Deze kerstvakantie deed ik een ontdekking waar ik nog even aan moet wennen: mijn dochter is een perfectionist. En dat is, voor mij als loedermoeder, best lastig.
Kerstdiner
Wat was het geval: er moest iets gemaakt worden voor het kerstdiner. Nu kampen andere moeders al jaren met dit probleem, voor ons was het voor het eerst. Wij deden namelijk nooit een kerstdiner op de basisschool. Ik lachte dan ook altijd besmuikt als ik las over alle stress en ‘vroeg naar school om de knakworst of poffertjesspiesjes te kunnen afstrepen’. En alle foto’s van kinderen in smoking met ingevlochten haren. #klaarvoorhetkerstdiner. Best joh.
Maar goed: dit jaar was anders. Er moest iets gemaakt worden voor het kerstdiner in zowel groep 5 (bij de dochter) als in groep 6 (bij de zoon). Dit kwam binnen via de groepsapp, en binnen no-time had ik 7383473902390 enthousiaste appjes ontvangen. Jippie. Blijkbaar zaten andere moeders wél te wachten op een kerstdiner, en hadden ze niets anders te doen dan hier hysterisch over appen. Al snel zag ik aankomen dat er zoveel voedsel gemaakt zou worden, dat de klassenmoeder dit misschien een halt toe ging roepen. En warempel, groep 6 begon al: er was wel genoeg eten zo. Niemand hoefde zich meer aan te melden.
Voor groep 5 werden 15 gerechten gevraagd en zo leerde ik weer dat werken loont: gewoon een dag niet op je telefoon kijken en hop, je bent te laat. Kaassie. Fluitend ging ik de week voor kerst in.
Tot mijn dochter over het kerstdiner hoorde op school. Jantje ging fruitspiesjes maken, Marietje pompoensoep en Fred pakte helemaal uit met bladerdeeghapjes. Maar waarom mocht zij niets maken? Jengelen ging over in hartverscheurend huilen: ‘ik wil ooooooohooook wat maken voor het kerstdineeeeeeheeeer.’
Toetje uit een kookboek
Omdat ik dat gehuil slecht trek, zei ik iets in de trant van: joh, dan maken wij toch ook iets, neem het gewoon mee, er is vast wel iemand die het opeet. Wat ik niet wist: mijn dochter is een perfectionist. En door deze woorden ging ze los. Er moest iets geknutseld worden! Iets moois! Een toetje uit een kookboek, in speciale glaasjes, met glitter en weet ik veel wat nog meer. Er werd een boodschappenlijst gemaakt, een planning, en ik hoefde eigenlijk alleen nog wat geld toe te voegen. Werkelijk, waar haalt het kind het vandaan? Die motivatie?
Nou ja, zo geschiedde, want ik ben ook een ruggengraatloze moeder. Ik kocht benodigdheden, we bakten brownies, kiepten daar vla op, vervolgens weer brownie, en we topten het af met slagroom. Het geheel werd prachtig gearrangeerd in een doos en het kind ging dolblij naar school. Eind goed al goed, zou je zeggen, zeker omdat het nu net leek alsof ik net als al die andere moeders heel actief was geweest.
Traktatie en boekbespreking
Inmiddels is ze al aan het nadenken over haar traktatie in maart. Het schijnt een culinair hoogstandje te moeten worden. Maar het moet gezegd worden: ze houdt vol, en het wordt ook echt zoals ze hoopt. Een doorzetter is ze. Hetzelfde geldt voor haar boekbespreking, die ze in de kerstvakantie alvast wilde maken (die boekbespreking is 4 februari!) en tot in den treuren oefent.
Dus: mijn dochter is een perfectionist. Met een loedermoeder. Arm kind…
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Geef een reactie