Gisteren was het dan zover: de keel- en neusamandelen van de middelste zoon zouden verwijderd worden. Een beetje huiverig stonden zoon en ik, goed voorbereid, om 7.20 uur op de stoep van het ziekenhuis. Klaar voor deze spannende dag.
Slaapapneu’s
Een paar weken eerder concludeerde de KNO-arts dat de amandelen van de zoon wel erg groot waren. Deze conclusie hadden we zelf reeds getrokken, maar doordat zoon nooit oorontstekingen of keelpijn had, wilde de huisarts ons niet eerder doorsturen. Nu weet ik dat amandelen er niet meer zo snel worden uitgehaald als vroeger, toen echt iedereen deze ingreep kreeg, maar het leek me toch aan de KNO-arts om die afweging te maken. De klachten van moeheid, snurken en slaapapneu’s van de zoon zouden namelijk goed veroorzaakt kunnen worden door de grote amandelen.
De KNO-arts hoefde maar één blik in de mond te werpen om te zien dat deze operatie een noodzaak was, en binnen een maand werd dit gepland. We moesten naar de pre-operatieve screening, werden gebeld over de tijden, gebeld over medicijnen en nog eens gebeld over de definitieve planning. We haalden medicijnen en waterijsjes in huis en keken het voorlichtingsfilmpje van het ziekenhuis. En toen waren we er klaar voor!
Nou ja, klaar voor… we accepteerden wat er ging komen. Vooral de zoon natuurlijk, want het draaide niet om mij. Omdat hij om 5.30 uur al wakker was en nuchter moest blijven (en normaal zijn bed niet uitkomt voor 7.30 uur) knorde zijn maag flink. Ik had stiekem wel gegeten teneinde overeind te blijven tot in de operatiekamer en ook al wat koffie genuttigd.
Jeugdkamer
We mochten eerst nog even ontspannen in de jeugdkamer, waar zoon wild werd van alle boeken, spellen en zelfs spelcomputers die aanwezig waren. Hij zou hier wel langer kunnen spelen! Ik vond het ook een leuke kamer, maar dacht vooral aan de kinderen die hier tegen wil en dank uren per week doorbrengen tijdens chemokuren of andere ellende. Nee, doe dan maar tien minuten in deze kamer en slechts een paar amandelen eruit.
Al snel mochten we naar de vierpersoonskamer waar we de enigen zouden blijven. De zoon kreeg verdovingspleisters op de handen voor het infuus, en hoewel de verpleegkundige nog van alles wilde uitleggen wilde hij vooral het spelletje Mastermind met mij afmaken. Prima, want hij was goed voorbereid en heel relaxed.
Natuurlijk werd het spannend toen hij zijn operatiehemd aanmoest en in bed moest liggen, en mama en de lieve verpleegkundige hem naar de operatiekamer reden. Hoewel het rijden in een bed door de gang wel bijzonder was. Waar hij ook om moest lachen was mijn outfit: om mee te mogen naar de operatiekamer moest ik een blauwe overal aan en kapje op mijn hoofd. Helaas, geen foto’s, maar het was prachtig.
Dokter in de dop
Eenmaal op de verkoever moest het infuus geprikt. Dit lukte helaas niet in de (verdoofde) hand, dus de tweede poging was in de arm. Gelukkig bleef de zoon super rustig en vond hij het nog wel interessant toen alles werd aangesloten: infuus, plakkertjes voor de hartslag en saturatiemeter. Een dokter in de dop, die jongen. Mama vond het tot dan toe ook nog wel interessant. Tot we de echte operatiekamer in gingen, toen werd het wel spannend.
De zoon klom met al zijn toeters en bellen op het operatiebed. Hij had nog praatjes, maar na een paar shotjes vloeistof van de anesthesist was hij snel weg. En moest ik ook weg… ach, ik had er het liefst bij gebleven, maar ik snapte heus dat de KNO-arts geen moeders bij operaties wil. Dus ik wenste hem veel succes en vertrok richting de sluis, waar ik op een stoeltje moest wachten.
Dat was best saai. Ik bedoel: ik had geen telefoon, geen iPad, geen boekje… gewoon niks. Hoewel de ingreep maar vijf minuten zou duren voelde het als een halfuur, en dat bleek toen ik eenmaal de klok had gevonden ook zo te zijn. Behalve een beetje wiebelen als het licht automatisch uitging (elke vijf minuten) kon ik niet veel doen. Net toen ik me begon af te vragen of het allemaal wel goed ging binnen, werd ik gehaald. Zoon was alweer op de verkoever en vond zelf dat het wel aardig gegaan was. Nog wat corky van de medicijnen vroeg hij verbaasd waar zijn knuffel was (die vonden we al snel naast het matras) en direct werd de verpleegkundige gebeld: hij mocht weer naar de zaal.
Flodder
Het ondertussen verkregen ijsje at hij gretig op, en eenmaal op zaal begon hij direct te drinken. Kat in ’t bakkie, dacht ik nog. Natuurlijk bleek dat niet zo te zijn, tenminste, toen de medicijnen uitgewerkt raakten kreeg hij toch wel veel pijn. En honger, maar eten lukte natuurlijk niet. En hij wilde naar huis, het liefst direct. Gelukkig bood een uurtje Flodder kijken (je bent een loedermoeder of niet) wat rust, en daarna een halfuurtje slaap ook.
Uiteindelijk mochten we rond 13.00 uur naar huis. En hoewel zoon zich nog behoorlijk slap voelde, wilde hij echt heel graag. Gelukkig was oma ook in het ziekenhuis en kon zij met zoon in de hal blijven zitten toen ik de auto haalde. En na een ontspannen rit tot bijna het eind (leve de kotszak en zijn goede mikvermogen) arriveerden we thuis.
24 uur later
Inmiddels zijn we 24 uur verder en gaat het steeds iets beter. Slapen ging goed, al werd hij een paar keer wakker met keelpijn. Uit voorzorg was ik naast hem gaan slapen, want je moeder roepen die een verdieping lager ligt is na zo’n operatie iets te veel gevraagd. En zo kon ik ook op gezette tijden paracetamol blijven geven.
Als de pijnstilling uitwerkt heeft hij veel pijn, en eten gaat erg moeizaam. Lastig, want hij is een echte broodfanaat en knapt niet op van de beetjes vla die erin gaan. Het enige wat helpt is de hele dag op de bank hangen en filmpjes kijken, iets waar we samen dan maar aan toegeven. Onder het genot van smoothies en ijsjes. Ook praat hij niet omdat praten pijn doet, wat zorgt voor een enorme toename aan nieuwe gebaren in ons huis 😉 En: ik weet nu alles over het spel Hustle Castle. Heel interessant.
Hopelijk zet de stijgende lijn voort en merken we binnenkort een positief resultaat van deze operatie. Wordt vervolgd!
Als hij van haring houdt, lekker haring geven. De beste medicijn voor na deze operatie!
Wel stoer geweest hoor!
Beterschap!
Wat jaren geleden las ik dat amandelen 1x een grote aanval kunnen afslaan en daarna zelf een bron van besmetting zijn geworden. Dus normaal hoeven de amandelen er alleen uit als er iets is, zoals bij je zoon of na zo’n aanval. Maar sommigen blijven vasthouden aan amandelen er nooit meer uithalen. Heel vervelend als zoiemand je poortwachter is.