Kinderen die naar een aparte plusklas gingen: ik vond het altijd maar een beetje vreemd. Heel vroeger dan, toen ik zelf nog geen kinderen had en ontkende dat ik hoogbegaafd was. Want kom op, ze moesten zich maar gewoon aanpassen. Meedoen met de rest. Dat deed ik tenslotte ook altijd, en kijk, met mij was het toch ook goed gekomen?
Hoogbegaafdheid ontkennen
Nou, niet helemaal. Ja ik doe het aardig op de arbeidsmarkt (weliswaar als zzp’er, bij een baas werken is niets voor mij) en ik kan redelijk meekomen in de maatschappij. Al vind ik het soms lastig aansluiting te vinden met anderen, en voer ik vaak vooral trucjes uit om op te gaan in de groep of de omgeving. Want hoogbegaafdheid kun je best goed ontkennen, maar echt negeren kan dan weer niet. En dat niet alleen: eraan toegeven blijkt soms bijzonder verfrissend.
Zo heb ik de inner nerd in mijzelf inmiddels omarmd en speel ik Pokémon Go, om maar eens wat te noemen. Ik doe wat ik leuk vind, in plaats van wat ik denk dat anderen van mij willen zien. Dat gaat nog niet altijd heel makkelijk (sociaal wenselijke antwoorden geven op vragen zit er diep ingebakken), maar wel steeds beter.
En die plusklas? Wel, die heb ik inmiddels ook omarmd. Niet voor mezelf, maar voor mijn kinderen. De jongste twee dan. Met een enorm schuldgevoel naar de oudste, achteraf had ik hem ook liever naar een externe plusklas gedaan. Want ach, wat had hij het ook nodig. Maar bij de de oudste weet je dat nog niet. Geloof je het wel als school zegt dat ze genoeg middelen hebben om hem uit te dagen. En als de omgeving zegt dat het ‘vanzelf wel goedkomt’.
Een plusklas is hard nodig
Inmiddels weet ik beter. Mijn kinderen hebben op dit moment een externe plusklas nódig. Omdat de basisschool ze niet genoeg uitdaging biedt. Dat is voor elk kind anders, en ook op elke basisschool anders. Helaas is het aanbod passend onderwijs op veel basisscholen nog niet groot genoeg voor hoogbegaafde kinderen. Begrijpelijk, want dat is ook complex! Alleen een speciaal klasje op school (waarbij je mag hopen dat ze erin mogen. Of alleen in mogen als de juf er ‘last’ van heeft. Serieus gehoord) of een beetje extra werk is vaak niet genoeg. Een hoogbegaafd kind heeft uitdagend werk nodig, op een top-down manier aangeboden (google maar wat dat is), met wel de benodigde instructies. In plaats van extra werk moet het ánder werk krijgen dat verbredend, verrijkend en verdiepend is. En tot slot: hoogbegaafde kinderen hebben ‘peers’ nodig: kinderen met eenzelfde denkwijze, waar ze mee kunnen sparren en zich normaal bij kunnen voelen. Dit is essentieel voor het opbouwen van een goed zelfbeeld.
Natuurlijk ben je als ouder daarnaast ook nog afhankelijk van de leerkracht van het kind en begin je soms, ondanks een beloofde goede overdracht, elk jaar weer opnieuw met een soort eenzijdige strijd. Een strijd die heel uitputtend kan zijn. Dan ga je vanzelf op zoek naar oplossingen die soms buiten de school liggen.
Geen luxeprobleem
Dit hele verhaal heeft ervoor gezorgd dat wij hebben gekozen voor een externe plusklas voor twee van onze kinderen. En nee, dat is geen luxe. Helaas is het namelijk zo dat we deze gewoon zelf moeten betalen. Een behoorlijke kostenpost, waarvan je een mooi reisje zou kunnen maken. Ook is er geen vervoer geregeld, wat betekent dat taxi mama af en aan rijdt. Tussen het werken door, want die klas (en de benzine) moet natuurlijk wel betaald worden.
Toch zie ik dat het de moeite waard is. Na een ochtend plusklas kunnen mijn kinderen er de hele week tegenaan. Ze maken daar vriendjes, praten met kinderen die hun denkproces snappen en waar ze tegengas van krijgen. Ze krijgen uitdagende leerstof, kunnen creatief denken, leren samenwerken en omgaan met frustraties, en ze leren léren. Omdat ze dingen leren die ze nog niet konden. Dat is wat ze nodig hebben!
Koffie en wifi
En ik? Ik maak er wel wat van. De plusklas van mijn zoon zit in den Haag, en 5 minuten verderop zit een fijn koffietentje met wifi en voldoende carrot cake. Het is best gek om hem hier te brengen, op een middelbare school met zijn 9 jaar, maar goed, hij wordt er blij van. Tijdens het terugrijden (snel, want ze moeten in de middag weer naar hun eigen school!) vertellen de kids volop wat ze beleefd hebben en die blije glimlach, daar doe ik het voor. Zeker met kinderen die tijdenlang met heel veel tegenzin naar school zijn gegaan. Bij de dochter, die bij de plusklusklas in Delfgauw zat, ging ik altijd sporten in de tussenliggende tijd. Een win/win-situatie 😉
Gelukkig is mijn zoon niet de enige die naar deze klas gaat, en kunnen we met twee andere gezinnen carpoolen. De dochter gaat op dit moment even niet naar de plusklas, maar nu ik zie hoe de middelste er van opknapt en hoe zij langzaamaan steeds depressiever wordt, ga ik dat snel weer regelen.
Ooit rijden er misschien ook taxibusjes naar de plusklas, en wordt dit net zo normaal als het speciaal onderwijs. Kan ik ook ’s ochtends om 8.00 uur mijn kind uitzwaaien en dan door naar mijn werk. Tot die tijd ben ik blij dat ik me dit kan veroorloven en geniet ik maar van de carrot cake…
Heel erg bedankt voor dit artikel. Naar aanleiding daarvan ben ik gaan zoeken en zit mijn 3,5 jarige dochter in een kleuterplusgroep (een keer in de 3 weken). Ze stond in de standby-stand en ging richting de uit-stand maar staat nu weer helemaal “aan” en zit beter in haar vel. Effect is groter dan ik vooraf durfde te hopen.
Wat fijn zeg, om dit te horen! Ik denk soms ook: wat doen ze eigenlijk op zo’n ochtend, heeft dit wel nut? Maar ze komen er toch altijd heel voldaan vandaan. Hopelijk blijft het zo bij jullie!
Hoi Lisette,
Mag ik vragen welke plusklas in Den Haag dit is ?
Dank je wel alvast !
Jazeker, dat is de class for the gifted