Tja, deze reeks heet dan wel ‘Mijn reis naar Australië’, maar we moeten niet vergeten dat ik hiervan ook bijna een maand in Nieuw-Zeeland heb doorgebracht. Ergens heb ik deze gedachte een beetje verdrongen: het heeft in die maand Nieuw-Zeeland NON STOP geregend. Zo erg, dat er zelfs overstromingen waren en mensen geëvacueerd moesten worden. Tja, 15 jaar geleden warmde de aarde blijkbaar ook al op.
Maar natuurlijk maakten we ook leuke dingen mee in Nieuw-Zeeland, en hoe meer ik er weer in terug duik hoe meer ik ervan geniet! Ik neem jullie even mee in mijn mailupdate, en dan zul je merken hoeveel ik in korte tijd meemaakte.
3 februari 2004
Hallo allemaal!
Hier dan het eerste mailtje vanuit Nieuw-Zeeland! verder van huis kan toch zowat niet. We zijn momenteel in Taupo, dat ligt in het midden van het Noordereiland. Na een goede vlucht kwam ik maandag met P. in Auckland aan. De rest ging niet vanzelf: eerst mocht ik Australië niet uit omdat er geen immigratiestempel in mijn paspoort stond (nee duh, ik had dat paspoort net nieuw gekregen) en toen werd ik in Nieuw-Zeeland nog twee keer apart genomen, onderzocht en ondervraagd. Echt crimineel om je paspoort te verliezen, ik zou het niemand aanraden.
Anyway: J. en C. zaten al op ons te wachten. We hebben Nieuw-Zeelandse dollars gepind, die weer anders zijn dan Australische, en ook net anders dan euro’s, waar we tenslotte ook nog niet zo lang aan gewend waren. Lekker verwarrend. Verder blijken onze Australische telefoons hier niet te werken.
Gekleurde auto
We namen de shuttlebus naar het hostel in de stad. Na een goed nachtje kochten we direct een auto: een Mitubishi Tredia, in de mooie kleur lichtgeel. Hij was lekker goedkoop maar helaas geen automaat, waardoor ik niet alleen de stad door moest crossen aan de linkerkant van de weg, maar ook nog met links moest schakelen. Das best even wennen (en Auckland is heuvelachtig). We zijn direct naar de verfwinkel gereden om het ding wat te pimpen, want dat lichtgeel was echt geen porem. Nu heeft de auto alle kleuren van de regenboog: beter.
Helaas werd ik daarna direct aangehouden door oom agent, die het allemaal niet snapte. Ik had geen rijbewijs (gejat), zo’n rare auto en ik gaf ook nog gas voor oranje. Met mijn liefste gezicht legde ik uit dat de hellingproef nog zo lastig was met links (met rechts kan ik er ook geen reet van) en dat mijn rijbewijs was gepikt. Gelukkig kwam ik eraf met een waarschuwing.
De volgende dag vertrokken we uit Auckland, en reden we naar Cape Reinga: het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland. De dag erna boekten we een boottocht en zijn we met dolfijnen wezen zwemmen. Dat lijkt idyllischer dan het is: je vaart wat rond, een bemanningslid ziet dolfijnen, en je wordt allemaal het water in gedouwd. Het was koud en diep, en die beesten bleken best groot. Maar ach, je moer het eens gedaan hebben.
Cape Reinga 
Dolfijnen!
Hobbitland
Ook Hobbitland hoort erbij op een tripje Nieuw-Zeeland: de plek waar een deel van de film Lord of the Rings is opgenomen. Ik heb die film nooit gezien, maar het park was wel grappig. Ik begrijp dus dat er hobbits (kleine kabouters) in deze huisjes woonden. Het huisje van Bilbo zou het bijzonderst zijn.
Door naar Rotarua, waar we een hostel zochten. Hoewel we een tent hebben gekocht regent het zoveel, dat kamperen echt geen optie is. Gelukkig is er bij Rotarua een vulkaan. Dat het stinkt is minder, maar de hete bronnen zijn er legio, dus ons hostel had een fijne spa. Ideaal! Ook hebben we in Rotarua het vulkanisch park bezocht met de hete bronnen en de geisers. En oh ja, het bleef regenen.
Waarom we zo wachtten op droog weer? Nou natuurlijk omdat het zomer was, maar ook vanwege het volgende: we hadden een parachutesprong gereserveerd! En dit ging alleen door bij droog weer. Vandaag was het dan zover: we gingen skydiven. Skydiven is parachutespringen met een extra lange vrije val. Supergaaf!
Skydiven
Vanmorgen om 9.20 uur mochten we komen. We kregen allemaal een instructeur, omdat je altijd een duo-sprong maakt als je voor het eerst gaat. we werden aan onze instructeur vastgemaakt en in een vliegtuigje gepropt. Hier zaten we gewoon op de grond, op springvolgorde. We werden naar 12.000 feet gevlogen (3,7 km) en toen ging de deur open. Dat was op zich al eng.
Maar echt, als je dan op het randje moet gaan zitten, terwijl je net je groepsgenoten één voor één naar buiten hebt zien vallen: bizar spannend. De vrije val duurde zo’n 45 seconden. Het was ijskoud, ging heel hard maar was ZO GAAF!!!! Echt fantastisch. Op zo’n kilometer hoogte ging de parachute open en hebben we nog even rustig wat rondgevlogen voor wel heel netjes weer landden bij het vliegveld. Wat een geweldige ervaring, en elke dollar waard.
Morgen varen we over naar het Zuidereiland, waar we een weekje gaan werken. Volgende keer meer!
Lees ook mijn vorige verslagen over deze reis:
Mijn reis naar Australië deel 1: van Schipluiden naar Sydney
Mijn reis naar Australië deel 2: de plannen zijn gewijzigd
Mijn reis naar Australië deel 3: kamperen in Australie
Mijn reis naar Australië deel 4: een bijzondere verjaardag
Mijn reis naar Australië deel 5: beroofd van al mijn spullen
Mijn reis naar Australië deel 6: kerst en oud & nieuw in de zon
Mijn reis naar Australie deel 7: het laatste stukje Oostkust
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Geef een reactie