Kinderen en hun eigen mobiele telefoon; tegenwoordig helemaal geen gek gezicht meer. Of het moet een zesjarige zijn met het allerlaatste model, dan kijk ik er ook wel even van op. Maar ook dat komt steeds vaker voor, zo las ik gisteren bij vrouw.nl. Rond groep acht hebben de meeste kinderen, als ik zo om me heen kijk, toch echt wel een eigen telefoon.
En niet alleen om ermee te bellen- vaak hebben ze niet eens beltegoed- maar vaak hebben ze die mobiele telefoon alleen om te appen, snappen of op insta te posten. (Ik hoop zo dat ik dit goed verwoord en niet als een domme, oude moeder overkom)
Mijn twee oudste kinderen hebben ook al sinds jaar en dag een eigen mobiele telefoon. Mijn zoon van 16 bezit op dit moment mama’s oude iPhone (koop ik een nieuwe iPhone 8) en dochterlief van bijna 12 heeft er zelf een gekocht. Ik ben niet zo’n moeder die vindt dat een mobieltje (met abonnement) tot de eerste levensbehoeften van kinderen behoort en daarom mogen ze hem zelf aanschaffen. Of blij zijn met wat er afgedankt wordt.
Dochter had al vrij jong haar eerste telefoon. Ik geloof dat ze negen was toen ze er eentje cadeau kreeg van haar oom. Het dilemma over de geschikte leeftijd voor een eerste telefoon werd daarmee meteen van tafel geveegd. Het was reeds ingezet; het mobiele tijdperk.
Dan nu, waar ik het over wilde hebben is het volgende: op de eerste ouderavond van het jaar kwam de groepsapp van de kinderen ter sprake. Die hadden ze op dag één meteen al opgericht natuurlijk, zo gaat dat tegenwoordig. WhatsApp groepen springen als paddenstoelen in een zompig herfstbos uit de grond; niet alleen bij ons ouders (tot ergernis van Lisette) maar ook bij ons kroost. Een van de moeders merkte terloops even op wat ze had gelezen in de app van de kinderen.
O, dacht ik.
Dit is dus iemand die daadwerkelijk de mobiele telefoon van het kind afpakt, en door het gesprek gaat scrollen en lezen. Ik wilde bijna opstaan om haar de hand te schudden, want dit was de eerste echte keer dat ik zo iemand in het wild tegenkwam. Deze deed het volgens de boekjes! Natuurlijk hield ik mij en mijn verbazing in. Wie weet hoeveel meer van dit soort mensen er zaten? Ik wilde niet meteen als enige loedermoeder door de mand vallen.
Sindsdien denk ik er nog wel vaak aan terug. Want ik doe dat dus niet. Ik besluip mijn kinderen niet van achter en gris de telefoon niet uit de hand om de vriendenlijsten door te lopen en de gesprekken na te pluizen.
Ik neem namelijk aan dat dit de methode is. Als je het van te voren gaat melden moeten ze natuurlijk net even ‘naar de wc’ met de telefoon in hun zak. (Om vervolgens die dingen die mama niet mag lezen snel te wissen. Ze zijn niet gek natuurlijk)
Ik moet er niet aan denken. Vroeger in mijn gloriedagen had ik in de brugklas een vriendinnenschriftje. De ene dag had ik hem mee naar huis en schreef er iets in, de volgende dag mijn vriendin. Als mijn, of haar moeder dat schriftje destijds onder ogen had gekregen waren wij beide met een kuisheidsgordel opgesloten in onze slaapkamer tot we 18 jaar zouden zijn.
Sommige dingen hoeven ouders niet te weten.
Ik ben mij wél terdege bewust van de gevaren van tegenwoordig. Sexting, loverboys, cyberpesten en ga zo nog maar even door. Maar mijn dochter is in 2005 geboren en niet in de jaren ’50. Zij is al honderd keer voorgelicht en klaargestoomd om met het internet om te gaan.
Natuurlijk zullen ze wel eens stiekem iets opzoeken wat niet door de beugel kan. Maar deden wij dat vroeger ook niet? Nou ja, soort van. Want in mijn tijd was er dus nog geen internet. Het beeldmateriaal bleef hierdoor achterwege maar kom op, ook de grotere kinderen hadden vroeger al genoeg ‘spannende’ verhalen te delen hoor. Alleen werd dit dan live gedaan. Echt live, niet facebook live.
Heeft mijn dochter dan compleet vrij spel? In haar gesprekken met vriendinnen wel. Dat vind ik privé. Op social media houdt o.a. grote broer een oogje in het zeil. (En ik op Facebook. Maar er is natuurlijk meer dan dat) Ook let ik op of ze haar mobiele telefoon laat rondslingeren (goed teken) of ze hem niet met het scherm naar beneden neer legt (slecht teken) of ze er niet aan vastgeplakt zit en hij de hele nacht ligt te bliepen en of er zenuwen ontstaan als ik hem even oppak (hoeft niet slecht te zijn, wie weet is ze een kadootje voor mijn verjaardag aan het regelen).
Naast alle nare dingen die de grote wereld van het internet de kinders brengt, vind ik er ook voordelen aanzitten. Aan die groepsapp bijvoorbeeld. Huiswerkopdrachten kunnen nog even nagevraagd worden (of zullen ze dat screenshotten en overschrijven?), verre vriendschappen verwateren minder snel en je kunt als 12 jarige altijd even je outfit laten goedkeuren door je vriendin. Dat is toch heerlijk!
Het begint bij mama ook al in te burgeren hoor; ik loop niet zomaar meer in mijn ondergoed door huis. Voor ik het weet ben ik per ongeluk figurant in een videogesprek.
De baby op de uitgelichte afbeelding had mijn eigen kind kunnen zijn, maar het is een modelletje van shutterstock
Ik snap wel dat dit een issue is want bij ons hier op de basisschool in Amsterdam worden hier ook stevige gesprekken over gevoerd omdat het soms lijkt alsof de school zelf de kinderen moet opvoeden. Dat kan toch niet?