‘Mama, ik wil jou helpen in de keuken. Dan kunnen de jongens papa helpen met gras maaien. Want koken is meisjeswerk en in de tuin werken jongenswerk’ Ik weet het, als loedermoeder faalde ik sowieso al lelijk qua opvoeding. Maar een beetje emancipatie, dat zou ik ze nog wel bijbrengen. Aan de jongens leren hoe ze moeten koken, wassen, kortom wat ik ook had gewild dat mijn man had gekund, en de meid als een zelfstandige vrouw afleveren. Onafhankelijk. Maar het zijn nog geen tieners en het gaat nu al mis. En waarom? Waarschijnlijk krijgen ze het slechtste voorbeeld ooit.
Vroeger was ik geëmancipeerd
Zo’n 15 jaar geleden was ik het toonbeeld van emancipatie. Ik hield me staande in een mannenwereld, de tuinbouw, deinsde niet terug voor zware klusjes zoals stoomkettingen sjouwen en teeltwisselen in de rozen, en kon de banden van mijn auto verwisselen. Erna begon ik aan een weliswaar vrouwelijke studie, verloskunde, met het idee later een eigen praktijk te openen en de kost te verdienen. Het liep uiteindelijk een beetje anders.
Want er kwam een kind. En de man bleef 80 uur per week werken. En er was eigenlijk geen andere oplossing dan dat ik de taken in huis op me zou nemen. Man betaalde de hypotheek. We kregen nog meer kinderen. Mijn baan was niet meer te combineren met de zorg van de kinderen. Ik stopte met werken om later weer voor mezelf te beginnen, maar nu nog maar twee dagen in de week. En verder zorgde ik voor de drie kinderen onder de vijf jaar.
Het huishouden vs de techniek
En dan is het snel gedaan met de emancipatie! Om de simpele reden dat ik meer thuis ben komt er meer huishouden op mijn bordje. En oké, ik ben er ook gewoon beter in. In het begin niet, hoor. Toen ik net samenwoonde belde ik regelmatig een willekeurige kennis om te vragen of de bloemkool onder water moet staan tijdens het koken. Ik had de gebruiksaanwijzing van de wasmachine nodig om te zien wat bij wat hoorde en op welke temperatuur. Ik besloot iets meer te gaan werken zodat ik een schoonmaakster kon nemen die me allereerst op mijn flikker gaf omdat het zo’n bende was.
Ondertussen is manlief de techneut in huis. Dus ga ik zelf staan klooien met een kruissleutel als mijn winterbanden onder de auto moeten? Natuurlijk niet. En wat doe ik als het batterijtje van mijn autosleutel op is? Mijn man bellen. Ik weet het, vreselijk ongeëmancipeerd. Aan de andere kant vind ik dat je moet doen waar je goed in bent. Waarom zou hij staan hannesen met het strijkijzer terwijl ik ondertussen de zware grasmaaier bijna niet tegen de schuine graskant op krijg? Sterker nog, als ik een lekke band heb is hij sneller bij me dan de ANWB.
Ik doe dan weer de administratie en bestel onderdelen die hij nodig heeft om mijn auto te fixen. Moet ik wel weten wat precies, want ik bestelde online al eens een oliefilter in plaats van een luchtfilter. Ja, weet ik veel dat daar een verschil in zit. En dat ze niet voor niets een online klantenservice met chatfuncie hebben.
De emancipatie stagneert
De emancipatie stagneert. Dat stond althans in de krant. De Telegraaf wijdde er bijna een hele pagina aan. Meer dan de helft van de jonge vrouwen met een HBO-diploma werkt al part-time vóórdat er kinderen zijn. Van de mannen is dat maar iets van 20 procent. Vrouwen nemen zo automatisch meer zorgtaken op zich, en dit geeft grote druk op vrouwen. Tenminste, zo zegt het artikel. Hoe komt dat toch?
Van de twee dames die de Telegraaf heeft geïnterviewd is er één verpleegkundige: zij vindt haar baan te zwaar om fulltime uit te voeren. Ze werkt 24 uur doet in de overige tijd soms invalwerk op andere afdelingen, en kan zich zo ontwikkelen. De ander zou graag meer willen werken, maar krijgt als huishoudelijke hulp slechts kleine, tijdelijke contracten. Ze mag wel invallen als anderen ziek zijn, maar zelf krijgt ze niet meer uren bij haar contract.
Wat is nu het probleem? Bij de verpleegkundige zie je een bewuste keuze. Haar werk zou fulltime te veel van haar vergen. Ik zie om me heen meer jonge vrouwen zonder kinderen die bewust minder dan fulltime werken. En zo een derde dag in de week (ik reken het weekend ook als dagen, ik weet het, dat doet niet iedereen) hebben om naar de sportschool te gaan, een bakkie te gaan doen met hun moeder, of met een vriendin te lunchen. En eigenlijk vraag je je af, waarom niet? Is dat gebrek aan emancipatie zo erg?
Ik heb het als kinderloze vrouw nooit gedaan, daagjes thuis. Want ik werkte juist het liefst zoveel mogelijk. Ik heb echter al studerend een kind gekregen, dus ik ben misschien geen goed voorbeeld. Tot mijn verlof werkte ik gewoon naast mijn studie. Eigenlijk tot in de 39e week van de zwangerschap. Ik verveelde me te pletter thuis. Lunchen met een vriendin? Iedereen was gewoon aan het werk. Het zal de omgeving wel zijn waar ik in verkeer.
Onafhankelijk zijn
Nu is het anders. De kinderen zijn inmiddels naar school. Werk ik weer fulltime? Absoluut niet. Sterker nog, het is de laatste jaren alleen maar minder geworden. Ik heb me flink verkeken op hoeveel tijd ik over zou hebben als de jongste naar de basisschool zou gaan. We zijn nu een jaar verder en ik heb nog geen foto ingeplakt. Mijn dagen bestaan vooral uit heen en weer rijden…
En vind ik dat erg? Ja en nee. Ergens diep van binnen zou ik het liefst onafhankelijk zijn. Want met dat dagje werken kan ik geen hypotheek betalen. En werken geeft me ontzettend veel voldoening en zelfs energie. Maar fulltime werken? Daar moet ik niet aan denken. Dan zou het thuis op rolletjes moeten lopen, en eerlijk is eerlijk, dat is niet zo als ik er niet ben. En natuurlijk het belangrijkste: als ik fulltime zou werken zou ik geen tijd hebben om jullie van blogs te voorzien, om te lunchen met mijn moeder, om naar de sportschool te gaan. En ook daar haal ik levensvreugde uit. Nou ja behalve uit de sportschool 😉
De schoonmaakster uit het artikel van Telegraaf heeft een ander probleem. Zij wil graag meer werken maar het kan niet. En daar hebben we wel een probleem in Nederland te pakken. Doordat de werknemers zó goed beschermd zijn, qua ontslagregelingen, zie je dat er nog weinig vaste contracten worden uitgedeeld. Zeker na de economische crisis zijn werkgevers nog erg terughoudend. Als je iemand in vaste dienst neemt kom je er niet zomaar meer vanaf, dat maakt huiverig. Een maatregel die zijn doel wat voorbij lijkt te schieten als je het mij vraagt.
Kortom een complex probleem, die emancipatie. Tot zover mijn relaas, het aanrecht roept. Hopelijk is manlief nog op tijd thuis om het vuilnis buiten te zetten…
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Tja, ik weet ook niet of ik fulltime zou willen werken als ik dat zou kunnen. Inmiddels verdien ik met mijn baan van 55% net zoveel als mijn man die fulltime werkt. En dan heb ik ook nog meer vakantie dan hij en heeft hij storingsdiensten bovenop de 40 uur die hij al per week maakt. Zo slecht heb ik het dus niet als vrouw.
Jacqueline onlangs geplaatst…6 low budget ideeën voor kinderfeestjes
Ben heel benieuwd hoe dat straks met onze eerste is. Hoeveel kan ik loslaten? Financiële onafhankelijkheid is wel altijd mijn streven geweest, maar hoe realistisch is dat straks nog?
Patricia onlangs geplaatst…Sharenting: ouders plaatsen voortdurend van alles over kids op social media