Vandaag was het zover: de navelstreng is weer een stukje verder doorgeknipt. Mijn middelste zoon van bijna 8 wilde namelijk dolgraag zelf naar school fietsen. Ik hield dat lang, heel lang af, maar nu kwam het even zo uit. Hij mocht het van mij op de terugweg proberen, van school naar huis.
Ervaring
Kijk, het liefst zou ik hem tot zijn 35e overal heenbrengen. Aan de ene kant dan. Aan de andere kant weer niet, want de oudste fietst nu wel overal zelf naartoe en dat is heerlijk. Maar goed, die kan goed fietsen, snapt de verkeersregels en heeft inmiddels ervaring. De middelste heeft dat nog niet. Alleen… hoe krijg je die ervaring? Juist, door het te oefenen.
Ik kon me in de kraamweek al druk maken om het feit dat mijn kids ooit alleen naar school zouden gaan fietsen. Nu wonen wij 3,5 kilometer buiten het dorp, dus ergens was die huivering wel logisch. Sinds ik kinderen heb zie ik vrachtwagens en trekkers ineens als moordwapens. Als de chauffeurs dan ook nog doodleuk zitten te bellen kan ik ze wel aanvliegen. Kunnen die lui niet ergens anders gaan rijden?
Voorzichtig won ik advies in bij de buren. Die vertelden luchtig dat hun kinderen vanaf een jaar of 8 wel zelf naar school gingen fietsen. Of ze zich zo luchtig voelden hieronder weet ik niet, maar het kwam heel relaxed over. Ik dacht toen zelf dat het wel vanzelf zou gaan, dat we er op een moment beiden aan toe zouden zijn dat mijn kids zelf gingen fietsen. Maar nee, dat gevoel kwam niet. Niet van mijn kant althans. Bij mijn kids kwam het wel: rond zijn achtste begon de oudste over zelf naar school fietsen, en nu dus ook nummer twee.
De vuilnisman
De middelste zoon blijft me maar overtuigen met argumenten waarom hij alleen naar school moet fietsen, want hij weet zeker dat hij het kan. Hij kan goed oversteken, steekt netjes zijn hand uit, volgt de veilige route door het tunneltje, en kent de verkeersregels. Dat klopt ook, ik maak me ook geen zorgen over hem, meer over de rest van de weggebruikers. Wat als de vuilnisman ineens achteruit rijdt zonder te kijken? Als die scooterrijder hem niet ziet aankomen? Als het tunneltje afgesloten is en hij ineens toch de grote weg moet oversteken?
Lees ook: Op de fiets naar school, hoe neem je die beslissing?
Ik wil er nog niet aan denken en ik ga er ook niet aan denken. Voorlopig fiets ik dus feestelijk met hem mee. Als het niet regent. Behalve vandaag dan, omdat ik met de auto was. Ik kreeg de trekhaak niet onder de auto, de fiets moest echt naar huis en aan het einde van de dag was het rustig op de weg. De zoon had een felgekleurde jas aan, en nou ja, meer kon ik niet doen. Hij moest maar alleen naar huis fietsen.
Trots
Zonder problemen fietste hij naar huis. En trots dat hij was! Ik ook, natuurlijk. Het zou kunnen dat ik hem toevallig onderweg heb zien fietsen, zomaar langs een paar plekken waar mijn auto verdekt geparkeerd stond. Hij keek goed, stak zijn hand netjes uit, en straalde. Ah, wat wordt hij toch groot.
En dat is goed. Hij groeit van een ervaring als deze, het maakt hem een stukje zelfstandiger. Daarnaast moeten we gewoon goed blijven oefenen met fietsen. Want hoe vaker hij fietst, hoe beter hij overzicht krijgt. Al weet ik natuurlijk ook dat je pas echt iets over het verkeer leert als je je rijbewijs hebt. En met terugwerkende kracht denkt: ‘wat was ik een onbezonnen idioot op de fiets’.
Gelukkig is hij net zo sportief als zijn moeder: morgen wil hij gewoon weer met de auto. Want van dat fietsen word je toch wel vreselijk moe. Voor nu heeft hij zijn vuurdoop gehad, en ik ook. Volgend jaar proberen we het weer.
- New York, New York - 12/11/2024
- The Big 40 - 03/11/2024
- Creëer een unieke sfeer met bijzondere wanddecoratie voor thuis - 18/10/2024
Geef een reactie