Ik ben druk bezig uit mijn comfort zone te treden. Ik heb gehoord dat dit goed is voor je hersenen (iets met enzymen, daarover later meer) en dat niet alleen: ik vond het wel eens tijd worden na zoveel jaar in mijn mama-tuindersvrouw bubbel. Voor alles moet een eerste keer zijn, en ditmaal bezocht ik een voetbalstadion.
Marco Borsato
Nu is het niet helemaal dat ik voor het eerst in een voetbalstadion was. Ik bezocht ooit Marco Borsato in de Kuip, Guus Meeuwis in het Philips stadion en deze zomer weer de Kuip voor de Monster Jam. Gisteren was ik echter in het Cars Jeans Stadion voor een heuse voetbalwedstrijd, en dan nog wel in de Eredivisie: ADO – FC Utrecht.
Dat was natuurlijk niet mijn eigen idee. Mensen die mijn kennen weten dat ik niets met voetbal heb. Man en kinderen idemdito. De middelste zoon kreeg op school echter een vrijkaart voor deze wedstrijd, en ik dacht kom, laten we dat eens doen. Zo geschiedde!
We hadden supergoede plekken en konden het dus goed zien!
Juichen voor ADO
Nu ben ik, als niet-voetbalfanaat, nog net zo ver dat ik weet dat ADO bij den Haag hoort en Utrecht, nou ja, hoort bij Utrecht, dat is logisch. Ik wist verder alleen niet voor wie ik moest zijn. Ik kom iets vaker in den Haag, oké, maar ik heb ook geen hekel aan Utrecht. Met zoon sprak ik af dat we gewoon op goed geluk zouden juichen. Echter, gezeten in vak D op willekeurige stoelen (das wel ideaal. Kun je 6000x van plek verwisselen) keken we eens om ons heen en besloten we dat het verstandig was voor ADO te juichen, gezien het grote groen-gele gehalte in het voetbalstadion en om ons heen.

Het is wonderlijk hoe fanatiek je wordt als je wordt meegesleept in het enthousiasme van publiek om je heen. Binnen tien minuten was ik een schreeuwende supporter, op het hooligan-achtige af. Want wat was dat voor berelul van Utrecht die zomaar ging liggen terwijl er niks aan de hand was? En die goal tegen, dat was ZEKER buitenspel. Het leek me het beste zo hard te roepen dat de grensrechter dat kon horen (de goal werd overigens afgekeurd. Geen dank. Voor iemand die weinig met voetbal heeft best een prestatie). In zo’n voetbalstadion een wedstrijd kijken is toch wezenlijk anders dan op televisie.
Drie doelpunten gemist
Uiteindelijk werd het 5-0 voor ADO. Een bizarre overwinning. Van de vijf doelpunten zag ik er slechts twee, het is toch anders als je constant moet opletten omdat er live nu eenmaal weinig herhaald wordt. Zo zat ik bij het eerste doelpunt in het publiek te zoeken naar bekenden, bij het derde doelpunt (een minuut na de tweede) waren we net plassen en bier halen en bij de laatste (in de 90e minuut) liepen we al buiten, omdat het me veiliger leek om iets voor het einde te vertrekken. Geen slecht idee, omdat de politie buiten al in rijen van 20 stond opgesteld. Gelukkig hebben wij geen ongeregeldheden meegemaakt.
Maar wát een overwinning en wát een sfeer! Ik vond het super om deze legendarische wedstrijd in een heus voetbalstadion mee te maken. En mijn zoon natuurlijk ook. We zijn sinds nu de grootste ADO-fans ever.
En dat niet alleen: ik heb ontdekt dat kijken naar een voetbalwedstrijd helemaal zo gek nog niet is. Ik bedoel: ik begrijp Sylvie en Yolanthe wel. En aangezien zij en ik zoveel overeenkomsten hebben, zit ik vast binnenkort in de skybox!
Geef een reactie