Mijn auto is een vuilnisbak op wielen

‘In de auto van mijn vader mogen we niet eten. Want dan komen er kruimels in’ vertelt het vriendinnetje van mijn zoon. Ik kijk haar verbaasd aan via mijn achteruitkijkspiegel. De kinderen zitten achterin met iets te eten in hun handen en iets in hun mond. Lekker rustig, als ze kauwen in plaats van kletsen. Maar deze doet het dus tegelijk. Zó verbaasd dat ze in mijn auto mag eten.

‘Waar moet ik het papiertje laten?’ vraagt ze even later. ‘Gooi maar op de grond, dat mag bij ons!’ Roept mijn zoon stoer. Ze kijkt me vragend aan. ik haal mijn schouders op. Ik heb geen prullenbak in mijn auto. Ja, een asbakje, maar die zit na 2 kruimels al vol. Flikker maar op de grond, we parkeren de auto altijd direct naast de kliko. Kunnen we alles er gelijk in gooien.

Alleen dat laatste, daar gaat het meestal mis. We komen thuis, kinderen rennen joelend, schreeuwend of ruziënd de auto uit, mama volgt met zes tassen, drie drinkbekers en hannesend met sleutels, soms met een slapend kind op de heup, en die rommel, tja, die ligt daar best.

Plakkerig

Ik zou natuurlijk kunnen vertellen dat het allemaal droge rommel is. Papiertjes enzo. Plastic verpakkingen die je zo opruimt. Maar nee. Er liggen ook broodkorsten in allerlei stadia van verrotting, kruimels, snoepjes, kleding, zonnebrillen, ijsschrappers, parkeerkaarten (waarom maken ze die blauwe parkeerschijven zo dun? Ze verdwijnen overal tussen en dan koop ik weer nieuwe) bonnetjes, parkeerkaartjes die je nu met die kentekenherkenning wel moet trekken maar niet meer terug mag geven, haarspeldjes en elastiekjes, kanjerkaarten, schoolopdrachten, oortjes van de telefoons, oude cd’s, nieuwe cd’s, boeken van de bieb…

Nou ja, dat dus. En dan het liefst door elkaar en aan elkaar geplakt. Want om een duistere reden is ook altijd alles plakkerig in een auto. Mocht je dan een soort van opruimwoede hebben, met één hand want andere hand heeft slapende/dwarse/huilende kleuter vast, dan kun je nóg niets weggooien. Aan iets onmisbaars zit altijd iets goors geplakt.

Ik heb zelfs de kinderen een keer kibbeling in de auto laten eten, omdat ik haast had. Ze waren toen nog best wel klein. Geen succes, de auto heeft wekenlang naar vis gestonken. Dat doe ik niet meer, dus ergens is er hoop voor mij. We gaan vooruit.

Door de wasstraat

Vandaag besloot ik dat het genoeg was. Het houdt niet op, niet vanzelf. Heel lang gebeurde dat wel. Had man in het weekend tijd, ging hij mijn auto wassen en stofzuigen. Dat vond hij leuk en hij is gewoon iets netter dan ik. Maar om één of andere reden (iets met dweilen met de kraan open) is hij daarmee gestopt. Toen ik voor de zoveelste keer iets aan mijn handen had plakken toen ik mijn zonnebril zocht besloot ik het goede te doen. Ik ging de auto wassen en opruimen.

De buitenkant zag er door de pekel, modder en vogelstront al helemaal niet uit. Een stationcar zelf wassen vind ik wel erg veel werk, dus ik reed eerst een rondje door de wasstraat. Altijd een leuke belevenis, ook voor de kids, al begonnen die halverwege te gillen dat ze het eng vonden. En het is niet alsof je eruit kunt ofzo. Maar goed, ze overleefden het.

De eendenstront op de motorkap overleefde de wasbeurt helaas ook. Had ik een duurder programma moeten nemen? Nou ja, toch maar even aan de slag met emmer en spons. In de wasstraat grapte ik nog dat mijn kids de ramen wel even open konden doen, als ze wilden dat de binnenkant ook schoon zou worden. Zó jammer dat ze altijd alles letterlijk nemen..

Stoeltjes eruit

Maar goed, het dashboard was (Jammergenoeg? Gelukkig?) niet geraakt door de waterstraal en moest alsnog met een sopje, dus kon de eendenstront ook gelijk. Ik zette de hulptroepen in, want hé, altijd leuk om ergens een gezinsgebeuren van te maken. Dat is gezellig en scheelt tijd. En zo leren zij wél schoonmaken. Zoonlief ging met de stofzuiger aan de slag en dochter meteen doekje. Dochter kwam op het lumineuze idee om de stoeltjes uit de auto te halen. Had ik zelf kunnen bedenken, want hiermee hadden we kortgeleden nog een akkefietje.

Twee bloggers durfden het aan om mee te rijden naar de uitreiking van de Loedermoeder awards in Zeewolde. Gezellig, natuurlijk! Ik verontschuldigde me voor de rommel in de auto. Kinderen, je weet wel. Ze knikten begrijpend. Vol verwachting kwamen we aan bij de feestlocatie. Iedereen in sjieke, nette kleding, helemaal leuk! Totdat ik één van mijn meeliftende loedermoeders van de achterkant zag. Wat zat daar op haar kont?!?

Ze had achterin mijn auto gezeten, daarom had ik het kinderstoeltje eruit gehaald. Maar wat gebeurt er als kinderen koekies eten in hun autostoel en knoeien? Juist, al die kruimels verdwijnen ónder het stoeltje. Dus als het stoeltje eruit is… Er bleken resten sultana, kruidnoot en nog wat ondefinieerbare kruimels en plakkaten op haar rok te zitten. Zoals altijd maakten we er maar een blogmomentje van, de foto’s kun je hier vinden. Enkele minuten later nam ik de loedermoeder award in ontvangst.

Yoghurt

Dus, stoeltjes eruit, en inderdaad, er lagen nog steeds gedeeltelijke kruidnoten. Gelukkig kwamen we met stofzuiger en allesreiniger een eind. Eén ding lukte niet: de yoghurt van de stoelen af krijgen. Yoghurt? Jaja. Toen we laatst in de stad liepen lag er voor de deur van de supermarkt een grote witte plas. De eerste ingeving van een zesjarige is uiteraard: banjer er doorheen. Zijn laarzen wit, en later ook de auto. Er had zeker iemand een pak yoghurt laten vallen, shit happens.

Maar nu, weken later, wordt het toch tijd die yoghurtvlekken te verwijderen. Helaas gaan ze er niet af met allesreiniger. De fles Cif erbij dan maar. Hmm, ook geen effect. Wat een rare, hardnekkige yoghurt! Dat zou je toch van een leren stoel moeten kunnen poetsen? En dan, minuten later, valt het kwartje. Misschien is de yoghurt geen yoghurt? Maar latex? Dat verklaart dat het niet weg te poetsen is met water en sop. En dat het zo blijft zitten.

En dan moet man toch weer aangerukt worden. Want die weet waar de terpentine staat. Ach, hij zal toch wel verbaasd zijn, en blij verrast, want de auto is toch al 80% schoner dan dat hij was. En nu afwachten hoe lang het duurt…

• Over
• Laatste berichten

Volg mij

Lisette

Blogger bij Lisette Schrijft

Lisette (39) is de oprichter van Lisette Schrijft. Naast stukjesschrijfster is ze alleenstaande moeder van drie kids van 16, 13 en 11, echoscopiste en voormalig tuindersvrouw. Check ook Lisette Schrijft op social media om op de hoogte te blijven!

Volg mij

Laatste berichten van Lisette (alles zien)

• De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
• Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
• Een rare, roerige week! - 15/07/2024