Gisteravond was het dan eindelijk zover: de finale van Liora’s Maestro. Ruim 1,5 jaar na de geplande finale, die niet door kon gaan wegens Corona. Even dachten we ook dat het nooit meer zou gebeuren, maar ineens was daar dit voorjaar een berichtje: we gaan de baton weer oppakken! Zoals jullie misschien nog weten van de vorige keer was ik één van de finalisten, en moest ik dus weer aan de bak. Ik stofte mijn partituren af, diepte mijn baton op uit een la en ging aan de slag. Oefenen!
Drie muziekstukken instuderen
Voor de finale van Liora’s Maestro moesten alle finalisten drie muziekstukken instuderen om te dirigeren. Een klassiek nummer, een Hollandse meezinger en een stuk met zangeres Maghen Hilgersum. Voor mij waren dat het klassieke stuk Ammerland van Jacob de Haan, Don’t cry for me Argentina en het Kleine Café aan de Haven. Me op het lijf geschreven natuurlijk, vooral die laatste! Vanaf juni zijn we het repeteren weer op gaan pakken, na dus een kleine onderbreking van ruim een jaar. Gelukkig is dirigeren net als fietsen: je verleert het niet. Maar je hebt wel een paar jaar nodig voordat je het goed kunt. Met een stoomcursus van Adrie, de oud-dirigent van dit orkest, kregen we het toch aardig onder de knie. We oefenden een paar keer met het orkest en soms zelfs met de zangeres erbij. Dat was spannend, maar ging steeds beter. Ik kreeg er ook steeds meer gevoel bij én het orkest begon naar me te luisteren. Hoe heerlijk!
Spannend
En toen was het ineens 6 november, de dag van de finale van Liora’s Maestro. Ik had natuurlijk nogal een rare week met de sleutel van mijn nieuwe huis en de verbouwing die op 1 november begon, dus de laatste weken had ik geen tijd om me druk te maken. Maar toen het eenmaal 6 november was, werd het toch wel spannend! Ga er maar staan, voor een orkest van 55 man, een kerk met 350 toeschouwers, 6 camera’s van de WOS en een vierkoppige kritische jury. Iets doen waarvan je eigenlijk weet dat je het niet kan, omdat je er normaalgesproken zes jaar voor moet studeren. Dus dat. Gelukkig had ik wel alle vertrouwen in mijn stukken. We hadden goed geoefend en ik had echt het idee dat het wel moest gaan lukken. En ja, dat laatste uur voordat de show begint… Dat is gewoon killing, haha!

Op het podium
Eenmaal op het podium, waren voor mij de zenuwen wel weg. Superleuk om zo’n enthousiast publiek te hebben, en ik kreeg er helemaal zin in! Gelukkig hoefde ik niet als eerste, maar pas als derde. Zo konden we allemaal even in de stemming komen. Eigenlijk was bij het eerste nummer de zaal al los, want Dj Bombastic zette een fantastisch nummer neer met Palladio. Die sfeer bleef bij alle nummers! Ik begon met Ammerland, het klassieke stuk. Dat ging eigenlijk al hartstikke lekker. Mijn volgende stuk was Don’t cry for me Argentina, met de zangeres. Hier was ik wel een beetje zenuwachtig voor, omdat dit best moeilijk was. Gelukkig ging het echt supergoed! Ik heb met oefenen weleens gehad dat ik met het orkest twee maten achter de zangeres aanhobbelde, dus dat was natuurlijk mijn angst. Niet nodig want inmiddels waren we zo goed op elkaar ingespeeld (oké, de zangeres en het orkest vooral) dat het helemaal lekker liep.
Puntentelling
Na elk optreden kregen we punten. Alleen in de laatste ronde werden de punten niet bekend gemaakt, waardoor het spannend bleef tot het einde. Ik had al in de gaten dat DJ Bombastic mijn grote concurrent was, na ronde twee stond hij een aantal punten voor mij en hij deed het gewoon supergoed. Ik wist dus dat ik in de laatste ronde alles moest geven! Kwam het even goed uit dat ik het Kleine Café aan de Haven had, dus ik ging helemaal los. Superleuk, de hele kerk deed mee! Uiteindelijk was het net niet genoeg om te winnen. Nou, Bombastic versloeg me ruimschoots. Terecht!! Hij won een mooi beeld en natuurlijk eeuwige roem, en allemaal werden we verwend met bloemen en een tegel met een actiefoto van elke finalist in dirigeermodus.


Genieten
Ik heb vooral ontzettend genoten mijn deelname aan Liora’s Maestro en van deze avond. Een avond waar we al met al bijna twee jaar naar uit hebben gekeken! Zo fijn dat het allemaal door kon gaan. Het is aan de ene kant ook jammer dat het voorbij is, want al die tijd ben ik er toch wel redelijk mee bezig geweest. Dan weer oefenen, dan weer de stukken luisteren, nadenken over m’n outfit… ik wil niet zeggen dat ik in een gat zal vallen, haha, maar het was gewoon wel een erg leuke tijd. Misschien dus toch nadenken of ik mijn dwarsfluit weer uit het stof moet toveren? Al overweeg ik ook om te leren drummen, lijkt me leuk om weer eens wat nieuws te leren.

Voorlopig geniet ik vooral even na door het kijken van de filmpjes en foto’s die mijn fans in de zaal hebben gemaakt. Ik heb nog een kleine compilatie gemaakt van wat stukjes, die kun je hieronder zien. Wie weet sta ik ooit nog eens op de bok?
Geef een reactie