Lieve mede loedermoeders, ik ben inmiddels tot de acceptatie gekomen dat ik er ook bij hoor. Bij een echt groepje. Jeuj! Ik heb wel opgelet dat ik niet doorgeslagen ben in mijn enthousiasme. De kinderen zijn heus af en toe onder de douche geweest en ook soms op tijd naar bed.( Denk ik) Ik geloof niet dat er de afgelopen weken nog littekens bij zijn gekomen dus ook op het veiligheidsfront heb ik me weten in te houden.
Ik denk dat ik maar twee of drie keer het tuinhekje heb open laten staan, valt me alles mee moet ik zeggen. En, ja dit was even een dingetje, ik heb mezelf weer eens ingelogd op Magister (digitale gedeelte van de middelbare) om grote zoon in te schrijven voor een vrijwillige rekentoets. Dat het niet gelukt is, ach dat is slechts bijzaak, de intentie was goed. We hebben onszelf met een voldaan gevoel weer uitgelogd.( Niet echt, ik klap gewoon alles uit.)
Maar toch, ergens in mijn achterhoofd knaagde er iets. Al die tijd kon ik niet genieten van mijn nieuwe status als loedermoeder. Er ontbreekt nog iets. Het duurde even tot ik mij realiseerde wat het grote gemis in mijn leven is. Gelukkig bracht jij, opperloeder Lisette, net je vernieuwde site onder de aandacht. Ik las weer eens wat in de rondte en *ping* opeens had ik het. Alles werd mij in een klap helemaal duidelijk; ik heb een beroemde bff nodig. Shit man, dat is het gewoon!
Dus ik liet alles even kraken, draaien en malen en in gedachten speelde ik alle shownieuws roddels af in mijn hoofd. Wie zou haar mannetje kunnen staan? Ik bedoel, ze moet niet wegvallen naast mij natuurlijk, dan heb ik er niets aan. Ze moet mij aanvullen en ophalen. Ik moet naar de next level.
Na lang wikken en wegen wist ik het.
We zijn namelijk in 2015 samen zwanger geweest. Zo jammer dat we elkaar toen nog niet kenden. We zouden ontzettende mooie zwangerschapsfoto’s naar elkaar kunnen appen. Zij op het strand van Ibiza tijdens de zonsondergang en ik zou dan meteen antwoorden met een foto terug; ik in mijn bordeaux rode polo van de snackbar met vetvlekken op m’n buik die constant bijna in de patatoven hing. Rond de tijd dat de bevallingen zich aandienden kneep ik hem wel even. Want het zou geen doorsnee naam moeten worden, daar doen ‘the rich and famous’ niet aan. Ik was bang dat ze me zou teleurstellen, dat mijn kind de enige zou zijn met een gekke naam, maar tot mijn opluchting won ze het nipt van mij en mijn kleine Hero. Ze deed er zelfs een schepje bovenop en ging voor twee namen. Vrijwel onuitspreekbaar: Xess Xava .Chapau mijn beste Yo, je mag door in mijn selectieprocedure.
In de periode na de bevalling hadden we heerlijk kunnen appen over allerlei baby onbenulligheden. Yo zou haar meteen weer strakke lijf naar mij door kunnen appen, althans de foto dan hè, en ik zou een stimulans hebben gehad om de koekjes en taartjes te laten staan. Het zou deze dieetpoging waar ik nu in beland ben hebben voorkomen. Ik zou geen hap meer door mijn keel hebben gekregen als mijn bff, vrijwel gelijk bevallen met mij, in strakke jurk op mijn telefoonschermpje was verschenen terwijl ik nog in mijn positiebroeken rond waggelde.
En hoe heerlijk zou het zijn als we samen de tweede verjaardag van onze spruitjes konden voorbereiden? De eerste verjaardag van Xess was geloof ik een dierenthema, en liep mama Yo niet in een strak panterpakje ofzo? Mijn kleding zat ook nog erg strak rond Hero’s eerste verjaardag. Misschien wel strakker dan de maanden ervoor. Thema ‘rollade’ of ‘olifant’ was voor de hand liggend maar nee, ons thema was ‘broederliefde’ (nee niet die). Hero vierde zijn eerste verjaardag samen met zijn broer die 15 werd. Scheelde me naast alle visite twee keer in dezelfde week uitnodigen, ook de nodige boodschappen en als klap op de vuurpijl kon ik een kaarsje minder kopen. ( dit kan alleen als je nummerkaarsjes gebruikt natuurlijk)
Ik zou die arme Yo heel wat verjaardag stress kunnen besparen met allerlei handige tips. Misschien kunnen we het wel samen vieren?
Dan hebben we nog de mannen. Kijk, de kerels moeten ook wat te bespreken hebben als Yo en ik met onze voetjes door de branding poedelen, glaasje in de hand en onze ogen gericht op Xess en Hero. Maar dat komt goed. Wes is natuurlijk helemaal into de grasmatten, en laat mijn verkering nu net een hovenier zijn. Kat in het bakkie. Die moeten samen uren kunnen beppen over de kwaliteit van verschillende grassoorten. Geregeld dus.
En we kunnen natuurlijk niet constant op Wes en Yo’s zak gaan teren en dagen door de branding sloffen. Nee, ze zullen ook bij ons over de vloer moeten komen. Maar ook dat gaat goed komen. Ik, met mijn vier kinderen barst van de kinderstoeltjes, peutertafeltjes, wc bril verkleiner en pieterpeuterig speelgoedservies; alles prima op maat voor haar Wesley. Even een stoelverhogertje erop en hij kan prima met ons mee bieren aan de eettafel. Top!
Yo en ik, het zou zomaar wat kunnen worden samen. Ik heb er wel vertrouwen in.
Dus, misschien kan Lisette even haar bronnen aanspreken en die lieve Syl het nummer van Yolanthe vragen? Dan kan ik direct de bovenstaande foto aan haar door appen. Ik weet zeker dat ze dan meteen om is!!
Meer blogs van gastblogger Maartje:
Verloedering: hoe een moeder eindelijk uit de kast komt als loedermoeder
Er is er 1 jarig: oh nee!
Wat een geweldige eerste blog! Leuk!
Niet helemaal kopieëren, hè?