorlijk. Niet omdat ik zo slank ben geworden, maar gewoon omdat hij van vorig jaar is.
En ik had maar één bikini bij me. Je weet, ik pak voor een gezin. Dan gaan reisapotheken, petjes, iPadjes en opblaasspeelgoed voor moederkleding. Maar niet getreurd, ik zou gewoon shinen in die wehkamp bikini. Zodat mensen juist zouden zeggen: met zo’n lijf en zo’n uitstraling kan ze een jutezak nog hebben.
Ook mislukt. Mijn lijf straalde voor geen meter. In plaats van die sixpack te kweken, verzon ik excuses om niet naar de sportschool te hoeven. Ik heb nu dus blubberbenen, al probeer ik mezelf voor te houden dat dit gewoon komt door de vele muggenbulten.
En in plaats van dat bronzen gelaat begon ik de vakantie als melkpak, om te veranderen in een karnemelk pak. Hier en daar behoorlijk rood, want wat straalt die zon hard in de Cariben.
Tot slot het weelderig uit de zee rijzen als een phoenix: dat had kunnen lukken. Zonder golven. Zonder steentjes op de bodem. En zonder stroming. Nu zwom ik proestend tot het strand, probeerde met handen en voeten op te staan, viel om, spoelde op mijn kont weer richting strand en schaafde daarbij mijn reet, probeerde verwoed mijn benen weer ONDER mijn lichaam te krijgen, trapte daarbij in een steen en waggelde half hinkend het strand op.
Met de snorkel nog in mijn mond, de duikbril nog op mijn hoofd en mijn haar in touwachtige slierten rondom mijn hoofd. En een kleuter aan mijn been.
Nou ja, Syl, we hebben het fantastisch gehad. Gelukkig zijn er weinig foto’s gemaakt. Ik ben slechts één keer herkend en alle paparazzo richtten zich toch op Enzo. Mijn herinneringen photoshop ik gewoon wat bij. En wie weet, als ik heel hard mijn best doe, heb ik volgend jaar een sixpack.
Hahahahahahahahahaahha mijn gevoel voor humor is gelukkig nog niet weggespoeld…
- Ontdek de voordelen van een aanschuifbedje in de slaapkamer - 02/01/2025
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
Ben je maar een weekje geweest?
Ik dacht dat je in mei zou gaan…
Als het maar fijn geweest is.
Ja en echt veel te kort! Maar ja de kids moesten naar school en de man kan ook nooit langer weg. Het was de moeite waard!