Nee, niet echt de Loedermoeder ontboezeming waar je op gehoopt had. Serieus hè. Zit ik altijd te zeuren over de kinderen, die zoveel energie slurpen enzo, zijn ze net een paar uurtjes weg en dan verveel ik me al. Ik snap het zelf ook niet.
Na vijf weken 24/7 kindergetetter om me heen vond ik het wel tijd worden voor een logeerpartijtje. Natuurlijk is dat niet zomaar geregeld, want elk kind moet in een ander gezin worden ondergebracht. Die van mij zijn nogal handenbindend, zeg maar. Maar ineens ging het toch lukken. De oudste is met opa kamperen, de jongste mocht daarom met haar nichtje bij oma logeren, en als klap op de vuurpijl kon de middelste naar andere oma, nee maar!
Dat gebeurt niet vaak. In de feestweek proberen we het wel vaker, ze allemaal uit logeren te krijgen. Maar vorig jaar lukte het slechts met twee van de drie kids. Is ook leuk, met het ene overgebleven kind lekker uit eten en naar de kermis, en hij vond het prachtig dat er speciaal voor hem een oppasmeisje kwam. Maar goed, een beetje omslachtig is het wel.
Nu zijn ze allemaal weg, hoeft er geen oppasmeisje te komen en kunnen wij naar hartelust gaan stappen. Zo laat thuiskomen als we willen en zoveel herrie maken als nodig is (ik bedoel qua struikelen over drempels enzo. Meer zit er na een dorpsfeest meestal niet in).
De kampeertrip van de oudste begon gisteren al, en de andere twee brachten we in de loop van de middag weg. Ik deed nog even boodschapjes en toen… stilte. Totale rust. Zalig, weldadig. Ik ruimde wat op, gooide er een wasje in, en bestelde sushi. Want hé. Koken voor alleen ons tweeën? Zó zonde. Ik werkte wat aan mijn blog, en nog een blog, en nog een blog, en vooruit, nog even foto’s uploaden, want het was nog steeds geen etenstijd.
Man was ondertussen op de bank geploft met zijn puzzeltje in de krant. Het eten kwam. Lekker, nu konden we ongegeneerd op de bank eten (niet dat de kinderen ons daarvan weerhouden, maar toch, nu konden we ook met de voeten op tafel) en we namen een biertje bij het eten.
Een kwartier later keken we elkaar aan. En nu? Ik bedoel, het dorpsfeest van die avond zou nog lang niet beginnen. ‘Pfoeh, wel stil hè, zo zonder kids’. We hebben elkaar heus nog wel wat te melden, maar het is niet echt een avondvullende conversatie. Logisch ook, normaal ben ik al blij als ik mezelf kan verstaan tijdens het eten.
‘Wat deden we eigenlijk de hele dag, toen we nog geen kinderen hadden?’ Vroeg ik me hardop af. ‘Geen idee, tv kijken?’ Opperde de man. Ja, waarschijnlijk wel. We keken toen vaak editie NL en RTL Boulevard, en dan in de avond nog een serie of een film. En eigenlijk keek ik in de middag ook vaak As The World Turns, Friends, The Bold en misschien nog wel meer. Werkelijk, hadden we toen zoveel tijd?
Tuurlijk! Afgezien van de tijd die ik nog niet besteedde aan kindgebonden taken, had ik significant minder was, viel er minder op te ruimen, was de vaatwasser maar eens in de twee dagen vol, en hoefde er ook maar één bed verschoond. Echt hoor, waarom realiseerde ik me toen niet dat ik het zo rustig had? Pas nu ik weer zat te kijken naar Eigen Huis en Tuin realiseerde ik me dat ik dat al die jaren geen moment had gemist. We keken het puur voor de tijdvulling.
Anyway, ik probeer er even van te genieten. Want ze komen morgen weer terug en dan is het gedaan met de rust. Maar het is toch wel erg stil hoor, en ik verveel me een beetje…
- Tot wanneer slapen kinderen bij je in bed? - 19/09/2024
- De garderobe van een 40-jarige - 17/08/2024
- Lisette Schrijft niet meer (althans geen blogs) - 29/07/2024
Ha ha…..heel herkenbaar. Ik heb en had altijd grootse plannen als het eens rustig zou zijn en ik tijd had voor mezelf. Eerlijk, de eerste 10 minuten genoot ik van de stilte, maar daarna kwam er een levensgrote ziel onder mijn arm hangen en die vertrok niet meer voor het leven in huis terug keerde.