In het kader van de dag van de geboorte, en om aandacht te vragen voor Strong Babies, deel ik mijn bevallingsverhaal opnieuw. Wil je meer informatie over Strong Babies en helpen babysterfte en vroeggeboorte terug te dringen? Kijk dan op www.strongbabies.nl
Je zag hem misschien al aankomen, maar na het maandenlang delen van mijn zwangerschapsdagboek moest er een ontknoping komen. En wel in de vorm van een bevalling. Die bevalling volgde vrij rap na mijn laatste update aan jullie, vandaar deze extra editie. Ik zal mijn bevallingsverhaal delen zónder de ranzige details, die details zijn bij mij op te vragen voor collega’s en andere vakidioten. Het gaat nu vooral om hoe ik het ervaren heb. Het is alweer meer dan een decennium geleden dus, maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Dat het geen snelle stortbevalling is geweest zul je zien aan het feit dat ik er 2500 woorden aan heb kunnen besteden. Duurt het je te lang, voel je dan vrij om naar beneden te scrollen en alleen de ontknoping te lezen…
Dinsdag 3 juli 2007: de dag van de bevalling
Als we op maandag 2 juli in bed liggen, lukt het me niet om te slapen. Ik heb steeds buikkrampen. Ze komen regelmatig, en ik besluit eens te gaan klokken. Om de tien minuten. Ik probeer te gaan slapen, maar dit lukt niet. Om 1.00 uur beslis ik: dit zijn weeën! Ze voelen als een soort darmkrampen, alsof je heel veel chili hebt gegeten. Ze komen nu om de 5 minuten en ik kan niet eer blijven liggen.
Ik verhuis naar de huiskamer, in mijn hoekje op de bank met een kop thee. Nu geen frambozenbladthee. Ik moet telkens plassen, en vriendlief komt kijken wat ik aan het doen ben. Hij gaat snel weer slapen, heel verstandig, nu kan het nog! De weeën komen heel regelmatig, om de 5 minuten, en duren bijna een minuut. Het is nog goed te doen. In de loop van de nacht zwakken ze wat af, maar niet genoeg om te kunnen slapen.
Friends
Ik kijk twee van de afleveringen van Friends die ik heb opgenomen, dan is er weer een uur voorbij. Ik bedenk dat ik het fijn vind dat ik weet wat me allemaal te wachten staat, ik ben niet bang voor wat er gaat komen. Het gaat nu prima, en ik vind het wel lekker, zo in mijn eentje op de bank hier in de nacht.
Om 6.15 uur komt vriendlief uit bed. Ik heb inmiddels al even in bad gelegen. De weeën komen nog steeds om de 5 minuten, en zijn best pittig. Ik vind de pauzes alleen nog te lang, het moet nu wel een beetje gaan doorzetten. Ik probeer de krant nog te lezen tussen de weeën door, maar dit lukt al niet meer. Vriend gaat werken (dat moet van mij, hij werkt tenslotte aan huis) en ik ga onder de douche. Onder de douche komen de weeën wat sneller. Ik heb een krukje waar ik op kan zitten onder de douche, dat is wel fijn.
Ik bel mijn vriendin J. op, die bij de bevalling zal zijn. Ze is er om 9.00 uur. Als ik onder de douche vandaan kom zakken de weeën weer wat af, en later komen ze weer om de 5 minuten. Het zijn echt weeën, maar het is niet voldoende om de verloskundige te bellen. Tussendoor komt er nog iemand van de kassenbouw vragen of de auto’s verzet kunnen worden. Ik spring uit mijn vel: oprotten, ik ben aan het bevallen! Zo kan ik me natuurlijk niet concentreren!
Verloskundige
Om 11.00 uur, als ik steeds weeën om de 4 minuten heb, bel ik toch de verloskundige. E. heeft dienst, dat hoopte ik al! Ik bel uiteraard zelf en geef een samenvatting van de situatie. Alsof ik het niet over mezelf heb maar over een cliënt. Ze vraagt of ze direct moet komen of eerst nog een kraamvisite kan doen. Tuurlijk, zo rap gaat het hier niet.
Om 12.30 uur is ze er, en ik heb 2-3 cm. Dat had ik wel een beetje verwacht, al hoopte ik natuurlijk op meer. Het is geen tegenvaller maar ik hoop wel dat het nu echt door gaat zetten. Ik vraag of de verloskundige een beetje kan strippen, het hoofd van de baby is nog steeds niet goed ingedaald dus het is te vroeg om de vliezen te breken. Het strippen voel ik nauwelijks. De verloskundige belooft om 16.00 uur terug te komen. Dat vind ik een fijn idee!
Ik breng de tijd vooral door in bad en onder de douche. Omdat ze toch aardig heeft gestript wordt het nu een stuk pittiger en de pauzes worden korter. Ik heb beenweeën, en ik vind ze heel lastig op te vangen. Het warme water helpt wel iets, maar onder de douche kan ik niet goed blijven staan tijdens een wee, en zitten is ook lastig.
Boterham
Vriendin J. zit bij me in de badkamer. Omdat we verwachten dat er wel weer iemand langs zal komen heeft ze de bel uitgezet. Ik had honger dus heb anderhalve boterham met vlokken op, maar eigenlijk zit die me nu al behoorlijk dwars. Die zal er straks wel weer uitkomen.
De beenweeën worden steeds heviger, dit doet veel meer pijn dan de pijn in mijn rug en buik. Hoe zou dat toch komen? Ik besluit dat ik daar een keer onderzoek naar moet doen. En dat ik dit nooit meer doe, de volgende baby gaan we adopteren. Vriend loopt heen en weer tussen huis en tuin, prima, hij weet ook niet zo goed wat hij moet doen. De verloskundige belt om 16.00 uur dat ze een halfuur later is. Jemig, dat is irritant!! Ik keek echt uit naar die 16.00 uur. Wat een tegenvaller zeg! Die onthoud ik voor als ik zelf verloskundige ben. Ik ben wel blij dat ik niet in het ziekenhuis ben maar gewoon in mijn eigen bad en bed.
Om 16.30 uur heb ik 5 cm ontsluiting. Vordering dus. Ook is het hoofdje iets dieper gekomen, en de vliezen worden gebroken. Mooi, nu gaan we doorzetten, dat moet wel! Gelukkig is het vruchtwater helder. Vriendlief is ook weer thuis, hij gaat boven douchen, zodat ik weer in bad kan. Op bed vind ik echt vreselijk, ik kan daar geen kant op. J. en de verloskundige gaan de slaapkamer klaarmaken, hoor ik vanuit bad.
Psychologische druk
Ik hoor dat de verloskundige haar spullen gaat klaarzetten. Nu al? Ik heb pas 5 cm! Op de nacontrole zal ze me vertellen dat dit vooral psychologisch bedoeld was. Ik denk ondertussen alleen maar: wat zonde van al die spullen, straks belt er iemand anders met persdrang en dan moet je alles weer opruimen.
Op een gegeven moment kan ik alleen nog maar springen onder de douche, zo’n last heb ik van mijn benen. Ik vraag me af waarom niemand iets doet. Aan de andere kant, wat zouden ze moeten doen? Maar wat doet dit een pijn! Waarom heeft niemand me gewaarschuwd! Ik meld dat we het bij één kind houden en dat ik snap nu dat mensen een keizersnee willen. En een ruggenprik. Om 18.30 word ik weer getoucheerd, ik kijk ernaar uit, hopelijk is het dan lekker opgeschoten.
Maar helaas. Ik heb nog steeds 5 cm. Er is zelfs nagenoeg niets gebeurd. Doe ik hiervoor al die moeite? Dat valt tegen zeg! Ik trek het nu serieus niet meer, ik ben al vanaf 23.00 uur gisteravond bezig, en ben nog niet eens op de helft. Nog 5 cm te gaan, dan nog 1,5 uur persen… ik had dit nooit verwacht van mezelf, maar ik wil pijnstilling. We gaan NU naar het ziekenhuis. Ondertussen kan ik wel janken, wat ben ik nou voor mietje. Ik kan niet eens bevallen zonder medicijnen!
Ruggenprik
Ik vind het wel even fijn om naar buiten te gaan, het blijkt mooi weer te zijn. Al moet ik af en toe even stilstaan om een wee op te vangen. Ik ga bij de verloskundige in de auto, vriendlief sluit nog even het bedrijf af en voert de konijnen. Dit gaat waarschijnlijk nog wel uren duren, we hebben geen haast. Vriendin J. gaat met mij achterin de auto van de verloskundige. Ik bereid me voor op een ruggenprik, katheter, weeën opwekkers en de hele rataplan. Ja, zo gaat dat nou eenmaal, ik weet er alles van. Ondertussen heeft E. een cliënt op de speaker die belt met een vraag over bandenpijn. J. en ik grijnzen naar elkaar: die hadden wij ook kunnen beantwoorden als student verloskundigen! Gelukkig komt er geen wee en kan ze rustig haar gesprek afmaken.
Pas halverwege de weg naar het ziekenhuis krijg ik weer een wee, dat was een lange pauze, zeg! Wel even lekker hoor. Zo rechtop is het wel goed op te vangen. We zijn heel snel in het ziekenhuis, ik word in een rolstoel gezet en naar boven gereden. Zelf hoef ik niets te doen, alles wordt voor me geregeld. Ik heb het nauwelijks door, de weeën komen nu weer sneller op elkaar. ‘verloskamer 2’ hoor ik de verpleegkundige zeggen, en ik denk nog: ah, is dat die kleine kamer? Maar eigenlijk maakt het me niets uit.
Pethidine
Ik word aan het CTG gelegd. Tijdens de wee voel ik druk, ik vertel het aan de verloskundige en ze besluit nog een keer te toucheren. Het voelt nu heel anders namelijk, die weeën. Ik heb nu 6 cm, maar het hoofdje is een stuk dieper gekomen, vandaar het andere gevoel. Ik begin over pethidine, dit is minder ingrijpend dan een ruggenprik. Zou dat niet beter zijn in mijn situatie? E. gaat overleggen met de arts.
De indaling is ook te zien op het CTG: de hartslag van de baby loopt na de weeën steeds terug. Ik weet dat ik met zo’n slecht CTG nooit pijnstilling ga krijgen, J. is dit met me eens. Verder heb ik pittige weeën maar die zie je nauwelijks op het CTG. Als ze nou maar niet denken dat ik me aanstel! E. is streng: de artsen weten heus ook wel dat je die weeën niet altijd ziet bij een uitwendig CTG, dus ik moet me niet zo druk maken.
Beenweeën
Ik zit nu rechtop in het ziekenhuisbed. De beenweeën zijn nog steeds pijnlijk, maar het is wel beter te doen dan thuis. Misschien omdat de baby dieper is gekomen? Ik vraag om een kruik voor in mijn rug, ik wijs J. gelijk even waar alles ligt. Ik ben hier tenslotte bekend van mijn stages. Als de verloskundige van het ziekenhuis weer komt toucheren, na 30 minuten aan het CTG, heb ik al aardig wat drukgevoel. Ik heb ook 8 centimeter! Wat een verandering ineens! Het hoofd ligt weer dieper, daarom is het CTG ook nog zo slecht. Ik vraag of het hoofdje van de baby goed ligt, want ik heb al drukgevoel. Ligt het achterhoofd wel voor? Dit is het geval, en het gaat dus ineens hard.
De verloskundige van het ziekenhuis zegt dat ik waarschijnlijk geen pijnstilling meer kan krijgen, omdat ik er al bijna ben. Aan de andere kant kan het natuurlijk ook nog uren duren. Ik mag dus nog steeds kiezen voor een ruggenprik, het is aan mij. Mijn eigen verloskundige heeft er telefonisch op gestaan dat ik een ruggenprik krijg als ik dit per se wil. Tof zeg!
Ik besluit toch te bedanken hiervoor, het voelt nu heel anders en gaat sneller, dit trek ik wel. Dan liever geen ruggenprik… Nu ben ik niet meer medisch, mijn eigen verloskundige wordt dus weer gebeld, zij zal de bevalling komen doen in het ziekenhuis. Want om nou weer naar huis te gaan is ook zo wat… ik roep wel dat ze direct moet komen, want ik voel dat het nu snel gaat.
Persdrang
Niet veel later heb ik flinke persdrang. Wat grappig om mee te maken, ik zie mijn hele buik samentrekken en kan het echt niet tegenhouden. Dus dit is reflectoire persdrang! Leerzaam zeg. De verloskundige is er nog niet, en ik probeer het zoveel mogelijk weg te zuchten. Hoe dieper het kind komt, hoe beter. Na een paar weeën houd ik het echt niet meer en stuur J. naar de gang om iemand te halen. De verloskundige komt er net aan, en ik heb 10 cm. Ik mag dus gaan persen. Eindelijk!!
Na twee weeën loopt de hartslag van de baby weer terug. Hij is natuurlijk met een noodvaart door dat bekken aan het komen, logisch. Ik moet de weeën wegzuchten op mijn zij, het lukt maar nauwelijks. Ik weet dat ik rustig moet ademen. Gelukkig trekt het snel weer bij. Vriend ondersteunt ondertussen mijn hoofd, hij kan niet zo goed tegen bloed dus het hoofdeind is de beste plek voor hem.
De hartslag blijft dippen na elke wee, maar het hoofdje is al zichtbaar. Het gaat gewoon supersnel. Ik weet dat ik rustig moet ademen en dit lukt me heel goed. Ik weet ook dat, als de hartslag zo blijft, ze een knip gaan zetten of een vacuümpomp gaan halen. Daarom probeer ik uit alle macht rustig aan te doen om het kindje te sparen. En oké, mijn onderkant, want op een knip zit ik ook niet echt te wachten.
Ondertussen deel ik overigens de lakens uit: ik vertel wie een washand moet pakken voor mijn gezicht en hoe lang ik al bezig ben en wat ze in het systeem moeten schrijven. Tja, over vakidioten gesproken…
En dan wordt, om 21.06, onze mooie zoon geboren!! Wow, wat een ontlading zeg! Zonder medische ingrepen en zonder knip.
Hij huilt direct goed door en is mooi roze. Hij ligt op mijn buik en de pijn is weg. Wow, dat cliché klopt dus echt! Ik check nog even of het echt een jongen is, wat gelukkig zo blijkt te zijn. Vriend knipt de navelstreng door en J. gaat de kleine wegen. 3250 gram, een mooi gewicht. Dit had ze ook geschat trouwens, zij wordt vast een goede verloskundige! (noot van de redactie: klopt)
Ik verlies ondertussen wat bloed, dus ik krijg een prik in mijn been voor de placenta. Aaauuuuuwww, die benen waren nog erg gevoelig door die beenweeën. Dat wordt vast spierpijn morgen. Sowieso wel, ben ik bang. De placenta komt gelukkig snel en het bloeden stopt. Ik moet helaas wel gehecht, maar het is maar heel weinig.
Ondertussen ligt de kleine man in de armen van papa. Hij is heel alert, en ligt vragend te kijken. Wat een schatje! Ze hebben direct hele gesprekken, nou ja, vriend praat en het kind luistert. Geweldig, dit! We bellen de familie en ik moet gaan douchen. Ik besluit dat ik direct weer naar huis wil, ik blijf hier geen seconde langer. Straks moet ik op een zaal met andere mensen en baby’s en dan de wc delen… Brrrr!!
Weer thuis
En zo zijn we om 23.00 uur weer thuis. Precies 24 uur na het begin van de bevalling. Compleet met baby en stralend van geluk. En, nou ja, een ietsie pietsie moe. De familie komt langs en we drinken champagne, want ach, ik mag morgen toch uitslapen. Toch? De kleine heeft al gedronken bij mij en is vredig in slaap gevallen.
Veertien jaar is er inmiddels voorbij gevlogen sinds deze bijzondere dag! Veertien jaar waarin hij opgroeide, we van alles meemaakten, nog meer baby’s kregen, ik een hoop baby’s ter wereld hielp en we veertien keer zijn verjaardag vierden. Inmiddels heeft hij een boot, sleutelt hij aan brommers en zit hij op de middelbare school. Het cliché is waar: het gaat veel te hard allemaal. Maar ook: het wordt alleen maar leuker.
Lees alle delen van mijn zwangerschapsdagboek:
- Zwangerschapsdagboek #1: 10 weken en 3 dagen
- Zwangerschapsdagboek #2: op bezoek bij de tweeling en het hartje luisteren
- Zwangerschapsdagboek #3: de 13e week: avondje oppassen
- Zwangerschapsdagboek #4: shoppen voor de babyuitzet en op zoek naar een kinderdagverblijf
- Zwangerschapsdagboek #5: klussen in het nieuwe huis en de babykamer is er!
- Zwangerschapsdagboek #6: we luisteren het hartje en ik voel de baby bewegen!
- Zwangerschapsdagboek #7: het geslacht is bekend!!!
- Zwangerschapsdagboek #8: 18 weken, de hormonen slaan toe
- Zwangerschapsdagboek deel #9: ik haat de klusjesmannen, de wieg is af en het werken wordt zwaar
- Zwangerschapsdagboek deel 10: de 20 weken echo valt tegen…
- Zwangerschapsdagboek deel #11: op de helft van de zwangerschap!
- Zwangerschapsdagboek deel #12: stage op de couveuseafdeling en een extra echo
- Zwangerschapsdagboek deel #13: verhuizen en de stage is nutteloos
- Zwangerschapsdagboek deel #14: de babykamer is ingericht!
- Zwangerschapsdagboek deel 15: een dikke buik maar geen dikke baby
- Zwangerschapsdagboek deel 16: drie bevallingen
- Zwangerschapsdagboek deel 17: stage in den Haag en stuitligging
- Zwangerschapsdagboek deel 18: de kinderwagen is binnen en de buik zit in de weg
- Zwangerschapsdagboek deel 19: de baby in stuitligging en oefenen op de baarkruk
- Zwangerschapsdagboek deel 20: verlof is saai en de baby blijft een draaikont
- Zwangerschapsdagboek deel 21: nesteldrang en een zeil in bed
- Zwangerschapsdagboek deel 22: 38 weken zwanger, en het is een rommeltje
- Zwangerschapsdagboek 23: verveling aan het einde van de zwangerschap
- Zwangerschapsdagboek deel 24: de uitgerekende datum!
- Zwangerschapsdagboek extra editie: de ontknoping ofwel bevalling!!
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Ik kon mijn dag zo invullen. Mijn 30ste verjaardag. Hoogzwanger. Mijn laatste verjaardag zonder baby. Ze bleef nog 2 weken zitten. Die dag en de dag ervoor weet ik ook nog precies….
Gefeliciteerd! 10 jaar mama! Wat een mijlpaal