Er is er één jarig
‘Er is er één jarig, hoera…´ Wat? Weer een? Nu al? Badend in het zweet schrik ik wakker. Gelukkig, het was maar een droom. Alhoewel… Ik kijk even op mijn kalender en tot mijn schrik ontdek ik dat het alweer bijna zover is. De verjaardag-estafette gaat weer van start, het hoera-hoera seizoen breekt weer aan, de slingers moeten weer uit de mottenballen.
Terwijl heel Nederland, waaronder Lisette ook, bijkomt van de vakantie en met frisse tegenzin de oude lijstjes met goede voornemens weer afstoft rijden wij nog wat verdwaasd rond met de hele achterbak van de auto ramvol kampeerspullen.
Tot een half uur geleden stonden de koffers nog – met gewassen kleding, dat wel- in de woonkamer te wachten om uitgeruimd te worden. Zijn wij gisteravond teruggekomen dan? Nee, wij verkeren nog even een dikke week in de ontkenningsfase. We willen nog even niet denken aan al de hieperdepieps en hoeras.
Is het zo erg ? Verjaardagen zijn toch gezellig en leuk? Tuurlijk, tuurlijk, maar zoals ik net al aanhaalde, wij rijden nog weken rond met de luchtbedden, plastic servies en kratten vol reserve voedsel in de auto. Wij zijn niet zo van de organisatie. En laten verjaardagen nou nét graag een beetje voorbereiding nodig hebben.
Nu de oudste voor de zestiende keer gaat verjaren binnenkort ( en de jongste zes dagen later voor de tweede keer) zou je zeggen dat de stress wat minder zou moeten zijn. Dat we ervaringsdeskundigen zijn. Schade en schande waren er inderdaad vaak bij betrokken, dat klopt. Maar we zijn er nog niet wijzer van geworden.
Hét cadeau
Als kind gewoon is dit het belangrijkste van de hele dag. Wat krijg ik van mijn ouders? Is het evenveel waard als wat mijn broertje/zusje kreeg en weet ik wel zeker wat ik wil? Hier kan ik weken over wikken en wegen en mijn kind proberen te beïnvloeden om dan alsnog twee dagen voor de deadline snel online iets te bestellen. Stress over de levertijd en geen tijd om het cadeau in elkaar te zetten is het gevolg.
Is dat erg? Ja, wel als er onderdelen van de driewieler missen of de treinbaan van Thomas een stuk rails mist. En wat denk je van een compleet cadeau en geen batterijen??
De taart
Als wij het verjaardagseizoen na 11 februari weer sluiten durf ik weer op al die leuke sites met zelfgemaakte taarten rond te neuzen. Prachtig! Ik neem mij weer stellig voor om voor de eerstvolgende kinderverjaardag ook eindelijk eens mee te doen en een gepersonaliseerde taart te bestellen.(Ja, je dacht toch niet ook maar één moment dat ik zou gaan zeggen: maken?)
Jep, het is heus en echt: alle vier mijn kinderen hebben nog nooit een fototaart gekregen. Diepe schaamte bekruipt mij nu ik dit zo typ. Er is zelfs een dieptepunt geweest waarbij de voorbereidingen zo vreselijk slecht waren dat er alleen nog maar gebak met 35% korting stickers te koop was. (Na zessen op een zaterdagavond).
Lees en kijk hier hoe Lisette een heuse frozentaart bakt, Heel Holland Bakt is er niets bij
De hapjes
Hiervoor geldt eigenlijk hetzelfde als bij de taart. Het hele jaar zie ik lekkere en aparte hapjes en drankjes voor verjaardagen en neem mij voor ook eens origineel uit de hoek te komen.
Realiteit: wederom doen wij op de ochtend zelf nog snel de boodschappen – de eerste visite appt dat ze al voor de deur staan- en knallen het karretje vol met zakken naturel en paprika chips en pakjes sap voor de jeugd. Zucht.
De aankleding
Je voelt de bui al hangen natuurlijk. Inderdaad, geen thematische decoraties hier in huis. Ik bewaar de slingers van voorgaande jaren, niet uit geldgebrek maar zelfkennis. Zo voorkom ik ’s ochtends teleurgestelde koppies bij het betreden van de woonkamer. En ach, als ze klein zijn kunnen roze bloemenslingers ook voor jongens toch?
Kaarsjes op de taart lukt uiteindelijk ook altijd. Ik heb er nog nooit een waxinelichtje op hoeven zetten. Oké, ik geeft toe dat er een keer was dat de visite nog snel kaarsjes voor mij heeft meegenomen. En de “vijf” op zoons taart was onderdeel van de “15” van andere zoon.
Dranken
Na vijf uur non-stop met de koffiepot in de rondte te hebben gerend mag ik het van mezelf. Wat? Een drankje. Een alcoholisch drankje welteverstaan. Rond de klok van drie zit het grootste deel van de kinderverjaardag er op, tril je van de extra cafeïne en begint je hoofd langzaam te bonken door alle, net iets te luidruchtige, spelende kinderen.
Het helpt ook tegen de kater van de voorgaande avond toen je maar een extra biertje nam om het ballonnen opblazen en slingers ophangen nog even uit te stellen.
Avondeten
Ik zie steeds vaker dat men op verjaardagen ook mag blijven eten. Lekkere sateetjes, soep of koude pastasalades staan al voorbereid in de koelkast. Hier trek ik mijn grens. Over die taart en ovenhapjes wil ik best nadenken en mij schamen. Maar als mensen zogenaamd als grapje gaan vragen wat we eten ben ik stellig. Hier begin ik niet aan. Ben ik nu een ongezellige mopperkont? Vast. Jammer dan.
En als dan de kinderen in bed liggen en de vaatwasser voor de tiende keer die dag draait plof ik neer op de bank, uitgeteld. Het allerbelangrijkste is om nu niet uit te gaan rekenen wanneer de volgende jarig is.
Ik laat even de boel de boel, en de verjaardagen voor wat ze zijn.Net zo lang tot de buren mij opeens feliciteren en ik verbaasd zeg dat er niemand jarig is, waarna de buurman/buurvrouw vervolgens vraagt waarom er dan slingers hangen. Iedere keer weer. Mijn enige goede voornemen na de vakantie: verjaardag slingers de dag ná de verjaardag direct verwijderen. Moet lukken toch?
Noot van Lisette: nu je het zegt, Maartje, bij ons hangen de slingers ook nog. Je ziet het op een gegeven moment niet meer hè? Ach, het was pas op 26 juli, die laatste verjaardag. Nu deed ik net alsof ik ze speciaal had laten hangen voor de verjaardag van mijn man…
Meer blogs van gastblogger Maartje:
Verloedering: hoe een moeder eindelijk uit de kast komt als loedermoeder
Lieve Loedermoeders, ik heb een bekende BFF nodig
Best wel dwaas geklep. Kijk hier nog eens naar:
“Jep, het is heus en echt: alle vier mijn kinderen hebben nog nooit een fototaart gekregen. Diepe schaamte bekruipt mij nu ik dit zo typ. ” Dat is toch net zo’n vierkante onzin als die vierkante taarten met complete tafereeltjes of foto’s erop.
Beste Stella, ik kan alleen maar antwoorden met: ja.
Maar dat kan ook komen door het jaarlijkse uitje naar de kermisfeesttent waar ik nu nog de naweeen van moet ondervinden.
(Enne, nog even navraag gedaan bij enkele kinderen: ze lusten die taarten geeneens )
Het is het op hol slaan. Moeten evenaren of zelfs beter moeten zijn/doen dan je bij anderen zag. Maar dan gaat het over het randgebeuren, niet over het inhoudelijke.
Ik ben helaas wel opgegroeid in een omgeving waar gekeken werd of de taartpunten etc. wel exact even groot waren. Dat ging me al snel de keel uithangen. Het hinderlijke is, dat het vooral van mijn moeder kwam. Als zij zei, dat dat de punten precies even groot waren, gingen wij kijken en vergelijken en zagen dat het niet zo was. En zij maakte ervan, dat wij er een punt van maakten dat de punten niet exact even groot waren… Jammer genoeg waren er inderdaad een paar die daar een punt van gingen maken.